Στις διαπραγματεύσεις κάθε είδους, το επιχείρημα “δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική” χρησιμοποιείται όταν όλα τα άλλα έχουν αποτύχει. Εκεί είμαστε.

Ads

 

Μετά την ανοιχτή ειλικρινή διαπραγμάτευση που για πρώτη φορά επιζητεί η ελληνική πλευρά από τους εταίρους, μόνο η Γερμανία έχει στυλώσει τα πόδια. Όλοι οι άλλοι βλέπουν εναλλακτικές και επίσης βλέπουν αναγκαία και λογική την παραχώρηση χρόνου με πρόγραμμα γέφυρα στην Ελλάδα. Λίγο πολύ επίσης, όλοι έχουν αποδεχθεί την μη νομιμοποίηση της τρόικας ως ανεξάρτητου οργάνου, την αποτυχία του προγράμματος και την μη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Τέλος, οι περισσότεροι προτείνουν την δική τους εναλλακτική στο κούρεμα με θέσεις και απόψεις που δέχονται το τέλος της πολιτικής λιτότητα-λιτότητα-λιτότητα, την ελάφρυνση του χρέους ως προϋπόθεση οποιασδήποτε αναπτυξιακής πορείας και χρηματοδότησης οποιουδήποτε προγράμματος… 

Εκτός των Γερμανών. 
 

Λογικό. Κανείς δεν παραχωρεί την δεσπόζουσα θέση του σε μια νομισματική ένωση έτσι εύκολα – ούτε τα πλεονάσματά του κι ας προήλθαν κατά 60% από την δεσπόζουσα θέση του στην ίδια την ένωση. Αλλά το δίλημμα έχει αλλάξει πλευρά: δεν είναι πια ελληνικό αλλά γερμανικό. Ενωμένη Ευρώπη ή Γερμανική Ευρώπη; 

Ads

 

Η λογική είναι ως συνήθως με το μέρος των πολλών. Και η Ελλάδα έχει πλέον αυτόνομη φωνή, λόγο και προτάσεις που συμφωνούν με τους πολλούς. Είναι περισσότερο θέμα διπλωματίας το πως η Γερμανία θα παραδεχθεί ότι πρέπει να εγκαταλείψει την εμμονή της σε μια αποτυχημένη πολιτική – όχι εναλλακτικών οικονομικών μέτρων. Αυτά έχουν προταθεί από πολλές πλευρές ήδη.
 

Η παρότρυνση Ολάντ “βρείτε τα με την Μέρκελ” ή των αμερικανών “συνεργαστείτε με τους εταίρους σας” είναι η διπλωματική οδός. Στα μέτρα όλοι είναι μαζί μας αλλά με την Μέρκελ κανείς δεν θέλει να τα βάλει ευθέως για χάρη της Ελλάδας. όλα λοιπόν εξαρτώνται από την σθεναρή στάση της χώρας μας, από τις κόκκινες γραμμές της που δεν θα διαβεί σε καμιά περίπτωση. Κι αυτό είναι για πρώτη φορά φανερό: είναι αυτή η στάση που δημιουργεί Ιστορία.

 

Μέχρι σήμερα οι συσχετισμοί ήταν παγιωμένοι και τα στόματα κλειστά. Όταν όμως Γαλλία και Ιταλία επέμειναν να ψηφίσουν ελλειμματικούς προϋπολογισμούς τα κατάφεραν. Η υποκρισία των Γερμανών υποχώρησε. Η εντολή στην νέα ελληνική κυβέρνηση επίσης, ότι και να λέει ο Σόιμπλε είναι ένα ανατρεπτικό δεδομένο: μια πολιτική παράταξη μπορεί να αγνοηθεί – ένας λαός όχι όμως – ειδικά στην δημοκρατική Ευρώπη. Αυτό που άλλαξε είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση σήκωσε το πέπλο των ευρωπαϊκών success stories, υπενθύμισε ότι τα χρέη όλων είναι λίγο πολύ μη βιώσιμα, ότι το σύμφωνο σταθερότητας δεν εφαρμόζεται από κανέναν και ότι η Μέρκελ δεν εκπροσωπεί την ΕΕ αλλά την Γερμανία. Και επιβάλλει την άποψή της χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα. Η κίνηση της ΕΚΤ καταγγέλθηκε ήδη ως παράνομος εκβιασμός και οι δηλώσεις Σουλτς, Ντάισεμπλουμ ως προπαγάνδα υπέρ του γερμανικού λόμπι και τίποτα παραπάνω. Η πολιτική της λιτότητας καταρρέει ακόμη κι αν δοκιμαστεί για λίγο το ακραίο σενάριο της οικονομικής ασφυξίας για να το “βουλώσει” επιτέλους η φωνή της λογικής που εκπέμπεται από την νέα ελληνική κυβέρνηση. 

 

Οι Γερμανοί είναι πεισματάρηδες αλλά όχι ανόητοι. Όταν πειστούν ότι η Ελλάδα δεν κάνει πίσω, θα κάνουν αυτοί. Και τότε θα εμφανιστούν ως δια μαγείας όλες εκείνες οι εναλλακτικές, που σαν έτοιμες από καιρό (αλλά κρυμμένες στα συρτάρια της σκοπιμότητας) θα πάρουν την θέση τους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. 

 

Το επιχείρημα “δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική” είναι καθαρά πολιτικό – είναι επίδειξη ισχύος και πολιτική ισχύος. Όταν εμφανίζεται ο θεωρητικά ισχυρός αντίπαλος είναι ένα βήμα πριν την υποχώρηση. Αν ο πιο αδύναμος φυσικά μείνει ανυποχώρητος. Εκεί είμαστε.