Δύο μήνες πριν οι άνθρωποι της επιφάνειας και του βυθού από κακούς χειρισμούς και αλόγιστη πορεία, βρέθηκαν βυθισμένοι μέσα στη διαφθορά και τη διαπλοκή. Όσοι ακολούθησαν το πλοίο στο βυθό πιστεύοντας ότι θα εύρισκαν τη χαμένη «Ατλαντίδα» -«λόγια του αέρα»-, ζούσαν με το ψέμα και τον ψόγο. Συκοφαντούσαν, κατέκριναν και ψευδολογούσαν. Το παράνομο χρήμα και οι πελατειακές σχέσεις έγιναν κανόνας στις κοινωνικές τους σχέσεις. Ο κόσμος τους ξεκινούσε και τέλειωνε στις εικονικές φιγούρες της τηλεόρασης και στις κουτσομπολίστικες αναρτήσεις στο διαδίκτυο. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, κοιτούσαν να βρουν «μελανά» σημεία, να εφευρίσκουν τεχνητά ερωτηματικά σε οτιδήποτε ήταν έξω από το ανήθικο τους σύστημα, σε οποιονδήποτε προκαλούσε και αμφισβητούσε τις «ιερές» τους αλήθειες και τη μοναδικότητα των επιλογών τους. Η μισαλλοδοξία και η διασπορά φημών ήταν καθημερινές τους ασχολίες. Με αυτές «ξόδευαν» το χρόνο τους και σε αυτές επένδυαν τα κρίματά τους.

Οι άλλοι, στην αρχή λίγοι, σιγά-σιγά όλο και περισσότεροι, πιάστηκαν σε όσες σανίδες και φερτά υλικά από το βυθισμένο καράβι έμειναν στην επιφάνεια και αποφάσισαν να φτιάξουν ένα νέο καράβι. Ένα καράβι δίχως ψεύτικες υποσχέσεις, που θα έχει λογισμένη πορεία όπου όλοι μαζί θα συνεργάζονται για τον κοινό σκοπό. Ξέρουν ότι δεν θα συναντήσουν ευκολίες και τον Αίολο να τους σπρώχνει αμέριμνα στο μέλλον· προτιμούν να ξανοιχτούν στο συναρπαστικό ταξίδι της ζωής παρά να σαπίσουν στο βυθό με τα κουφάρια των παλιών καθοδηγητών και τα απομεινάρια των οικογενειακών τζακιών. Τώρα πια δεν πρέπει να αφήσουν κάποιους που λένε ότι ξέρουν την αλήθεια, κάποιους που κομπάζουν ότι γνωρίζουν το μέλλον. Μόνοι τους πρέπει να το ορίσουν, εκείνοι να το φτιάξουν και να το ζήσουν μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια τους.

Έπρεπε να βρεθούν στα σκοτεινά του βυθού για να καταλάβουν ότι οι κατακτήσεις του Διαφωτισμού δεν μπορεί ποτέ να είναι δεδομένες. Όσο τις παραμέλησαν και θεώρησαν ότι τα «αόρατα χέρια» θα έφερναν ως δια μαγείας τις λύσεις, τόσο πιο πολύ βυθίζονταν. Γιατί εν τέλει, οι βασιλιάδες και οι φεουδάρχες δεν χρειάζεται να φορούν κορώνες ή να ζουν στον Μεσαίωνα. Υπάρχουν παντού και πάντοτε όσο άνθρωποι τους αφήνουν να διαφεντεύουν και να υπόσχονται λίγα ψίχουλα για την καθολική υπακοή. Γιατί μόνο οι άνθρωποι έχουν νου και ψυχή, όχι οι αγορές.

Τώρα πια οι άνθρωποι ξέρουν. Ενηλικιώθηκαν. Γύρισαν την πλάτη τους στην άγνοια και την αγνωμοσύνη. Στέλνουν το βλέμμα τους στο μέλλον και πιάνουν με τα δυο χέρια τα κουπιά. Αυτοί οδηγούν το καράβι, ορίζουν την πορεία του. Κανείς δεν μένει πίσω, κανείς δεν πρέπει να περιμένει τον άλλον να του βρει τη λύση, να του πει το τι και το πως. Από εδώ και πέρα, το έλλογο ον αρπάζει το παρόν και φτιάχνει το μέλλον του. Από εδώ και πέρα, το έλλογο ον αφήνει στο βυθό τους «νεκροζώντανους» να τρομοκρατούν τις σκιές τους και να χάνονται στα σκοτάδια του παρελθόντος. Από εδώ και πέρα τα ψέματα τελειώνουν.

(σκίτσο Αθανασία Κεκεμπάνου)