22 Μαίου 1963. Βράδυ άγριο. Στην γωνία Ερμού και Κ. Ντηλ της Θεσσαλονίκης, ένα τρίκυκλο σκορπά τον Θάνατο. Ο νεκρός είναι ο μαχητικός βουλευτής της αριστεράς Γ. Λαμπράκης. Μια ιστορία που, όπως φάνηκε από πολιτικές δηλώσεις περί δίχως νόημα μνήμης (των ίδιων που προσπαθούν να διαχειριστούν όμως την Μνήμη του ακόμη παλαιότερου 1821 ή του 1922) δεν θέλουν να θυμούνται… Για λόγους πολλούς. Ας φέρουμε στην επιφάνεια «έναν»:

Μία υπενθύμιση για το πώς “απονέμεται” η δικαιοσύνη (και) σε αυτόν τον τόπο με μια αναφορά στην μοίρα όσων πρωταγωνίστησαν στην υπόθεση Λαμπράκη:
Οι 2 καταδικασθέντες, τα χέρια του παρακράτους, Κοτζαμάνης και Εμμανουηλίδης, έμειναν στην φυλακή λιγότερο από 3 χρόνια αφού αμνηστεύτηκαν πολιτικά (παρά την καταδίκη τους από τα δικαστήρια όπου να θυμίσω η υπόθεση δικάστηκε από έντιμους δικαστές που δεν μπορούσαν καν να είναι αριστεροί, αποδεκτά, δεξιά φρονήματα είχαν οι άνθρωποι).

Ο 1ος ήταν στέλεχος του Φον Γιοσμά επί Κατοχής και βαρυνόταν ήδη με πάμπολλες δολοφονίες συμπατριωτών του. ο 2ος, από τους γνωστότερους παιδεραστές της Θεσσαλονίκης να θυμίσω, δεν καταδικάστηκε ούτε γι αυτήν την πρακτική (πταίσμα) και υπήρξε χρόνια παρακρατικός.

Ο τρίτος, ο έρμος ο μάρτυρας που ήταν απολίτικος μεροκαματιάρης επιπλοποιός Γ. Σωτηρχόπουλος, και είχε ένα μικρό μαγαζάκι συνεργαζόμενος με τον Κοτζαμάνη για τα προς το ζην’ αλλά συγκλονίστηκε μετά την δολοφονία ενός ανθρώπου αφού ο Κοτζαμάνης κοκορευόταν γι αυτήν το βράδυ της εκτέλεσης, φοβόταν μα αποφάσισε να μιλήσει. Έφαγε πολύ ξύλο, κακοποιήθηκε, συκοφαντήθηκε και πέθανε 3 μόλις χρόνια μετά αφήνοντας άκληρη και την οικογένεια του.

Ο τροχονόμος Χαράλαμπος Ασπιώτης (οικογενειακός φίλος και γείτονας στα σκαλάκια του κυρ Νίκου στην οδό Κύπρου της Θεσσαλονίκης, που τίμησε την στολή του ακολουθώντας τον όρκο του), είχε δυσμενή μετάθεση στην άλλη άκρη της χώρας όπου δεν πέρασε καλά από την υπηρεσία (κάτι σοκαριστικό γι αυτόν αφού προερχόταν από «εθνικόφρονα» οικογένεια) και μόνο μετά το 81 επέστρεψε σπίτι του.

Ο Γιώργης Τσαρουχάς, πατέρας της φίλης Καίτης, ο έτερος των βουλευτών και βασικός , κακοποιημένος μάρτυρας, δολοφονήθηκε 5 χρόνια μετά με φριχτό τρόπο (αφήνουν οι μαφίες του πλανήτη, όπου γης, δουλειές στη μέση;) ενώ οι άμεσοι φονιάδες ήταν ήδη ελεύθεροι και οι έμμεσοι κυβερνούσαν.

Οι Μ. Χατζηαποστόλου και Γ. Σωτηρχόπουλος καταδικάστηκαν για συκοφαντική δυσδήμιση και προγκίζονταν από το βαθύ κράτος της πόλης επί δεκαετίες. Ο 1ος, ο ‘τίγρης» όπως έμεινε στην λαϊκοπολιτική μυθολογία και ντοπιολαλιά, λάλησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του αφού δεν μπόρεσε να αποδεχθεί πως καμιά πλευρά δεν τους ‘ξεπλήρωσε’ μια τόσο ηρωϊκή πράξη.

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης, (γιός του φίλου, συνονόματου Γρηγόρη που πήρε το όνομα του νεκρού πατέρα του σε μια δυσβάστακτη κληρονομιά, την οποία τίμησε με έντιμη στάση ζωής αφού δεν εξαγόρασε κομματική καριέρα ποτέ στην ‘κυβερνώσα» λολ αριστερά) θύμα μιας δολοφονίας που συγκλόνισε όλην την γη (η ταινία Ζ πήρε Όσκαρ χρόνια μετά λόγω της δυναμικής της ιστορίας σε έναν πλανήτη που κόχλαζε) ο γιατρός που ουσιαστικά έκανε 1ος κοινωνικό ιατρείο στην Ελλάδα εξετάζοντας δωρεάν τους αναξιοπαθούντες, πέθανε στο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης τον Μάιο του 1963.

Στα γρασίδια του ΑΧΕΠΑ, όπως έχει καταγράψει η πολιτική ιστορία, όπου για πρώτη φορά μεταπολεμικά κοπέλες έφευγαν από τα σπίτια τους και κρατούσαν ολονυχτίες δίπλα στ αγόρια με κεριά, (ως η πρώτη πραξη απελευθέρωσης αναφέρεται στις μαρτυρίες τους) γεννήθηκε ΄τις ημέρες του ψυχορραγήματος, τις νύχτες της πάλης στα μαρμαρένια αλώνια, ένα κίνημα που συνδύαζε πολύ έντονα στοιχεία πολιτικά μα και πολιτιστικά, ζυμώνοντας τον τόπο. «Όποιος ξεχωρίζει τον πολιτισμό από την πολιτική, την βαρβαρότητα φέρει», Λαέρτιος: Ήταν, και έχει καταγραφεί έτσι, η «Τελευταία Άνοιξη».