Μετά τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις και ενόψει των επαναληπτικών εκλογών, ένα κείμενο του συγγραφέα Γιάννη Γρηγοράκη με θέμα την πλασματική ευθύνη ενώπιον της οποίας τίθεται τώρα το εκλογικό σώμα.

Ads

Ας επιχειρήσουμε να δούμε με νηφάλιο βλέμμα την αγωνία του ανθρώπου που έχει φτιάξει τη ζωή του, του ανθρώπου που η φτιαγμένη ζωή του είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού, και με το ίδιο νηφάλιο βλέμμα ας επιχειρήσουμε να δούμε την αγωνία του ανθρώπου που δεν έχει τίποτα να χάσει, επειδή έχει ήδη χάσει τα πάντα, ή σχεδόν τα πάντα.

            Ο πρώτος έχει εξ ορισμού την σεβαστή ηλικία του, ορατή όσο και η φτιαγμένη ζωή του, οι γονείς του έχουν βιώσει τη συλλογική περιπέτεια του πολέμου και του εμφύλιου σπαραγμού με ιώβεια υπομονή και καρτερία, αφηγούμενοι ιστορίες φρικτών εμπειριών, αλλά και σημάδια θεϊκής προστασίας. Αυτός ο άνθρωπος διατηρεί ακόμη τις μνήμες των γονιών του, δηλαδή τις μνήμες μιας άλλης Ελλάδας, όπου οι ιδέες του πολέμου και της απώλειας αποτελούσαν την καθημερινότητα εκείνων των ανθρώπων, όπως και οι ιδέες της φτώχειας και της κακής τους μοίρας.

Αυτή η βιωμένη συλλογική περιπέτεια των γονιών του, και της γενιάς των γονιών του, δεδομένης και της στοιχειώδους έως ανύπαρκτης μόρφωσής τους, τους είχε κάνει δεισιδαίμονες σε κάποιο βαθμό έτσι ώστε συχνά πυκνά διολίσθαιναν σε μαγικού χαρακτήρα πράξεις και επωδές, κάθε φορά που ήθελαν να ξορκίσουν το κακό. Αυτές οι εικόνες αποτελούν μέρος του Εγώ αυτού του ανθρώπου. Έφτιαξε μεν τη ζωή του, μετά πολλών κόπων και βασάνων, τον συνοδεύουν όμως οι εικόνες των καρτερικών πλην δεισιδαιμόνων, σε κάποιο βαθμό, γονιών του, που πρόσβλεπαν στην υπερφυσική παρέμβαση του Θεού, της Παναγίας και των Αγίων, για όλα τους τα δεινά. 

            Ο δεύτερος είναι νέος, μορφωμένος, γνώστης μίας τουλάχιστον ξένης γλώσσας, με σχετική γνώση της ελληνικής ιστορίας, με γονείς που δεν βίωσαν την συλλογική περιπέτεια του πολέμου, ούτε την αίσθηση της ιώβειας καρτερίας, δεν αφηγούνται σημάδια θεϊκής προστασίας, ενώ χαμογελούν καλοπροαίρετα έως περιπαικτικά σε κάθε πράξη ή εικόνα που παραπέμπει στη δεισιδαιμονία του παρελθόντος.

Επιπροσθέτως ο άνθρωπος αυτός είναι γνώστης και χειριστής του διαδικτύου, έχει την αίσθηση της σταθερής, καθημερινής εξάρτησης από τις εικόνες του κόσμου, της εξάρτησης από τις πληροφορίες που έρχονται από κάθε γωνιά του πλανήτη, αναρωτιέται γιατί ένας πολιτισμός υστερεί έναντι άλλων, η σκέψη του ανήκει στη δύση, όπως και κάθε συμπεριφορά του, ή συνήθεια, ή προτίμηση, ελάχιστα αποκλίνει από τις συμπεριφορές, συνήθειες, ή προτιμήσεις του δυτικού συνομηλίκου του. Ε λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος έχει καταδικαστεί στην ανεργία και στην ανέχεια για τα επόμενα δέκα με δεκαπέντε χρόνια τουλάχιστον.

Στο τέλος της οικονομικής κρίσης, όταν αυτός θα παραμένει ακόμη ανασφαλής, και κρεμάμενος επί ξύλου, και ανύπαντρος, απογοητευμένος στον απόλυτο βαθμό, σαραντάρης πια, ή ακόμη χειρότερα σαρανταπεντάρης, ο άνθρωπος που είχε φτιάξει τη ζωή του θα βρίσκεται στο κατώφλι του θανάτου, αν δεν το έχει κιόλας διαβεί.

            Αναγνωρίζω την αγωνία και των δύο ανθρώπων, παραβλέπω την υπεκφυγή από την ευθύνη που επιδεικνύει ο άνθρωπος που έχει φτιάξει τη ζωή του, που έφτασε αμέριμνος μέχρι τον όλεθρο, που αρνείται να πληρώσει για την αμεριμνησία και την αμετροέπειά του, παραβλέπω τα άλλοθι που επικαλείται, και εστιάζω μόνο σ’ αυτό:

Πόσο έντιμο είναι να κατηγορεί ως αλαζόνα ή και ανόητο και επηρμένο ή αλλοπαρμένο, τον Αλέξη Τσίπρα, που δεν έχει καμιά απολύτως ανάμιξη στην μακραίωνη ιστορία της πολιτικής απληστίας, και της πολιτικής φαυλότητας, ούτε στις επαχθείς και αδιαφανείς συμφωνίες των Μνημονίων, επειδή απλώς επιχειρεί την τομή του (σωστή ή λαθεμένη θα το κρίνει η Ιστορία), και πάντως όχι βασισμένος στην βοήθεια του Θεού, τον οποίο επικαλέστηκε προεκλογικά ο Σαμαράς, αλλά στην αίσθηση της εθνικής ταπείνωσης και της εξαθλίωσης που βιώνει ολόκληρος ο λαός, και με τα μάτια του στραμμένα στην καταστροφή;

Και πόσο έντιμο είναι να χαρακτηρίζει ασύνετη έως και ακατανόητη ή ακαταλόγιστη την ψήφο του ανθρώπου που δεν έχει μέλλον, αλλά και καμιά ευθύνη και ενοχή για ό,τι συνέβη, μόνο και μόνο επειδή επιλέγει τον Τσίπρα, και όχι αυτούς που τον οδήγησαν στην ταπείνωση;

Τέλος, πόσο έντιμο είναι οι πραγματικοί υπεύθυνοι να τιμωρηθούν μέσω των απογόνων τους;    

           Κλείνοντας, θα συμφωνήσω ότι υπάρχει ανάγκη σχηματισμού κυβέρνησης, ενδεχομένως και οικουμενικής, θα συμφωνήσω στην κρισιμότητα των ημερών, αλλά θυμίζω ότι προ δεκαημέρου ο κύριος Σαμαράς, πέραν της από εξέδρας επίκλησης της θεϊκής βοήθειας, δήλωνε ότι αν στις 6 Μαϊου δεν έχει το αναγκαίο για αυτοδυναμία ποσοστό θα προσέφευγε εκ νέου σε εκλογές.

Πόσο έντιμο είναι να στρεβλώσει τα ίδια του τα λόγια και μαζί την ιδέα της εθνικής αναγκαιότητας, επειδή δεν του κάθονται τα κουκιά;

Μέχρι ποίου βαθμού μπορεί κανείς να εμπιστευθεί το μέλλον της χώρας σ’ αυτόν τον άντρα; Και επιτέλους, ποιος είναι ο ορισμός της πολιτικής ανυποληψίας;