Στο παρόν σημείωμα δεν θα αναφερθούμε στη Συμφωνία της προηγούμενης Δευτέρας, καθώς πολλά έχουν γραφτεί, γράφονται και θα γραφτούν. Υπάρχουν πολλά για συζήτηση, διευκρίνιση, ανάλυση, αντιπαράθεση, συμφωνία ή διαφωνία. Μέσα σε μια πρόταση, τοποθετούμαι ότι είναι μια απίστευτα βάρβαρη και τιμωρητική συμφωνία ως προς τα φορολογικά, ασφαλιστικά, δημοσιονομικά και εργασιακά.

Η αναφορά που θα γίνει αναφορά στο δημοψήφισμα που έγινε στις 5 Ιουλίου. Ως εκ τούτου, θα κάνουμε κάποιες καταγραφές πριν και μετά. Πριν και μετά από το δημοψήφισμα. Ποιά ήταν η «μεγάλη εικόνα» πριν από την καταγραφή του 61,31% από τον Ελληνικό λαό;

1. Πέντε χρόνια των παρελθόντων κυβερνήσεων με εξοντωτικής λιτότητα, αντιλαϊκά μέτρα, αναβλητικότητα και μηδαμινά αποτελέσματα.
2. Πέντε χρόνια απόλυτης υπακοής σε εντολές τεχνικών κλιμακίων, χωρίς πολιτική ή λαϊκή νομιμοποίηση, μέχρι τον βαθμό της υποταγής και της υποτέλειας.
3. Πέντε χρόνια με υπουργούς να παίζουν το «παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι», υποσχόμενοι στις ξένες «γάτες» ότι θα κάνουν οτιδήποτε τους ζητούν, ενώ εκείνοι, ως κουτοπόνηροι «ποντικοί» να νομοθετούν με αστερίσκους και αιρέσεις της μορφής «τα παρόντα μέτρα για να υλοποιηθούν απαιτούνται σχετικές υπουργικές αποφάσεις», οι οποίες δεν εκδίδονταν, για να μην υπάρχει το πολιτικό κόστος, αλλά ούτε και θιχτούν τα συμφέροντα και το σύστημα της πολιτικής διαπλοκής.
4. Πέντε χρόνια «εν κρυπτώ» πωλήσεων «όσο-όσο», γνωρίζοντας ότι τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις θα ήταν πενιχρά και ανούσια για τη μείωση του χρέους.
5. Πέντε χρόνια αύξησης της ανεργίας, της φτωχοποίησης, των αυτοκτονιών, της περιθωριοποίησης λαϊκών στρωμάτων και από την άλλη πλευρά, αύξησης της κερδοφορίας των τραπεζών και των ολιγοπωλίων, της κοινωνικής και οικονομικής ανισότητας, της κυβερνητικής αναλγησίας και της υποκρυπτόμενης τυχοδιωκτικής και μικροπολιτικής σπατάλης και πελατειακών σχέσεων.
6. Πέντε μήνες διαπραγματεύσεων της σημερινής κυβέρνησης με ψευδαισθήσεις για προθέσεις και θέσεις, ειδικά αναφορικά με την πλευρά των «δανειστών».
7. Πέντε μήνες ακατάσχετης πολιτικής ρητορικής και ελάχιστης πολιτικής πρακτικής.
8. Πέντε μήνες πελαγοδρόμησης και πειραματισμού με τεχνικούς εμπειρογνώμονες, που ελάμβαναν ελάχιστη πολιτική αποδοχή.
9. Πέντε μήνες οικονομικής ασφυξίας και τραπεζικού εμπάργκο στην Ελληνική κοινωνία και στην επιχειρηματικότητα.
10. Πέντε μήνες κυβερνητικών κινήσεων με ρυθμό «χελώνας» και ενός πολιτικού στίγματος «ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω».

Μετά από αυτά, αλλά και άλλα που δεν υπάρχει χώρος για αναφορά, ήρθε το δημοψήφισμα. Η λαϊκή ετυμηγορία, το 61,31%, με τις διάφορες «αναγνώσεις», αλλά τη ξεκάθαρη και πανθομολογούμενη απόρριψη από τον Ελληνικό λαό των προτάσεων λιτότητας, δίχως αναπτυξιακό πρόσημο και προοπτική για αναδιάρθρωση του χρέους.

Που «οδήγησε» το αποτέλεσμα αυτό; Στη συμφωνία της Δευτέρας 13 Ιουλίου 2015. Μια μνημονιακής λογικής συμφωνία που όμως «έβγαλε από το κάδρο» την -Γερμανικής έμπνευσης- επιλογή για έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και την επιβεβαίωση της πολιτικής κυριαρχίας του Γερμανικού άξονα στην Ευρώπη. Πως φτάσαμε από το σχηματικό «18-1» στο εξίσου σχηματικό «0-19»;

Το λαϊκό δημοψήφισμα ήταν καθοριστικής σημασίας και η επίδρασή του, μπορεί όχι ευδιάκριτη και ανοικτά εμφανίσιμη, ουσιαστικά άλλαξε το «πολιτικό τοπίο». Το άλλαξε προς όφελος της χώρας, αλλά και του πολιτικού της λόγου. Πως έγινε αυτό;

1. Η πολιτική πρωτοβουλία της Γαλλικής κυβέρνησης να «αντιπαρατεθεί» με πολιτικούς όρους στην καλοσχεδιασμένη και με επιμέλεια οργανωμένη Γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη.
2. Η ενεργοποίηση της Ιταλικής κυβέρνησης είτε από τον φόβο του «θύματος χρέους της επόμενης ημέρας», είτε από επιλογή να απαιτήσει από τη Γερμανία «ως εδώ και μη παρέκει».
3. Η εν μέρει απαγκίστρωση κρατών του λεγόμενου «Νότου» από τη Γερμανική επιρροή, αναγνωρίζοντας ότι το δικό τους μέλλον θα είναι εξίσου αβέβαιο σε μια καθημαγμένη Ευρώπη.
4. Η εκ των υστέρων στέρεα θέση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, είτε για την πολιτική της διάσωση, είτε για την υστεροφημία της, ως προς την παραμονή μας στην Ευρωζώνη.
5. Η πολιτική θέση της Σοσιαλιστικής Ευρωομάδας, της Ευρωομάδας των Πρασίνων, πολιτικών ηγεσιών και κομμάτων του χώρου της «κεντροαριστεράς» που -για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια- βρέθηκαν σε πολιτική αντιπαράθεση με τον νεοφιλελευθερισμό και τις πολιτικές λιτότητας.
6. Η ενεργοποίηση των πολιτών σε διάφορες χώρες υποστηρίζοντας την «Ελληνική υπόθεση», αλλά πολύ περισσότερο των Ελλήνων για τη διασφάλιση του μέλλοντος μας και των επόμενων γενεών.
7. Η αλλαγή στάσης πολιτικών ηγετών εκτός Ευρώπης και άλλων παραγόντων, ζητώντας επιτακτικά από τη Γερμανία να μην «παίζει με τη φωτιά» (όπως ιστορικά το κάνει).

Αυτές είναι μερικές διαπιστώσεις που η Ελληνική πλευρά μπορεί να κεφαλαιοποιήσει με πολιτικούς όρους, όχι γιατί οι άλλοι έγιναν «εν μια νυκτί» ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί δείχνουν να μην είναι «Μερκελιστές». Αυτό -ενδεχόμενα μακροπρόθεσμα- να είναι το μέγιστο πολιτικό επίτευγμα του δημοψηφίσματος. Αυτό μπορεί ο ιστορικός του μέλλοντος να το αναφέρει ως νίκη των λαϊκών δυνάμεων, νίκη του Ελληνικού λαού σε βάρος των δυνάμεων ενός σύγχρονου «Άξονα». Ποιος ξέρει! Όπως οι πρόγονοί μας «έμειναν» στην παγκόσμια Ιστορία για την αντίστασή τους -με φόρο τιμής το αίμα τους- στον τότε Άξονα, κι εμείς να έχουμε αντισταθεί -πληρώνοντας χρηματικό φόρο- στον σημερινό «Άξονα».