Τώρα που τελείωσε η συναυλία Ειρήνης με μεγάλη επιτυχία, τώρα που ενσωματώθηκαν  στην μαραθώνια τηλεοπτική συναυλία Πορτοκάλογλου Σαββόπουλου (Μουσικό Κουτί ΕΡΤ) όλοι εκείνοι οι  καλλιτέχνες που  μέχρι χτες ήταν για την πυρά, τώρα που αχνοφαίνεται το περίγραμμα μια συμφωνίας για την λήξη του πολέμου και της ρωσικής εισβολής, ας μιλήσουμε για τις διαφορές μας.

Η διαφορά δεν εντοπίζεται, όπως ισχυρίζονται οι ακροκεντρώοι στην αποδοκιμασία της ρωσικής εισβολής. Εκεί συμφωνούμε. Η όντως μεγάλη διαφορά εντοπίζεται αφενός στην άρνηση τους να  μιλήσουν για τα πριν της εισβολής και αφετέρου στην δυσανεξία  τους να αναζητήσουν διέξοδο παραγωγική και ειρηνική.

Αποφασισμένοι να « αγωνιστούν» μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό δυσφορούν περισσότερο από τα γεράκια της Αμερικανικής Γερουσίας  στην προοπτική μιας συμφωνίας η οποία εκ των πραγμάτων θα περιέχει στοιχεία επώδυνου συμβιβασμού για την Ουκρανία.

Υπέρμαχοι εκδικητικών και μέχρι στιγμής αναποτελεσματικών κυρώσεων στην Ρωσία, ελπίζουν περισσότερο σε ανατροπή του Πούτιν παρά στην λήξη της σύγκρουσης.

Ακραιφνείς ατλαντιστές αδιαφορούν για τις οικονομικές, ενεργειακές, επισιτιστικές, μεταναστευτικές και κατ επέκταση κοινωνικές επιπτώσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση από την συνέχιση του πολέμου. Καμώνονται ότι ενδιαφέρονται για τις προοπτικές κοινής εξωτερικής πολιτικής και άμυνας μιας αυτόνομης Ευρώπης ενώ είναι υπέρμαχοι του ΝΑΤΟ, πιο πολύ από την Πολωνία και την Λιθουανία.

Η μονοδιάστατη σκέψη τους εγκλωβίζει στο δίλημμα «με τον Πούτιν ή εναντίον του» και αυτή την επιλογή ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο, αποκλείοντας κάθε ενδιάμεση απόχρωση, θέλουν να την επιβάλλουν σε όλους μας. Αλλιώς «δεν καταδικάζουμε επαρκώς την ρωσική εισβολή» και κακώς  επιμένουμε να κοιτάμε και στο παρελθόν αναζητώντας τις ευθύνες και της Δύσης για την εν εξελίξει τραγωδία και τις αχαρτογράφητες γεωπολιτικές εξελίξεις που επισύρει.

Μύθος κατ αυτούς ότι το ΝΑΤΟ ενώ δεν θα προχωρούσε «ούτε μια ίντσα», επεκτάθηκε 14 φορές περικυκλώνοντας την Ρωσία, αγνοώντας μηνύματα και αναπόφευκτες αντιδράσεις που έρχονται από τα βάθη της Ιστορίας. Αδιάφορο για αυτούς ότι η Συμφωνία Μινσκ 2 δεν εφαρμόστηκε από την Ουκρανία.

Καλώς κατ’ αυτούς οι ΗΠΑ εφαρμόζουν απαρέγκλιτα το δόγμα Μονρόε για την Αμερικάνικη ήπειρο, δικαίωμα τους να μπαίνουν στο Ιράκ χωρίς απόφαση του ΟΗΕ, να διαλύουν μαζί με την Γαλλία την Λιβύη, να βομβαρδίζουν το Βελιγράδι, να αναγνωρίζουν το Κόσσοβο. Να κάνουν δηλαδή επι τριάντα χρόνια όσα με τον ίδιο κυνικό τρόπο διαπράττει ή επικαλείται τώρα ο Πούτιν.

Αλλά αυτός είναι «χασάπης» ενώ αυτοί ήσαν  ειρηνοποιοί. Και όποιος επιμένει να τα υπενθυμίζει – όπως η άγρυπνη συνείδηση της προοδευτικής Αμερικής, ο ακέραιος Μπέρνι Σάντερς – είναι ύποπτος για συμψηφισμό και φιλοπουτινισμό.

Για να δούμε όμως τι λέγαμε – μαζί με πολλούς από αυτούς που τώρα εξεγείρονται  όταν  ακούν το παραμικρό «αλλά» – σε ένα μείζον και  ιδιαίτερα  ευαίσθητο θέμα όπως η Τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο.

Καταδικάζοντας απερίφραστα την εισβολή δεν περιοριστήκαμε στην καταδίκη.

Αναζητήσαμε και τις ευθύνες της ελληνικής και ελληνοκυπριακής πλευράς τουλάχιστον από το 1963. Και κυρίως μετά το 1974 αναζητήσαμε λύση συμβιβαστική στην βαση της διζωνικής, δικοινοτικής Ομοσπονδίας, στηρίζοντας κάθε προωθητική συμβιβαστική  λύση, είτε αυτή ήταν η δέσμη Ιδεών Γκάλι είτε το  Σχέδιο Αναν και  η πρόταση Γκουτιέρες στο Κραν Μοντανά.

Και πάντα η αντίδραση του  παρδαλού εθνικιστικού μπλοκ και του μετώπου της αδράνειας ήταν ότι με αυτό τον τρόπο υποβαθμίζουμε αυτή καθεαυτή την τουρκική εισβολή. Ακόμα χειρότερα ότι αναζητώντας τις ευθύνες του Μακάριου του Γρίβα και ελληνικών κυβερνήσεων, παρείχαμε ελαφρυντικά στην τουρκική πλευρά. Ήμασταν δηλαδή και μειωμένου πατριωτισμού.

Για τις  συνέπειες αυτής της πολιτικής άρνησης του προωθητικού συμβιβασμού έχουμε μιλήσει κατ επανάληψη. Δεν χρειάζεται εξάλλου να πούμε περισσότερα.

Το κυπριακό δεν υφίσταται πλέον στην ατζέντα των διεθνών ιεραρχήσεων, η διχοτόμηση καλά κρατεί, η απομονωμένη Τουρκία συνεχώς αναβαθμίζεται, κάθε απόπειρα αποκλεισμού της από τις ενεργειακές πηγές στην Ανατολική Μεσόγειο απέτυχε.

Άλλος είναι ο λόγος της αναφοράς. Για να υπενθυμίσω σε πολλούς που έχουν πάθει αγκύλωση από το υψωμένο δάκτυλο ότι η αναγνώριση του πλαισίου εντός του οποίου επισυμβαίνει ένα γεγονός, δεν αποτελεί δικαιολόγηση ή συμψηφισμό.

Ότι όπως λειτουργούσαμε όλα αυτά τα χρόνια  στο Κυπριακό με τον ίδιο τρόπο λειτουργούμε και στο Ουκρανικό.

Καταδικάζουμε το μείζον και αυτοτελές γεγονός του πολέμου και της εισβολής, συνεκτιμάμε ταυτοχρόνως συντρέχουσες ευθύνες για την κατάληξη αυτή.

Παράλληλα στηρίζουμε κάθε προσπάθεια για τερματισμό της σύγκρουσης μέσα απο ένα συμβιβασμό  οι γενικές γραμμές του οποίου έρχονται τις τελευταίους ημέρες στην επιφάνεια. Τόσο απλά. Αν κάποιος βλέπει άλλη ρεαλιστική διέξοδο ας μας την πεί.

Το πρόβλημα όμως των ακροκεντρώων δεν περιορίζεται στην Ουκρανία όπου μια διαφορά προσέγγισης σε ένα θέμα τόσο συναισθηματικά φορτισμένο είναι λογική και αναμενόμενη. Επεκτείνεται σε όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής, μετατρέπεται σε τυφλή καθολική υποστήριξη της κυβέρνησης Μητσοτάκη και αταβιστική αρνητική αντίδραση απέναντι  στον ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία και ευρύτερα την Αριστερά.

Απέναντι σε οτιδήποτε αριστερό. Μισούν τα νιάτα τους. Θεωρούν ότι χάσανε τον χρόνο τους, πηγαίνοντας με τους ηττημένους της Ιστορίας. Συρρικνώνουν έτσι την Ιστορία στο χρονικό διάστημα της ζωής τους. Και τώρα, επιτέλους, νομίζουν ότι είναι με την σωστή πλευρά της Ιστορίας και κορδώνονται για αυτό. Αλλά από την μια η πανδημία, από την άλλη ο πόλεμος και η όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων τους διαψεύδουν. Το τέλος της Ιστορίας κηρύχθηκε πρόωρα. Και ενω νόμιζαν ότι βρίσκονται στην σωστή πλευρά της Ιστορίας, βλέπουν  την τελευταία να τους παραμερίζει