Υπέκυψε τελικά το Κρατικό Θέατρο και πολύ λιτά ο Υπουργός εξέφρασε μία κάποια… θλίψη.

Με τη θλίψη όμως και την εσωτερική λογοκρισία δεν πολεμάμε το τέρας της ακροδεξιάς και της λογοκρισίας. Και δυστυχώς αυτό που δεν μπορεί να δει ο κ. Λιβαθινός είναι πως το ίδιο τέρας στο οποίο υπέκυψε, είναι εκείνο που ενώ φυλακίζει -ή οργανώνει κρατικά πογκρόμ- ανθρώπους λόγω διαφορετικότητας σε φυλής ή χρώμα στο όνομα μιας ιδέας, είναι το ίδιο τέρας που στο όνομα μίας θρησκευτικής ιδέας έκλεισε ένα άλλο θέατρο, επιτέθηκε στο σύμφωνο συμβίωσης ή το καταψήφισε, είναι το ίδιο τέρας που στο όνομα μίας άλλης θρησκευτικής ιδέας σκοτώνει κόσμο στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και αλλού. Είναι το ίδιο τέρας που συνέλαβε έναν σατιρικό διαχειριστή ιστοσελίδας (και αν για κάποιους αυτά φαίνονται άσχετα, ας θυμόμαστε ότι «όπου καίγονται βιβλία, σύντομα θα καούν άνθρωποι», όλα εντάσσονται στο ίδιο σκοταδιστικό πλαίσιο δράσης μίας συνεχούς ανελεύθερης παρέμβασης).

Αν τελικά στόχος του έργου ήταν να κατακριθεί η αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής λόγω μίας ιδέας, τότε το Εθνικό Θέατρο απέτυχε στο σκοπό του, επειδή υπέκυψε ακριβώς στην ίδια τρομοκρατική απειλή του τέρατος. Το ίδιο το κράτος -διά της αόριστης υπουργικής θλίψεως και διά ενός κρατικού φορέα πολιτισμού- αποδέχτηκαν όχι μόνο την ύπαρξη του τέρατος αλλά και της ισχύος του να διαμορφώνει καταστάσεις, αν και δεν εχει καμία δύναμη.

Στην πραγματικότητα η απόφαση του Εθνικού Θεάτρου πρόσφερε -αμαχητί- μία ακόμα νίκη στο τέρας της λογοκρισίας, αν και είχε στο πλευρό του μεγάλο μέρος του κοινού και του πνευματικού κόσμου. Κάθε νίκη όμως της μισαλλοδοξίας και του σκοταδισμού εκτρέφει το τέρας. Και αυτό όφειλε να το συνυπολογίσει ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής και ο αρμόδιος Υπουργός.
Και θα θεωρήσουμε έωλες τις απειλές που υπονοεί ο κ. Λιβαθινός. Αν υπάρχουν απειλές για τη σωματική ακεραιότητα των συντελεστών, οφείλει να τις θέσει στη γνώση του κοινού κι εκείνο να περιφρουρήσει την ελευθερία της τέχνης. Οφείλει να τις θέσει υπόψη του Υπουργείου κι εκείνο να προστατεύσει το κοινό και το Θέατρο με τους συντελεστές του. Αλίμονο αν οι ιμπρεσιονιστές ζωγράφοι υπέκυπταν στο τέρας. Φευ, αν τρόμαζαν μπροστά στις τόσες επιθέσεις οι υπερρεαλιστές…

Η Τέχνη όμως δεν είναι ειρηνική. Η τέχνη πάντα πολεμούσε το σκοταδισμό. Προκαλεί την κρίση του κοινού, την εσωτερική σύγκρουση αξιών στο δέκτη. πολεμά για την ανάπτυξη κριτικής ικανότητας, δείχνει έναν άλλο δρόμο σκέψης· πολεμά το συντηρητισμό και το φασισμό· είναι στρατευμένη κατά της μισαλλοδοξίας.

Και στην πρώτη κρίση που αντιμετώπισε ο κ. Λιβαθινός, απλά επέλεξε το δρόμο της υποχώρησης. Δεν έδωσε τον αγώνα που έπρεπε να δοθεί. Η ελευθερία της τέχνης ηττήθηκε χωρίς να πολεμήσει καν τη μισαλλοδοξία. Αντίθετα, τόσο το Κρατικό Θέατρο όσο και όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι οφείλουν να πάρουν θέση κατά της λογοκρισίας και κατά της απόφασης να «κατέβει» η παράσταση, οφείλουν να διασφαλίσουν την ελευθερία της τέχνης να προκαλεί και να εκθέτει σε κρίσεις το κοινό.

Γιατί αν προχθές ήταν μία σάτιρα στο διαδίκτυο, χτες το «χυτήριο» και σήμερα το Εθνικό Θέατρο αύριο θα είναι οτιδήποτε. Και φυσικά για εμάς δεν είναι τυχαίο ότι στις πρώτες μνημονευόμενες περιπτώσεις είχαμε μία ακροδεξιά κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας καθοδηγούμενη από νεοναζί· χτες είχαμε την καθαρή λογοκριτική παρέμβαση της ίδιας ακροδεξιάς συμμορίας με “φιλελεύθερο” πρόσημο. Και το χειρότερο είναι ότι το αριστερό υπουργείο Πολιτισμού ούτε καν αντιστάθηκε. Πώς να κάνεις γαργάρες με καρφιά;