«Η κυβέρνηση αυτή εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Τουρκίας» απεφάνθη χτες μιλώντας σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή μια βουλευτής της ΝΔ, σχολιάζοντας τις δηλώσεις του Νίκου Φίλη σχετικά με τη γενοκτονία των Ποντίων.

Την Τρίτη το απόγευμα είχε σπεύσει μάλιστα μαζί με άλλους 44 βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ζητήσουν από τον πρωθυπουργό το «κεφάλι» του υπουργού Παιδείας. Η αλήθεια είναι πως το συγκεκριμένο ζήτημα φάνηκε να αφύπνισε ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού κόσμου, ο οποίος έδειχνε μέχρι πρότινος ουσιαστικά υπνωτισμένος, παρ’ όλη την κοσμογονία που έχει επέλθει (κι αναμένεται να ενταθεί) εντός της ελληνικής κοινωνίας. Ξεχασμένοι πολιτευτές της ευρύτερης δεξιάς κι ακροδεξιάς, τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ, ακόμη κι οι «συγκυβερνώντες» ΑΝΕΛ άρχισαν ξαφνικά να λειτουργούν ως κύμβαλα αλαλάζοντα. Για ποιο άλλο θέμα να αντιδράσουν άλλωστε; Για τον κίνδυνο κατασχέσεων μισθών και περιουσιακών στοιχείων των μη εχόντων, για την περαιτέρω συμπίεση του μέσου οικογενειακού εισοδήματος ή για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας;

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν υπονοώ πως η συζήτηση για ένα τέτοιας ιστορικής σημασίας ζήτημα, όπως η γενοκτονία των Ποντίων, είναι κενή περιεχομένου – κάθε άλλο μάλιστα. Από την άλλη όμως θεωρώ πως είναι ηλίου φαεινότερο, ότι ο τρόπος αλλά και η χρονική συγκυρία που διεξάγεται ο εν λόγω διάλογος (αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτός ο όρος), μόνο κακό μπορούν να κάνουν.

Κατά πρώτον και κυριότερον, γιατί αυτή λειτουργεί ως πολιτικό καθαρτήριο για πολλούς υπεύθυνους για την τραγωδία που ζει σήμερα ο ελληνικός λαός. Πρόκειται για όλους εκείνους που αντιπαρήλθαν αβρόχοις ποσί τη δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου περί απώλειας της εθνικής μας κυριαρχίας, την εποχή που έμπαινε η χώρα στο Μνημόνιο. Μιλάω για όλους εκείνους που αποδέχτηκαν και στήριξαν με την ψήφο τους την επιβολή από τους δανειστές της κυβέρνησης Παπαδήμου, με αποκλειστικό σκοπό την ψήφιση κι εφαρμογή του δεύτερου Μνημονίου. Αυτοί είναι που επιχειρούν τώρα να εμφανιστούν ως υπερασπιστές των «ιερών και των όσιων» του έθνους απέναντι σε υποτιθέμενους εθνοπροδότες. Αλήθεια, πόσους θεωρούν ότι θα μπορέσουν να πείσουν;
Υπό μία έννοια, ωστόσο, ίσως ο πρόσφατος εκτροχιασμός της δημόσιας συζήτησης σε ιστορικής σημασίας εθνικά θέματα (του περασμένου μάλιστα αιώνα) και να αποδειχτεί εν τέλει αρκετά «βολικός» για την κυβέρνηση. Κι αυτό γιατί το σήμερα που έχει μπροστά του ο Αλέξης Τσίπρας είναι κάτι παραπάνω από ζοφερό. Από τη μια, παρά τις δημόσιες τοποθετήσεις του ίδιου του πρωθυπουργού για την ανάγκη προστασίας της πρώτης κατοικίας, οι δανειστές δείχνουν να επιμένουν στη απελευθέρωση πλειστηριασμών, ακόμη και για ένα κομμάτι των μη προνομιούχων. Από την άλλη, έχει διορία λίγων ημερών για να ψηφίσει το δεύτερο πακέτο προαπαιτούμενων και να εφαρμόσει τις πιο επαχθείς διατάξεις του πρώτου πακέτου, με τους δανειστές να εκβιάζουν ευθέως με κούρεμα καταθέσεων σε περίπτωση μη συμμόρφωσης. Μπροστά σε όλα αυτά, πόσο μπορεί να κοστίσει σε τελική ανάλυση μια ακόμη «ατυχής» δήλωση ενός κυβερνητικού στελέχους;

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, αποδεικνύεται για πολλοστή φορά και με τον πλέον περίτρανο τρόπο ότι η δημόσια συζήτηση διεξάγεται με όρους ενός ιδιότυπου πολιτικού τζιχαντισμού, ο οποίος προφανώς κι είναι άκρως επικίνδυνος, ενώ σε πολλές περιπτώσεις στοχοποιεί in extremis πολιτικά πρόσωπα. Απλά σκεφτείτε τη συντεταγμένη απόπειρα «δολοφονίας χαρακτήρων» στην οποία επιδόθηκαν πολύ πρόσφατα τα συστημικά ΜΜΕ, καθώς και το παλιό μνημονιακό πολιτικό κατεστημένο εις βάρος τόσο του Γιάνη Βαρουφάκη όσο και της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Σε αυτό τον πόλεμο οφείλουμε να επισημάνουμε πως έδειξε ανοχή από ένα σημείο και μετά κι ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που τον κατηγορούν πως τον τροφοδοτούσε μέσω των «φιλικών» της μέσων.

Αυτό όμως δε σημαίνει σε καμιά περίπτωση πως ο Νίκος Φίλης θα πρέπει να αφεθεί βορά στις ορέξεις των πιο επικίνδυνων ακροδεξιών  πολιτικών στοιχείων, τα οποία μάλιστα με τέτοιες αφορμές διεκδικούν την πολιτική ηγεμονία εντός της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί ακόμη κι αν κάποιος θεωρεί εντελώς απαράδεκτη την τοποθέτηση του Νίκου Φίλη, δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνεται πως έχει ένα «μαύρο πολιτικό μέτωπο» απέναντι του, με το Μάκη Βορίδη να ζητάει από τον πρωθυπουργό να απολογηθεί στη Βουλή γιατί δεν τον αποπέμπει, ενώ η Χρυσή Αυγή απειλεί να τον φέρει ενώπιον της Δικαιοσύνης. Μήπως οι υπόλοιποι να θυμηθούμε, έστω κι αργά, το Βολταίρο; 

ΥΓ: Οι ποντιακές οργανώσεις ενδεχομένως δικαίως να διαμαρτύρονται εντονότατα. Η διοργάνωση όμως συλλαλητηρίων για το συγκεκριμένο ζήτημα, τα οποία μάλιστα θα ενώσουν τις φωνές του με εκείνες τις φωνές που ζητούν την καρατόμηση του υπουργού Παιδείας, όπως και να το κάνουμε, δε δημιουργεί και τους καλύτερους δυνατούς συνειρμούς.