Να σώσουμε τα παιδιά Πέτρα! Αν θέλεις να μου σταθείς ας αρχίσουμε από τα παιδιά. Πρέπει να τους μάθουμε να γίνουν λεύτεροι και τίμιοι άνθρωποι, που κάποτε θα ξαποστείλουν στον άνεμο όλους αυτούς τους κομματίσκους, τους λιμασμένους λύκους που μας στερούνε τη ζωή και την αλήθεια, που τα χουν διαβρώσει όλα, αρχίζοντας από τις συνειδήσεις. Ερρίκος Ίψεν ,Ένας Εχθρός του Λαού

Ποιος, ή μάλλον τι, είναι ο νικητής των εκλογών; Τι δεν βλέπουν τα χαμόγελα όσων προηγούνται και το σκάκι προς τον 3 όσων έπονται; Τι απουσιάζει ουσιαστικά από το βλέμμα και τις αναλύσεις των κομματικών και όχι μόνο επιτελείων, παρόν μόνο σαν ηθικίοστικο σύνθημα επιφανειακής εναντίωσης αφού η βαθιά ανάλυση του θα έφερνε στην επιφάνεια τα δικά τους λάθη;
 
Ο αληθινός νικητής των εκλογών είναι η Χρυσή Αυγή. Και θα εξακολουθήσει να ανεβαίνει όσο η μεταδημοκρατία (αυτό το καθεστώς της δράκας  ιδιωτικών συμφερόντων και δημοφιλών δεξιοαριστεροκεντρώων ιδεοληψιών που οχυρώνονται μπροστά στην πολυπλοκότητα του σήμερα χρησιμοποιώντας τα σκουριασμένα βέλη του χθες) θα ακυρώνει, θα χλευάζει, θα γραφικοποιεί την Δημοκρατία, σχετικοποιώντας άρα το κακό του αντιδημοκρατικού ναζισμού. Και θα εξακολουθήσει να ανεβαίνει όσο η μεταδημοκρατία θεωρεί την Χρυσή Αυγή το πρόβλημα και όχι το σύμπτωμα στο πρόβλημα που είναι οι ίδιοι. Και θα εξακολουθήσει να ανεβαίνει όσο η μεταδημοκρατία θα θεωρεί πως τα αίτια του ναζισμού είναι μονάχα οικονομικά και δεν σχετίζονται με το είδος ανελεύθερου ηθικά, ψυχικά (αλλά σαφώς και οικονομικά) ανθρώπου που έχει εδραιωθεί.
 
Η παράγραφος από το έργο του Ίψεν που σήμερα θα θεωρούνταν λαϊκίστικη, αφού σιγά σιγά ο λόγος αλλάζει, η συνείδηση αλλάζει, θυμίζει το είδος γραφής που παρεμβαίνει ενάντια στις πολιτικές ρητορικές δυναστών και σωτήρων, και βέβαια πολιτών. “Από σήμερα θα σας δείξω τι μπορεί να κάνει ένας ελεύθερος άνθρωπος!” κραυγάζει δηλωτικά (όχι εκτονωτικά) ο Στόκμαν (με το Εβραϊκό όνομα…) ο γιατρός-Αντιγόνη  (τόσο συμβολικό) όταν αποφασίζει να απεκδυθεί των προσωπικών υλικών και ψυχολογικών φιλοδοξιών του, ακόμη και της φιλοδοξίας να τον αγαπούν, για να σώσει την πόλη του από τον αρχαίο λιμό. Κι είναι η ίδια πόλη από τον καιρό των Θηβών, και πάντα το αληθινό μας όνομα είναι Λαβδακίδες.
 
Ποιος, ή μάλλον τι, είναι ο νικητής των εκλογών; Τι δεν βλέπουν τα χαμόγελα όσων προηγούνται και το σκάκι προς τον 3 όσων έπονται; Τι απουσιάζει ουσιαστικά από το βλέμμα και τις αναλύσεις των κομματικών και όχι μόνο επιτελείων, παρόν μόνο σαν ηθικίοστικο σύνθημα επιφανειακής εναντίωσης αφού η βαθιά ανάλυση του θα έφερνε στην επιφάνεια τα δικά τους λάθη;
 
Πως το χαμόγελο του Σαμαρά και του μαντριού του κρύβει το πασιφανές πως η ΝΔ για πρώτη φδορά μετά το 1974 δεν θα βρίσκεται ούτε καν στον β γύρο στην Αττική, κύριο δέκτη της κρίσης και “άντρο” των μισών ψηφοφόρων της χώρας; Πως το χαμόγελο του Τσίπρα και του μαντριού του κρύβει το πασιφανές, πως πρώτη φορά μια αντιπολίτευση δεν μπορεί να υπερκεράσει μια τόσο και δίκαια αντιδημοφιλή κυβέρνηση; Πως το χαμόγελο του Βενιζέλου και του μαντριού του κρύβει το πασιφανές πως παίζει προσωπικό παιχνίδι για να μην αφήσει της εξουσίας τα δ΄λωματα και ότι αυτό συνεπάγεται;
 
Πως οι απίστευτες ατάκες της Κανέλλη (που εκφράζουν την μυθωπική ηγεσία του ΚΚΕ) που ταυτίζει την ΧΑ με τον ΣΥΡΙΖΑ, (ή μαζί μου ή εναντίον μου, 5 κόμματα 2 πολιτικές) που ταυτίζει την ΧΑ με την αξιωματική αντιπολίτευση (όμοια με τα 2 άκρα που καταγγέλει), “κρύβει” το επίσης πασιφανές, πως η κυρία διεξάγει την πολιτική με το κριτήριο της πιο εντυπωσιακής ατάκας άσχετο αν το προϊόν είναι επικίνδυνο για το σύνολο, όπως έκανε στα χρόνια της διαφήμισης; Πως η αδιαφορία των πολιτών κρύβει το πασιφανές πως άνθρωπο σε κάνει η σχέση σου με τους άλλους κι άρα η ευθύνη σου προς τον εαυτό, είναι αυτό (γιατρέ Στόκμαν) που λέει ο Σοφοκλής με το στόμα του χορού -της συλλογικής συνείδησης ε;…- πολλά πράγματα είναι πάνω απ τις δικές μου δυνάμεις…/ μα το να σαι άνθρωπος είναι το πιο απλησίαστο απ’ όλα.
 
Ακίνητη η ελληνική, η Ευωπαϊκή κοινωνία απέναντι από το θηρίο στο ίδιο σταυροδρόμι του Οιδίποδα μα δίχως την θέληση να πει ακουστέον, να κριθεί πραγματικά, να απεκδυθεί από τα ψέματα και τους φαύλους μύθους της, “λάθρα μητρώς τε και Πατρώς πορεύομαι Πυθώδε” τόσα χρόνια, τόσους αιώνες τώρα.
 
Ποιος, ή μάλλον τι, είναι ο νικητής των εκλογών; Τι δεν βλέπουν τα χαμόγελα όσων προηγούνται και το σκάκι προς τον 3 όσων έπονται; Τι απουσιάζει ουσιαστικά από το βλέμμα και τις αναλύσεις των κομματικών και όχι μόνο επιτελείων, παρόν μόνο σαν ηθικίσστικο σύνθημα επιφανειακής εναντίωσης αφού η βαθιά ανάλυση του θα έφερνε στην επιφάνεια τα δικά τους λάθη;
 
H γραφειοκρατική δράκα που ρημάζει ζωές και τόπους στο όνομα του οικονομικού πια ολοκληρωτισμού αποκαλύπτοντας το αληθινό πρόσωπο του καπιταλισμού σχετικοποιόντας το πιο άρρωστο παιδί του, τον ναζισμό, οι αμήχανες ιδεολογικοποιήσεις της αριστεράς που δίνει χώρο σε κοινοτισμούς καταλύοντας τα δικά της προτάγματα (πχ ενδομειονοτική Σαρία και άρα υποχώρηση κατά τόπους στα δικαιώματα γυναικών ή ομοφυλόφιλων εντός της -υποκριτικής ουσιαστικά- Δύσης και όχι κοσμικό κράτος που σχετικοποιεί το ναζισμό επίσης) που έκαναν κοινωνίες όπως την Ολλανδική να στραφούν ακροδεξιά, η χυδαία εκμετάλλευση όλων αυτών από την Άκρα Δεξιά που όχι μόνο δε σέβεται τα δικαιώματα μα θέλει να τα καταλύσει εγκαθιστώντας την δική της Σαρία κι αυτή (αφού ανέκαθεν είχε και αυτήν την πλευρά η Δύση), οι πολίτες που για να ξαναβρουν το οικονομικό στάτους μέσα από το οποίο δομεί η Δύση την αυτοεικόνα του πολίτη τους τελευταίους αιώνες, απομακρύνοντας τον από ό,τι ξεχώριζε (δήθεν) τον άνθρωπο, οι πολίτες που για να ξαναβρουν την ησυχία από τα θύματα των ιμπεριαλιστικών τους επεμβάσεων (την ίδια ώρα που θέλουν τα καλά αυτών των επεμβάσεων, τα καλά που τους εξασφαλίζει η εκμετάλλευση το 3ου κόσμου, τελικά «είμαστε εδώ γιατί είσαστε εκεί!» δεν κραύγασαν οι Αϊτινοί νομίζω μετανάστες κάποτε;) η εκδοχή ενός σικέ διεθνισμού που ακυρώνει την άμεση γη την πατρίδα ως απάντηση σε έναν σικέ πατριωτισμό που χρησιμοποιεί την πατρίδα για να ιεροποιήσει το έθνος-κράτος κι όλα του τα αμαρτήματα, όλα αυτά και άλλα τόσα σημαντικά που δεν είναι της ώρας,  δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα που θα χιμήξει σα νέμεση επί δικαίων και αδίκων όταν θα έρθει η στιγμή να βροντήξει τα τραπεζομάντηλα στα μηχανικά τραπέζια που τραπεζωνόμαστε ως καταναλωτές ιδεών ελπίδων και υλικών όλοι.
 
Άλλωστε, αν κέρδισε ο Χίτλερ είναι γιατί παρουσίασε απλές λύσεις σε σύνθετα προβλήματα. Εξοβελίσατε αυτούς, δολοφονήστε τους άλλους, λίγο λίγο, κι ας χρειαζόταν η κρεατομηχανή σιγά σιγά καινούργιο πια αίμα (τους εχθρούς του λαύ) για να παράξει κάθε φορά εκ νέου την περίφημη κοινωνική συνοχή.
 
Ποιος, ή μάλλον τι, είναι ο νικητής των εκλογών; Τι δεν βλέπουν τα χαμόγελα όσων προηγούνται και το σκάκι προς τον 3 όσων έπονται; Τι απουσιάζει ουσιαστικά από το βλέμμα και τις αναλύσεις των κομματικών και όχι μόνο επιτελείων, παρόν μόνο σαν ηθικίσστικο σύνθημα επιφανειακής εναντίωσης αφού η βαθιά ανάλυση του θα έφερνε στην επιφάνεια τα δικά τους, και τα δικά μας λάθη;
 
Στις εκλογές του 12 το πρώτο εμέηλ που έστειλα σε εκατοντάδες κυριολεκτικά μηνύματα (με τις ίδιες χωρισμένες δεκάδες ανθρώπων πάνω κάτω) ήταν δεστε σας παρακαλώ ποιοί είναι οι εκλεγέντες της ΧΑ και προωθήστε. Μπροστά στο φαινόμενο ούτε το ποσοστό της ΝΔ ούτε του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το πρωτεύον. (Και τώρα δεν χαμογελάνε ή υπολογίζουν τα κομματικά επιτελεία ενώ η σκιά από πίσω μεγαλώνει;…) Δεν κατάφερα τίποτα φυσικά (και πως θα μπορούσα αφύ δεν είμαι τίποτα).
 
Υπερασπίστηκα ακόμη και την ζωή του Σαμαρά (φυσικά, όπως και κάθε ανθρώπου) από ωρυόμενο αδερφό μικρού μαθητή που πίστευε πως οι προδότες πρέπει να πεθάνουν (ατομικές ευθύνες πάντοτε υπάρχουν και πρέπει να ψέγονται, μα εύκολο να προσωποποιείς τα ζητήματα, δύσκολο να αλλάζεις δομές που ακόμη και τους ταγούς τους και τους υπηρέτες τους τους θεωρούν αναλώσιμους και θα παράξουν άλλους. Να γιατί το κακοκατανοημένο και κακοεφαρμόσμενο πρόταγμα της αριστεράς κι απ’ τους αριστερούς τους ίδιους, ιδίως απ τους αριστερούς τους ίδιους!, θα παραμένει πάντοτε τόσο δύσκολο και τόσο άξιο…)
 
Τελικά ισχύει πάντοτε παρά τις «συντηρητικές» ή «προοδευτικές» αλλαγές των τεχνολογικών μας καιρών: “Το να σαι άνθρωπος είναι το πιο απλησίαστο απ’ όλα…”.Δέστε λοιπόν ποιός είναι ο άνθρωπος που στην μαύρη περιφέρεια της κεντρικής Μακεδονίας (δεστε συνολικά τα αποτελέσματα όσοι ξέρετε βίους και πολιτείες ανθρώπων… κι εγώ ας δω τι μπινελίκια ρίξαμε –μας ρίξανε…- σε στάσεις με περήφανους ψηφοφόρους του όπως ποδηλατούσαμε για το τόσο σημαντικό που θα το χαρίσουν ή θα το χλευάσουν οι “δημοκράτες” Δημοψήφισμα του Νερού) πήρε 7%, 500 χιλιόμετρα από… την προοδευτική Αθήνα όπου ο συναγωνιστής του Κασιδιάρης πήρε 15%! Δέστε λοιπόν ποιός είναι ο άνθρωπος που τον ψήφισε και ο φίλος μου (;) ο Δημήτρης που είναι καλλιτέχνης (ζωγράφος, μα έτσι δεν έγινε και το 30; κι ο ίδιος ο Χίτλερ “καλλιτέχνης δεν ήτανε; και πως να ζήσουμε στον άγριο βοριά δίχως μύθους, θα μας φάνε τα αγελαία θηρία-μαντριά, δέστε πόσοι διανοούμενοι έγιναν μέλη του ναζί πάρτι και τότε…)
 
Δέστε λοιπόν ποιός είναι ο άνθρωπος που τον ψήφισε και ο φίλος μου ο Νίκος που ψήφιζε μέχρι και Κουβέλη κάποτε (ναι, τέτοιος αχταρμάς υπήρχε στην Ελλάδα, ναι τέτοια σύγχιση υπάρχει σήμερα). .Δέστε λοιπόν ποιός είναι ο άνθρωπος που τον όρισε ο πεθερός του ο Μιχαλολιάκος για να μπαίνει κανά χοντρό φράγκο ακόμη στην οικογένεια (πόσο παίρνουν οι κατέχοντες έστω έδρα;) κάτι που δεν το βλέπουν οι… ιδεολόγοι υπερπατριώτες που αναζητούν σωτήρα, κάτι που δεν το βλέπουν ούτε τα παιδιά στα σχολεία που “γουστάρουν” τα τραγούδια του!

“Γαμώ τον Βίζενταλ
γαμώ την Άννα Φρανκ
γαμιέται κι όλη η φυλή του Αβραάμ.
Τ’ αστέρι του Δαβίδ με κάνει να ξερνάω
αχ, το Άουσβιτς, πόσο το αγαπάω!
Ρε κωλοεβραίοι δεν θα σας αφήσω
στο τείχος των Δακρύων θα ‘ρθώ να κατουρήσω.
Juden Raus! Καίγομαι στο Άουσβιτς…”
 
Κι ακόμη:

Τι να αντιγράψεις εδώ;… Τι να προσθέσεις;;
 
Να σώσουμε τα παιδιά Πέτρα! Αν θέλεις να μου σταθείς ας αρχίσουμε από τα παιδιά. Πρέπει να τους μάθουμε να γίνουν λεύτεροι και τίμιοι άνθρωποι, που κάποτε θα ξαποστείλουν στον άνεμο όλους αυτούς τους κομματίσκους, τους λιμασμένους λύκους που μας στερούνε τη ζωή και την αλήθεια, που τα χουν διαβρώσει όλα, αρχίζοντας από τις συνειδήσεις.
 
Ερρίκος Ίψεν, Ένας Εχθρός του Λαού
 

ΥΓ Κι όπως έγραψε ένας φίλος καθώς η ρίψασπις εγώ ετοιμάζομαι για 2 χρόνια να φύγω στο εξωτερικό “Αποχαιρέτα τήν την Ελλάδα που χάνεις”