Ο Πρωθυπουργός εισήγαγε στην πολιτική συζήτηση νέο όρο, τον “αδύνατο” πολίτη. Είπε δηλαδή πως η κυβέρνηση δεν πρόκειται να πλήξει την κατοικία των αδυνάτων. Τα ίδια πάνω κάτω είπε και ο κ. Ρήγας του Συριζα. Και το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι: ποιος είναι αδύνατος; Εδώ υπάρχει μια δημιουργική ασάφεια.

Το “αδύνατος” είναι όρος σχετικός. Ο Αλαφούζος σε σχέση με τον Μπιλ Γκέητς είναι πολύ αδύνατος. Εγώ σε σχέση με τον Αλαφούζο επίσης. Εάν θέσουμε αντικειμενικά κριτήρια, τα οποία είναι το επίπεδο φτώχιας, τότε “αδύνατος” είναι αυτός που εννοεί το κουαρτέτο και όλος ο πλανήτης: κάτω από τα 10 χιλιάδες ευρώ το χρόνο. Εάν αυτό εννοεί ο κ. Τσίπρας, τότε πού ακριβώς διαφωνεί με τους δανειστές;

Εάν πάλι δεν εννοεί αυτό, γιατί δεν το λέει καθαρά; Θα μπορούσε να πει, πολύ απλά και κοφτά, χωρίς δεύτερη κουβέντα, πως η κυβέρνηση δεν σκοπεύει να αλλάξει τις προϋποθέσεις του νόμου Κατσέλη, διότι αυτό θα προκαλούσε μεγάλη κοινωνική και πολιτική κρίση. Δεν το είπε όμως. Μίλησε για αδυνάτους. Και αυτή η δήλωση είναι ιδιαίτερα ανησυχητική.

Το πρόβλημα είναι το εξής: ο νόμος Κατσέλη προστατεύει την πρώτη κατοικία των δανειοληπτών, όχι επειδή είναι αδύνατοι ή άνεργοι ή πολύ φτωχοί, αλλά επειδή διαφορετικά οι τράπεζες θα προχωρούσαν σε διαταγές πληρωμής δανείων που συνιστούν αθέμιτο πλουτισμό των τραπεζών. ‘Ολοι γνωρίζουμε πως οι τράπεζες έχουν κερδοσκοπήσει ασύστολα σε βάρος των οφειλετών, με πολύ υψηλά επιτόκια, με παράνομες κεφαλαιοποιήσεις τόκων, με παραπλάνηση των πολιτών στη χορήγηση δανείων χωρίς εγγυήσεις και κυρίως εξαιτίας του γεγονότος πως ενώ έχουν μεταβληθεί οι αντικειμενικές οικονομικές συνθήκες, αυτές συνεχίζουν να έχουν τις ίδιες απαιτήσεις, χωρίς να αναλαμβάνουν το δικό τους μερίδιο κόστους.

Ο νόμος Κατσέλη λοιπόν δεν συνιστά φιλανθρωπία, ούτε αντιμετώπιση ανθρωπιστικής κρίσης. Είναι μια πολιτική απόφαση υποστήριξης του συνόλου σχεδόν των δανειοληπτών από την τραπεζική απειλή. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, τις αντίξοες, προστατεύει την πρώτη κατοικία των περισσοτέρων πολιτών- και των αδυνάτων φυσικά. Εάν ο κ. Τσίπρας περιορίσει την προστασία αυτή στα όρια που του θέτουν οι τραπεζίτες-δανειστές, στα όρια της φτώχιας, τότε θα έχει αυτοκαταργηθεί πολιτικά και ιδεολογικά.

Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Η κυβέρνηση της αριστεράς δεν είναι φιλόπτωχο ταμείο να νοιάζεται μόνον για τους ανέστιους, τους άνεργους και τους πένητες. Το έργο αυτό, το φιλανθρωπικό, που και η εκκλησία αλλά και όλοι οι πολίτες το υπηρετούν, δεν είναι το αποκλειστικό έργο του πρωθυπουργού. Η κυβέρνηση πρέπει να κρατήσει όρθια την κοινωνία στο σύνολό της. Διότι, εάν ανοίξει η φάμπρικα με τους πληστηριασμούς, τότε η πτώση των τιμών των ακινήτων θα είναι ραγδαία, αυτό θα πλήξει ακόμη περισσότερο την αγορά, αλλά και την μεσαία τάξη στο σύνολό της. Επομένως οι εισοδηματικές προϋποθέσεις του νόμου Κατσέλη πρέπει να μείνουν ως έχουν.

Οι δανειστές θέλουν πλήρη υποταγή της κυβέρνησης και του λαού. Ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει, χωρίς περιστροφές, να το αρνηθεί ορθά- κοφτά. Δεν έχει καμία άλλη επιλογή.