Oι προγραμματικές δηλώσεις της νέας Κυβέρνησης, δείχνουν διατήρηση κάποιων εξαγγελιών και μεταστροφή αρκετών άλλων που στην πράξη είναι δύσκολο να φτάσουν στην τσέπη της μεσαίας τάξης, που ήταν το κεντρικό προεκλογικό αφήγημα της Νέας Δημοκρατίας, αλλά της ανώτερης. Απουσιάζουν όπως και πριν τις εκλογές, πολύ κρίσιμοι τομείς του κυβερνητικού έργου, ειδικά για το κοινωνικό κράτος με πιο χαρακτηριστικό το Ασφαλιστικό, γεγονός αρκετά σπάνιο για κυβέρνηση που ζητά ψήφο εμπιστοσύνης από την Εθνική Αντιπροσωπεία ενώ σε πολλούς τομείς δεν αντιστέκεται στον πειρασμό να αντιπολιτεύεται την προηγούμενη κυβέρνηση, για να δικαιολογήσει επιλογές όπως η πώληση της ΔΕΗ.

Η επιτομή του παλαιοκομματισμού και της υποκρισίας είναι η κατάργηση της μείωσης του ΕΝΦΙΑ που είναι ήδη ψηφισμένη (κατά το πρότυπο κατάργησης και εκ νέου εφαρμογής όσων θτεικών άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ για να μην του πιστωθούν πολιτικά) και η αλλαγή της κατανομής με τρόπο που δεν θα έχει καμία επίπτωση στα χαμηλά εισοδήματα αλλά θα προκαλέσει μεγαλύτερο δημοσιονομικό κενό, ενισχύοντας τις μεγάλες περιουσίες.

Πρόκειται για προγραμματικές δηλώσεις που δεν είναι κοστολογημένες επαρκώς, δεν πείθουν καν ότι θα εφαρμοστούν αλλά, ούτως ή άλλως, δεν θα έχουν θετική επίπτωση στα χαμηλά και μεσαία στρώματα αλλά στα υψηλά εισοδήματα, κυρίως.  Ξεχάστηκαν πολύ γρήγορα οι υποσχέσεις περί διαπραγμάτευσης για μείωση των πλεονασμάτων που αναβάλλονται για το μέλλον, στις οποίες βασιζόταν – θεωρητικά- η ενίσχυση της “μεσαίας τάξης’.  Έχει προηγηθεί η άρνηση των θεσμών που θέτουν όρους όπως η μείωση του αφορολόγητου. Το πρόγραμμα που θα εφαρμόσει η ΝΔ έχει και στοιχεία συνέπειας καθώς δεν είναι κάτι λιγότερο ή περισσότερο από την απόλυτη προσαρμογή στις πολιτικές λιτότητας του ΕΛΚ που μεταφέρουν τα βάρη στους ασθενέστερους και συμπιέζουν όλο και περισσότερο τους πόρους που στηρίζουν την πολιτική Συνοχής και την αλληλεγγύη στην Ε.Ε. με τρομακτικές επιπτώσεις σε χώρες όπως η Ελλάδα.

Η νέα κυβέρνηση  “έσπασε” τη Συμμαχία του Νότου εξαρχής, μια συμμαχία που είχε αφετηρία την Ελλάδα και ενίσχυε τα συμφέροντά της σε κρίσιμες αποφάσεις. Στο εσωτερικό δεν άφησε πολλά περιθώρια για  τις -θολές έστω- μεγαλόστομες διακηρύξεις και συνεχίζει, παρότι έχουν γίνει εκλογές, να μην αποκαλύπτει τα σχέδιά της για βασικούς πυλώνες της πολιτικής της, μειώνοντας αρκετά τις προσδοκίες. Εκτός αν έχει “ανταλλάξει” τη διατήρηση της Συμφωνία των Πρεσπών με κάποια οικονομική παροχή από τους Ευρωπαίους, σύμφωνα με το πολιτικό αφήγημα που είχε μέχρι να γίνει Κυβέρνηση και να την αποδεχτεί.