Πρέπει να ομολογήσω ότι νιώθω μια περηφάνεια που, αντίθετα με όλη την Ευρώπη, η Ελλάδα δεν στράφηκε, μες τον θυμό και την απελπισία της, προς την φασιστική ακροδεξιά αλλά προς την Αριστερά. Μια περηφάνεια που ο λαός αυτής της χώρας απέδειξε με την ψήφο του την περασμένη Κυριακή ότι δεν ανέχεται τους ψεύτες αλλά ούτε και τους τραμπούκικους εκφοβσμούς τους. Μια περηφάνεια που, ύστερα από πολλά χρόνια, άνοιξε ένα τόσο δα παραθυράκι, μπήκε λίγος φρέσκος αέρας και έφερε μαζί του μια σχεδόν ανεπαίσθητη «δόνηση» σε όλη την Ευρώπη.

Μια περηφάνεια που η ανεπαίσθητη δόνηση αυτή μπορεί να αποτελέσει την πρώτη κίνηση σε ένα διαδοχικό «ντόμινο» αλλαγών σε Ευρωπαίκό επίπεδο που θα ξαναφέρει την ΕΕ στον «σωστό» δρόμο που οραματίστηκαν κάποτε οι ιδρυτές της. Είμαι – συγκρατημένα δυστυχώς – περήφανη που στις 25 Ιανουαρίου ένα μικρό κομμάτι της χαμένης μας αξιοπρέπειας ανακτήθηκε γιατί η Ελλάδα έστειλε ένα μήνυμα και στους άλλους λαούς της Ευρώπης ότι δεν είναι αναγκαστικό να ακολουθήσει η ΕΕ την σκληροπυρηνικά νεοφιλελευθερη οικονομική και κοινωνική πολιτική που έχει επιβάλλει η κ. Μέρκελ και οι υπουργοί της σε όλα τα κράτη-μέλη και ότι ίσως να υπάρχει και κάποιος άλλος τρόπος να επέλθουν αλλαγές σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Είμαι περήφανη που είδα νέους ανθρώπους να πανηγυρίζουν στα Προπύλαια, με σημαίες μωβ, κόκκινές αλλά και με το ουράνιο τόξο της ΛΟΑΤ κοινότητας, και που με την μεταδοτική χαρά τους με έκαναν και μένα να ελπίζω. Είμαι περήφανη που ο Αλέξης Τσίπρας ορκίστηκε πρωθυπουργός με πολιτικό όρκο, όπως και τα περισσότερα μέλη της νέας κυβέρνησης, και που αντιμετώπισε με ευπρέπεια την τόσο τρομαχτικά απρεπή στάση του προκατοχού του κ. Σαμαρά που δεν είχε καν την απαιτούμενη θεσμική ευγένια να τον υποδεχτεί στο Μέγαρο Μαξίμου όπως ώφειλε…

Έχω και αρκετά θέματα που με προβληματίζουν, που με ανησυχούν, που με βάζουν σε σκέψεις. Φυσικό είναι. Κάθε καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή μας, κάθε νέα πραγματικότητα, είτε προσωπική είτε δημόσια, σούρνει – για τον σκεπτόμενο άνθρωπο – μαζί με την χαρά της προσμονής και τον ενοχλητικό εκείνο επίμονο και παρανοϊκό ενδοιασμό, την μικροσκοπική υπερανάλυση, τα χιλιάδες ερωτηματικά και την αμφιβολία. Αλλά…προσπαθώ, για λίγο, για όσο δικαιούται η νέα κυβέρνηση και για όσο ακόμα κάνει τα πρώτα της βήματα να της δώσω μια ευκαιρία.. Να αφήσω λίγο περιθώριο στην πολυχρωμία της σύγχρονης αριστεράς και στον νέο δρόμο που προτείνει, να προσδοκώ και να περιμένω να εργαστεί τόσο στο εσωτερικό όσο και στην ΕΕ να πετύχει τους στόχους που έθεσε προεκλογικά. Να ελπίζω στη δημιουργία κοινωνικού κράτους, στην αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, στην νέα διαπραγματευση για το χρέος, στην ανθρωποκεντρική πολιτική, στην ισότητα, στη δημοκρατία, στην παιδεία και στις ισες ευκαιρίες για όλους…

Ηδη γράφοντας όσα γράφω ακούω τις διαφωνίες, τις αντιρρήσεις, τις κακίες και τα μίζερα σχόλια όλων όσων έχουν εξαπολύσει δηλητηρίο από την πρώτη στιγμή, ακούω άρνηση ακόμα και από αριστερούς και προοδευτικούς σχολιαστές, πικρόχολα και ειρωνικά αστεία, κατηγόριες για αφέλεια και εθελοτυφλία, κριτική για την κυβέρνηση, για τη συνεργασία με την ΑΝΕΛ, για την ορκομωσία, για το styling των υπουργών.

Αλλά εγώ θέλω «για τόσο μόνο» να είμαι ακόμα περήφανη. Να είμαι περήφανη που μια αριστερή δύναμη κέρδισε επιτέλους τις εκλογές μέσα σε μια Ευρώπη όπου η ακροδεξιά όλο κερδίζει έδαφος. Να είμαι περήφανη που δεν χρειάζεται πια να έχουν τη ζωή μου στα χέρια τους οι Σαμαράς και Βενιζέλος και η καταστροφική κυβέρνηση τους. Και να είμαι περηφανη γιατί αυτό το κατάφερα εγώ και το υπόλοιπο 59,99999% του λαού- αν υπολογίσουμε μαζί τις ψήφους του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, του ΠΟΤΑΜΙ και των ΑΝΕΛ –  που έδιωξε την συγκυβέρνηση, που την έβαλε να αναλογισθεί το κακό που έκανε στον ελληνικό λαό και που, συγχρόνως, κατάφερε να ανατρέψει με την ψήφο του το σκληρό και μαύρο πολιτικό τοπίο των τελευταίων 4 χρόνων.