Ήταν 4 Ιανουαρίου του 2016, όταν ο Υπουργός Εργασίας κ. Κατρούγκαλος δημοσιοποιούσε την τελική πρόταση του Ασφαλιστικού Νομοσχεδίου προς τους Θεσμούς.

Για περισσότερο από τρεις μήνες, η πρόταση αυτή πηγαινοέρχεται στη διαδρομή Χίλτον – Μαξίμου, χωρίς να έχει ως σήμερα κατατεθεί προς ψήφιση στη Βουλή.

Στο διάστημα που μεσολάβησε, αυτοαπασχολούμενοι και επαγγελματίες (όπως οι αγρότες, οι δικηγόροι, οι μηχανικοί κλπ) συνειδητοποίησαν ότι οι ασφαλιστικές τους εισφορές πρόκειται να «συνδεθούν» με το εισόδημα, αλλά όχι με τις παροχές και τις συντάξεις.

Μια «σύνδεση» που σε συνθήκες μακροχρόνιας και δομικής ανεργίας δεν εξασφαλίζει περισσότερους πόρους, αλλά στέλνει εκτός επαγγέλματος ή εκτός χώρας δεκάδες χιλιάδες «μπλοκάκηδες», προβλέποντας κατ’ ελάχιστο 2.800€ ετήσιες εισφορές ακόμα και για όσους δηλώνουν μηδενικό εισόδημα.

Ήταν αλήθεια το κίνημα της γραβάτας και τα μπλόκα των αγροτών που «καθυστέρησαν» την Κυβέρνηση; Όλα δείχνουν πως όχι.

Πέρα από τα επιφαινόμενα, η συναίνεση της πλειοψηφίας των αγροτικών οργανώσεων, των δικηγορικών συλλόγων, αλλά και του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας, στο σχέδιο Κατρούγκαλου είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη.

Οι απαραίτητες εξαιρέσεις για την «προστασία» ορισμένων κοινωνικών ελίτ, έχουν ήδη βρεθεί και συμφωνηθεί μεταξύ της Κυβέρνησης και των ηγεσιών των κοινωνικών φορέων, οι οποίες από κοινού με τη ΓΣΕΕ κρατούν μια στάση ουδετερότητας «μέχρι παρεξηγήσεως» απέναντι στο Νέο Ασφαλιστικό.

Φαίνεται όλο και πιο καθαρά τις τελευταίες μέρες, ότι η Κυβέρνηση άλλους πολιτικούς υπολογισμούς είχε στο μυαλό της στις αρχές του 2016, και άλλους λογαριασμούς κάνει τώρα.

Η ενθουσιώδης βεβαιότητα ότι εισερχόμαστε στην τελευταία χρονιά της Κρίσης, έχει πλέον αντικατασταθεί από τη βάσανο μιας νέας «δήθεν» διαπραγμάτευσης με τους Θεσμούς. Διαπραγμάτευση επί των ήδη ψηφισμένων από τη Βουλή πέρσι το καλοκαίρι.

Στη θέση του «καλού» Τζακ Λιου που προσγειωνόταν στο Βερολίνο για να σώσει την Ελλάδα από τα νύχια των Ευρωπαίων, βρίσκεται η Μέρκελ. Στη θέση των ευρωπαίων βασανιστών του Πρωθυπουργού τη νύχτα της 12ης Ιουλίου του 2015, βρίσκεται το ΔΝΤ.

Στην επανάληψη μιας αφήγησης που πια δεν πείθει κανέναν. Στην αυταπάτη ότι μπορεί να βρεθεί  λύση μέσα και με την βοήθεια της Ευρώπης του καπιταλιστικού φονταμενταλισμού.

Η κυβέρνηση για μια ακόμη φορά σύρεται πίσω από ένα πρόγραμμα που φτιάχτηκε για να αποτύχει, επινοώντας δικαιολογίες και καταναγκασμούς, με μόνο πραγματικό της διακύβευμα να εφαρμόσει αυτή τα μνημόνια και όχι μια Οικουμενική.

Αρνούμενη να δει την έξοδο και πεθαίνοντας μέσα στα τείχη.

* Ο Σπύρος Κοντομάρης είναι χημικός μηχανικός