Η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται, αφαιρώντας, κάθε φορά, το δικαίωμα στους βασικούς πρωταγωνιστές, που είναι ο αγωνιζόμενος λαός, να συμμετέχει πρωταγωνιστικά, καθιστώντας τον κομπάρσο. 

Αν πάμε λίγες δεκαετίες πίσω, οι πρωταγωνιστές τότε είναι Γερμανοί, Άγγλοι, ανύπαρκτοι δεξιοί, μικρού διαμετρήματος αριστεροί πολιτικοί, Παπανδρέειδες και ο «κυρίαρχος λαός» (πανάθεμά μας).

Τότε που ο «ριζοσπαστικός λαός» μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ είναι η πλειοψηφία μέσα στην ελληνική κοινωνία και διατεθιμένοι φυσικά και οι υπόλοιποι, να ακολουθήσουν τον νικητή, (το σύνολο της κοινωνίας,  όταν αυτός κριθεί). H πάτριο – αριστερή  ηγεσία του ΕΑΜ, και η γραφειοκρατική ηγεσία του ΚΚΕ κάνουν πολύ λίγα  για να πετύχουν την τελική νίκη, η οποία είναι αυτό που επιθυμεί ο αγωνιζόμενος λαός, καθώς και η συσπείρωση του συνόλου της κοινωνίας, με όρους όπως η άμεση δημοκρατία και συν/απόφαση μέσα από την συμμετοχή του στα «κοινά». Έτσι όπως είχε οργανωθεί η ελεύθερη Ελλάδα στα βουνά όλο το προηγούμενο διάστημα, το όποιο αγνόησαν αυτοί που πήγαν να διαπραγματευτούν.

Έτσι φτάνουμε (πριν πάμε σε διαπραγματεύσεις) να επιτίθενται ανύπαρκτοι δεξιοί σαν οι ειδικοί και φωνασκώντας πως έχουν την δύναμη χιλιάδων οπλισμένων. Ενώ οι Γερμανοί χτυπούν ανελέητα, οι έχοντες την στρατιωτική δύναμη που δηλώνουν, την κρατούν εκτός της χώρας και δεν την διαθέτουν στην υπηρεσία του λαού (πράγμα για το οποίο ποτέ δεν καταδικάστηκαν).  

Οι αριστεροί πολιτικοί δεν αντιδρούν, παρόλο που είναι οι μόνοι που  έχουν την δύναμη να το κάνουν (κατά την ταπεινή μου γνώμη διότι δεν εισάκουσαν τα «θέλω» του μαχόμενου λαού). Οι Άγγλοι (Αμερικανοί) πότε υποστηρίζουν, πότε κατηγορούν, ανάλογα με το πώς κρίνουν την συγκεκριμένη στιγμή αλλά πάντα με μια στρατηγική συμφέροντος του διεθνούς κεφαλαίου. 

Οι παπανδρέειδες είναι αυτοί που με τις ενέργειες τους, νομιμοποιούν τις ξένες στρατιωτικές δυνάμεις να εισχωρήσουν στις γενικές στρατηγικές τις χώρας. Ο κυρίαρχος λαός, το μόνο δικαίωμα που του έχουν αφήσει, είναι να αναθέτει σε άλλους, να κάνουν την δική του δουλειά ή πάντως δείχνει να μην αντιδρά, όταν αυτό συμβαίνει.

Αυτά συμβαίνουν την εποχή που οι Γερμανοί είναι έτοιμοι προς αποχώρηση, και δημιουργούν κλίμα τρομοκράτησης και εκφοβισμού για να έχουν τις λιγότερες απώλειες (με ό,τι μέσο διαθέτουν). Σε συναντήσεις για δημιουργία μιας κοινής πατριωτικής στρατηγικής. Οι δεξιοί στοχοποιούν τους αριστερούς  του ΕΑΜ μαζί και ο Παπανδρέου Γεώργιος,  που έχει τον δικό του σκοπό, αλλά αυτό δεν τον κάνει αντί/δεξιό. Αντίθετα τον φέρνει απόλυτο σύμμαχο (και ίσως τον μόνο που υποστηρίζουν οι σύμμαχοι την δεδομένη στιγμή) με τις αγγλοαμερικανικές δυνάμεις για την επιβουλή του παγκόσμιου κεφαλαίου  στην χώρα μας. Οι αριστεροί πηγαίνουν σε συνθήκες όπως του Λιβάνου, Καζέρτας (συνομιλώντας με μη θεσμικούς παράγοντες εκείνη την δεδομένη στιγμή και νομιμοποιώντας τους), όπου δίνουν «γη και ύδωρ» στους αντιπάλους τους. Προφασιζόμενοι ότι «η διαπραγμάτευση ήταν πολύ σκληρή» και πήραν ό,τι μπορούσαν περισσότερο μέσα από αυτήν. Χωρίς να λογαριάσουν την εντολή που τους είχε δώσει ο μάχιμος λαός πάνω στα ελληνικά βουνά.

Το αποτέλεσμα; Οι Γερμανοί υποχωρούν με μικρές απώλειες και στην συνέχεια κτίζουν μια αυτοκρατορία στα συντρίμμια των χωρών που κατάστρεψαν. Οι ανύπαρκτοι δεξιοί γίνονται υπαρκτοί (σε συμμαχίες με το παρακράτος) και κυβερνούν την χώρα για πολλά πολλά χρόνια. O Παπανδρέου έρχεται ως εθνοσωτήρας. Oι άτολμοι αριστεροί μένουν στην προσπάθεια συνύπαρξης και αρκούνται με το να συμμετέχουν σε κάποιες κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Μέσα από την συνθήκη της  Βάρκιζας, για το συμφέρον του λαού, όπως αναφέρουν, για την εθνική συμφιλίωση. Και ο νικητής λαός μέσα από την διαδικασία του πολέμου, κυνηγιέται μέχρι πλήρους διάλυσης από τις αναρχο/φασιστικές δυνάμεις (με την ανοχή του αστικού κράτους), έτσι ώστε να μην υπάρχει καμιά δυναμική αντίδρασης μέσα στην κοινωνία.

Η ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς τυχαία;

Μερικές δεκαετίες μετά, οι πρωταγωνιστές έχουν τα ίδια επίθετα, (Γερμανοί, Άγγλοι /Αμερικανοί, ανύπαρκτοι δεξιοί, άτολμοι αριστεροί, παπανδρέηδες) τυχαίο; Δε νομίζω. Φέρνουν τον (χειραγωγημένο επί σαράντα χρόνια) λαό, μέσα από συνθήκες (Μάαστριχτ, Λισσαβόνα, Λευκή Βίβλος, Δουβλίνο 1,2) στο να μπει στην διαδικασία να σκέπτεται την πλήρη παράδοση του, κάτι που επισφραγίζεται και με τα μνημόνια, 1,2,3…. (που συνάπτουν με έξω/θεσμικούς παράγοντες νομιμοποιώντας τους).

Προσπαθούν μέσα από το δόγμα του ΣΟΚ να μας περάσουν την τελευταία συνθήκη, που είναι η πλήρης παράδοση των «όπλων» για να μην έχει καμιά ελπίδα νίκης, (τα όπλα σήμερα είναι τα εργαλεία για να μπορούμε  να είμαστε ανεξάρτητοι, νερό, αέρας, τροφή, σπόροι και ο τρόπος παραγωγής και άμεσης διακίνησης προϊόντων). Και η “Βάρκιζα” που κατά πάσα πιθανότητα έρχεται είναι οι συνθήκες που έρχονται για να μας αιχμαλωτίσουν στη νέα τάξη πραγμάτων. 

Οι ηγέτες των λαών – χωρών λένε πως υπογράφουν τις συνθήκες για το καλό όλων! Οι λαοί οφείλουν από την άλλη να μπουν στην διαδικασία της ΜΗ νομιμοποίησης των συνθηκών αυτών (να μην παραδώσουμε τα όπλα για μια ακόμη φορά), για να αποφύγουμε μια νέα “Βάρκιζα”, γιατί όλα τα άλλα τα είδαμε. 

Εμείς, στην ελληνική πραγματικότητα, ξέρουμε πολύ καλά  πώς παίζεται το παιχνίδι, το έχουμε ξαναδεί το έργο. Οφείλουμε να το προβάλουμε και στους άλλους λαούς.

ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΑΝΥΠΑΚΟΗ, ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ «ΤΩΝ ΟΠΛΩΝ»