Από τη μια πλευρά, το κίνημα MeToo, με την έμφασή του στην παρενόχληση και τη βία, έδωσε μια νέα ώθηση στην παγκόσμια συζήτηση για τον φεμινισμό. Κι αυτό, σε μεγάλο βαθμό, χάρις στη μεγάλη απήχηση που είχαν οι πορείες των γυναικών και η αμφισβήτηση του Ντόναλντ Τραμπ από το γυναικείο κίνημα. Οι επιπτώσεις έγιναν αισθητές σε όλο τον κόσμο. Στην Ισπανία, για παράδειγμα, έγινε στις 8 Μαρτίου η πρώτη απεργία γυναικών στην ιστορία της χώρας και μια διαδήλωση χωρίς προηγούμενο.

Από την άλλη πλευρά, υπερσυντηρητικές οργανώσεις θρησκευτικού προσανατολισμού, αλλά όχι μόνο, έθεσαν νέες προκλήσεις στον αγώνα για την ισότητα των φύλων. Στη Λατινική Αμερική, στρώματα του καθολικισμού και του ευαγγελισμού έχουν ξεκινήσει μια εκστρατεία κατά της «ιδεολογίας του φύλου» που επιδιώκει, όπως λένε, τη μετατροπή των παιδιών σε ομοφυλόφιλους και τον εκφυλισμό τους. Πολύ ενεργές σε χώρες όπως το Περού, ο Ισημερινός και η Κολομβία, οι οργανώσεις αυτές βρήκαν μια πολύ ισχυρή φωνή στο πρόσωπο του νεοεκλεγέντος προέδρου της Βραζιλίας Ζαϊρ Μπολσονάρο.

Στη Σαουδική Αραβία, μπορεί το καθεστώς να επέτρεψε στις γυναίκες να οδηγούν, την ίδια στιγμή όμως προχώρησε σε συλλήψεις ακτιβιστών που μάχονται για τα δικαιώματα των γυναικών. Στον αραβικό κόσμο έχουν σημειωθεί σοβαρές υποχωρήσεις την τελευταία δεκαετία λόγω του θρησκευτικού φανατισμού.

Στη Ρωσία, όπου κάθε χρόνο πεθαίνουν πάνω από 12.000 γυναίκες εξαιτίας της βίας που υφίστανται στα σπίτια τους, ένας πρόσφατος νόμος επαναπροσδιορίζει την έννοια της βίας: αν η κακοποίηση δεν έχει ως αποτέλεσμα σπασμένα κόκκαλα και δεν γίνεται πάνω από μια φορά τον χρόνο, δεν τιμωρείται με φυλάκιση, αλλά μόνο με πρόστιμο 500 ευρώ.

Για να μη μιλήσουμε για τη φιλελεύθερη Ευρώπη, όπου ο πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπαν παρέχει δωρεάν εκπαίδευση στις γυναίκες, αλλά μόνο αν έχουν τουλάχιστον τρία παιδιά. Στην Πολωνία, η κυβέρνηση παρακινεί τις γυναίκες να «τεκνοποιούν σαν τα κουνέλια». Και στην Ιταλία, ετοιμάζεται ένας νόμος που επιτρέπει την παραπομπή γυναικών σε δίκη στην περίπτωση που καταγγέλλουν τους συζύγους τους για άσκηση βίας και οι καταγγελίες τους δεν οδηγούν σε καταδικαστική απόφαση.

Όπως και σε πολλούς άλλους τομείς που θεωρούσαμε δεδομένους, δεν πρέπει να καταθέτουμε τα όπλα. Πρέπει να υψώνουμε τη φωνή για να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα που έχουμε κατακτήσει και να διεκδικούμε άλλα. Πρέπει να συνεχίσουμε τη μάχη, τόσο στο σπίτι μας όσο και σε οποιαδήποτε άλλη δημόσια σφαίρα, για να αλλάξουμε τη νοοτροπία που στερεί τις γυναίκες, μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκες, από τη θέση που αξίζουν στον κόσμο. Η χρονιά που έρχεται θα είναι άλλη μια κρίσιμη χρονιά από αυτή την άποψη. Δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε ένα βήμα πίσω.

*Η Κριστίνα Μανθάνο είναι αρθρογράφος της El Pais

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ