Ό κ. Μπαλτάς μόλις ανέλαβε το ΥΠ.ΠΟΑ στην πρώτη του  συνέντευξη μας δήλωσε  πως όταν μάθει τον προϋπολογισμό του  δεν θα μας το πεί!  Κανονικά είναι το πρώτο που πρέπει να ανακοινώνουν οι υπουργοί…

Πριν μερικές μέρες έκανε έκκληση με μια ακατανόητη επιστολή  στον (παγκόσμιο)  «κόσμο» των πνευματικών ανθρώπων και σε καλλιτέχνες γενικώς ,  αναμειγνύοντας το προσφυγικό , την οικονομική κρίση , με  ότι πετούσε σερνόταν και κολυμπούσε στα πέριξ του νου των πέριξ αυτού , με ψιλοκομμένες  φέτες στίχων Δημουλά – Σεφέρη, προκειμένου   να βοηθήσουν γενικώς και αορίστως «οι παγκόσμιοι άλλοι» τους   πρόσφυγες, τους  Έλληνες  και την Ελλάδα που καταπονημένη  σιγοτραγουδάει «βάλε κι’ άλλο πιάτο στο τραπέζι».

Τι τον κάνει να πιστεύει πως  διανοούμενοι και  καλλιτέχνες αυτού  του κόσμου θα ανταποκριθούν στην έκκλησή του Έλληνα Υπουργού Πολιτισμού για  να του προσφέρουν το «άυλο κάτι τους» , έτσι στα κουτουρού   στην μνήμη της ανθρωπότητας και της ιστορίας;

Γιατί  να μας επισκεφτούν καλλιτεχνικά συνεργεία – παγκόσμια και γαλαξιακά;   

Μετά έγινε ο κακός χαμός με τον αρχοντοχωριάτη Φαμπρ που  «ήλθε , είδε και (ευτυχώς;) απήλθε», και μείναμε πάλι μόνοι….και ο Υπουργός  στο υπουργείο του, να  μας γλεντάει -πάλι σε συνέντευξη-  ανακοινώνοντας πως το Υπουργείο του θέλει να γίνει θερμοκοιτίδα με εποπτευόμενους φορείς!  (από κοιτίδα πολιτισμού τώρα γίναμε και θερμοκοιτίδα). Ψάχνοντας λοιπόν   διευθυντές για τις  θερμοκοιτίδες που φτιάχνει…. νομίζει πως λέει και κάτι  σημαντικό για τις τέχνες και τα γράμματα στην Ελλάδα;

Από τη μια  κάνει έκκληση στους απανταχού πνευματικούς ανθρώπους και καλλιτέχνες ζητώντας  βοήθεια, από την άλλη δημιουργεί διχασμό με τις ανακοινώσεις του περί μικρής μερίδας κατευθυνόμενης αντίδρασης κλπ.  Τελικά πως διοικεί; Ζητά τεχνογνωσία για να χαράξει μια πολιτική  που να διαχειρίζεται και να αξιοποιεί το ζωντανό δυναμικό μιας χώρας, για να το πασάρει σε πολιτιστικούς νταμαρτζήδες να το τεμαχίζουν;

Δεν έχει περάσει από το μυαλό κανενός πως μια  τέτοια επιστολή όπως και ο προγραμματισμός του υπουργείου πολιτισμού, απειλεί με τουριστικοποίηση  κάθε δική μας   ατομική ή συλλογική δημιουργία ,  όπως και το  δικαίωμά  μας   να έχουμε και εμείς  λόγο στο Υπουργείο Πολιτισμού του;

Κλαίει  λοιπόν ο υπουργός….. μια και δεν μπορεί να αλλάξει ένα κράτος που είναι φτηνό στο στάρι και ακριβό στα πίτουρα…. αν και δικαιοδοσία ο καλλιτεχνικός κόσμος για να κλαψουρίζει δεν του έδωσε.

Εμείς όλα αυτά τα χρόνια  βλέπουμε μια   διαχείριση των πολιτιστικών αγαθών μας από το Ελληνικό  κράτος , να νομιμοποιεί την σκληρή εκμετάλλευση της τέχνης μας  από διάφορους παρόχους – εταιρείες – που  παρεμβαίνουν στην αναπαραγωγική μας  διαδικασία, όπως παρεμβαίνει για εμπορευματικούς λόγους η γενετική, μέσα σ’ ένα ιχθυοτροφείο.

Η πολιτική ΥΠ.ΠΟΑ σε ότι αφορά  στον σύγχρονο πολιτισμό μας, παραμένει αξιοθρήνητη όπως  και αυτές που υπήρχαν πριν από τα  μνημόνια και δεν υπάρχει προοπτική να αλλάξει κάτι, όσο οι κρατούντες θα υποστηρίζουν, πως η καλλιτεχνική  ζωή στην Ελλάδα είναι «κουρασμένη και φτωχιά», συνώνυμη με  την αισθητική των σκυλάδικων, αποποιούμενοι την ευθύνη τους  για όσα συντηρούν στον χώρο του πολιτισμού και αποκαλύπτει μια μηδενιστική θεωρία  και την δυσανεξία τους στον ελληνικό Πολιτισμό.

Είχαμε ένα ΠΑΣΟΚ που του έπεφτε μικρή η Ελλάδα, μια δεξιά που εξόριζε, μια  χούντα  που κατασπάραξε την Ελληνική διανόηση και  τώρα έχουμε υποκριτές να κλαψουρίζουν κάνοντας χειρισμούς που είναι εφ’ όλης της ύλης εναντίων  των ελλήνων καλλιτεχνών συνεχίζοντας  την ίδια  πολιτική του κράτους απέναντι στους καλλιτέχνες, δημιουργώντας απελπισία στον καλλιτεχνικό κόσμο, ο οποίος πρέπει να απαρνηθεί την ταυτότητα του καλλιτέχνη και να γίνει υπηρέτης μιας πολιτιστικής επινόησης που καταργεί την ελευθερία της έκφρασης στον δημόσιο χώρο  όπως και κάθε δυνατότητα διαλόγου με την κοινωνία. Αυτό  είναι πολύ πιο σοβαρό θέμα , απ’ ότι φαίνεται. Ο εξοστρακισμός των καλλιτεχνών από την δημόσια ζωή, σημαίνει πως ο καλλιτέχνης χάνει το πρόσωπό του , το όνομά του, ισοπεδώνεται, μαραίνεται , την ίδια στιγμή που αυτή η διαδικασία δημιουργεί στις  κοινωνίες την ψευδαίσθηση της προόδου  και της παγκόσμιας  ενότητας .

 Η Ευρώπη όμως ως οντότητα περήφανη  είναι ανέτοιμη να βιώσει  έναν τέτοιο μαρασμό που θα ακύρωνε την πνευματική της υπεροχή και  προσπαθεί να επιβάλλει μια  παγκοσμιοποιημένη  τέχνη  ως εγγύηση διάρκειας του πολιτισμού στον κόσμο, χωρίς να λογαριάζει το ότι  δεν μπορεί να εγγυηθεί έτσι την πολυπολιτισμική ισότητα που ευαγγελίζεται , ούτε ανάμεσα στα μέλη της.

Και το ζήτημα δεν είναι να τσακωθούμε για το ποιος από μας δικαιούται δια να ομιλεί για καλλιέργειες «τόπων» τέχνης και θερμοκοιτίδες, αλλά να κατανοήσουμε το γιατί δεν συνομιλούμε προκειμένου να καταργηθούν τέτοιες φασιστικές αντιλήψεις περί πολιτισμού στο νου των πολιτικών.