Είναι δεδομένο πως υπάρχουν διάφορες κρυφές ατζέντες, οι οποίες διακινούνται στο πολιτικό παρασκήνιο, ενόψει μάλιστα του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών για το προσφυγικό. Γιατί πίσω από τις παραδοχές από σχεδόν όλες τις μεριές ότι το εν λόγω ζήτημα αποτελεί «εθνική υπόθεση», και μάλιστα με εξαιρετικά επικίνδυνες προεκτάσεις για τη χώρα, κρύβονται στην πραγματικότητα κάποιες από τις πλέον ακραίες πολιτικές αντιλήψεις.

Το επιχείρημα του «ξέφραγου αμπελιού»

Έτσι λοιπόν βλέπουμε τη ΝΔ, αλλά και στελέχη άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης, να επιτίθενται στην κυβέρνηση, υποστηρίζοντας πως φτάσαμε σε αυτό το αδιέξοδο, γιατί δόθηκε η αίσθηση πως «η Ελλάδα είναι ξέφραγο αμπέλι». Το επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία ο («μετριοπαθής» κατά τ’ άλλα) Κυριάκος Μητσοτάκης, βγάλανε από τη ναφθαλίνη το Μάκη Βορίδη για να επενδύσει πάλι ιδεολογικά τη «γραμμή Σαμαρά», έχουνε βάλει και την κασέτα των –περίφημων πια – δηλώσεων Χριστοδουλοπούλου, για να αποδείξουν πως οι μεταναστευτικές ροές προκλήθηκαν από την έλλειψη αποτρεπτικής πολιτικής. Αλήθεια, υπάρχει κανείς που να πιστεύει σοβαρά πως επί κυβερνήσεως Σαμαρά η φύλαξη των θαλάσσιων συνόρων γινόταν με πιο  αποτελεσματικό τρόπο; Θα αντιμετώπιζε πιο «δημιουργικά» τα κύματα των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών; Ή μήπως θα απέφευγε το «καπέλωμα» από το ΝΑΤΟ;

Προφανώς κι όχι, όμως στην πραγματικότητα εδώ παίζεται ένα θανατηφόρο πολιτικό παιχνίδι. Μπροστά στο τέλμα δηλαδή δεν είναι λίγοι αυτοί που, σε εγχώριο αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αρχίζουν δειλά-δειλά να μνημονεύουν τη «συνταγή Μπερλουσκόνι».

Το «δόγμα Μπερλουσκόνι» εφαρμόστηκε από τον Πρόντι

Ήταν πριν από 19 χρόνια, κατά τη διάρκεια του δεύτερου μεγάλου κύματος μετανάστευσης από την Αλβανία στην Ιταλία, όταν το αντιτορπιλικό Sibilla του ιταλικού Πολεμικού Ναυτικού διεμβόλιζε «κατά λάθος» στα διεθνή ύδατα μεταξύ των δύο χωρών ένα μετασκευασμένο παλιό ρωσικό πολεμικό σκάφος γεμάτο μετανάστες, το  Kater i Rades. 108 μετανάστες παρασύρθηκαν στον «υγρό τάφο» προκαλώντας παγκόσμια κατακραυγή. Σε πολιτικό επίπεδο, όμως, στην Ιταλία δεν άνοιξε ρουθούνι σοβαρά. «Θυμάσαι να αντιδράει έντονα κανείς;» επισημαίνουν χαρακτηριστικά αρκετοί από εκείνους που ζητάνε «καλύτερη φύλαξη των συνόρων».

Στους περισσότερους βέβαια διαφεύγει (πολύ φυσιολογικά είναι η αλήθεια) κάτι σημαντικό: στην εξουσία βρισκόταν εκείνη την εποχή η κεντροαριστερή κυβέρνηση υπό τον Ρομάνο Πρόντι (μετέπειτα πρόεδρο της Κομισιόν) κι όχι ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Το πρόβλημα είναι πως ο Ιταλός μεγιστάνας είχε καταφέρει να επιβάλει τη δική του πολιτική ατζέντα πάνω στο ζήτημα, αναγκάζοντας την κυβέρνηση Πρόντι να ακολουθήσει μια σκληρή πολιτική παρεμπόδισης των μεταναστευτικών ροών. Μόνο που η επικράτηση του «δόγματος Μπερλουσκόνι» είχε τα παραπάνω τραγικά αποτελέσματα.

Ο θανάσιμος κίνδυνος σήμερα

Ας μην κρυβόμαστε, ανάλογος κίνδυνος υπάρχει και στην περίπτωσή μας, με το ΣΥΡΙΖΑ να έχει κάνει ήδη μια σημαντική υποχώρηση όσον αφορά στη διατήρηση του φράχτη στον Έβρο. Κι η περαιτέρω μετατόπιση του κέντρου βάρους προς τα δεξιά αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο. Δεν είναι άλλωστε μόνο η «ακροδεξιά» κρυφή ατζέντα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εκείνη που μπορεί να εκτρέψει τη συζήτηση στην κατεύθυνση βίαιης αποτροπής των ροών, αλλά και της τιμωρητικής διάθεσης απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες.

Σε κάθε περίπτωση, η περιγραφή μιας πραγματικής λύσης δεν είναι εύκολη υπόθεση, καθώς αυτή προσκρούει στο έλλειμμα ουσιαστικής πολιτικής εκπροσώπησης των υγιών κοινωνικών δυνάμεων, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη.  Είναι δεδομένο όμως πως από τη στιγμή που οι θιασώτες του «δόγματος Μπερλουσκόνι» έχουν αρχίσει να εκδηλώνονται στη Δανία, την Ουγγαρία, τα Σκόπια, ακόμη και στο Βέλγιο, θα χρειαστεί σύντομα να δοθούν κάποιες πολύ πειστικές πολιτικές απαντήσεις.