Άμα φθάνει να το διαβάζει κανείς σε πρωτοσέλιδο των F.T. , ή πάλι στο Politico, πώς οι Ευρωπαίοι – όλοι, ακόμη και η ράθυμη/πρόθυμη να ακολουθήσει την οποιαδήποτε «κρατούσα άποψη» νομενκλατούρα των Βρυξελλών! – ανακαλύπτουν ότι σ’ όλη την υπόθεση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας και των συνεπειών τους σε επίπεδο ενεργειακού εφοδιασμού ΚΑΙ τιμών των ενεργειακών πόρων, οι ΗΠΑ που οδήγησαν τον χορό βγαίνουν σταθερά ευνοημένες ενώ η Ευρώπη βλέπει όχι μόνο την κοινωνική αντίδραση να ανεβαίνει αλλά και το παραγωγικό της πρότυπο να ανατρέπεται, τότε δεν μπορεί παρά να θαυμάζει πώς αυτή η περίπτωση του «ο βασιλιάς είναι γυμνός» έμεινε για τόσον καιρό εκτός (κεντρικής) συζήτησης.

Άμα καταλήγει κανείς να ακούει τον διόλου επιθετικό, σαφώς προϊόν της Ελληνικής πολιτικής μεσότητας, υπουργό Ενέργειας Κώστα Σκρέκα να ξεσπαθώνει λέγοντας «πλαφόν στα 275 ευρώ/MWh δεν είναι πλαφόν» (αυτό είχε προταθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, μετά από πολλές-πολλές εβδομάδες παρέλκυσης, και παρά επιτακτικό αίτημα του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου να ξεκουνηθεί η Επιτροπή και να προτείνει), ή πάλιν εξηγώντας ότι «η ενεργειακή κρίση συγκλονίζει τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις και […] δεν μπορούμε να μένουμε με τα χέρια σταυρωμένα» τότε διαπιστώνει ότι η σεμνοπρεπής Ελληνική στάση, που επί μήνες ήταν να λέγεται «το πρόβλημα είναι Ευρωπαϊκό, η λύση θα πρέπει να είναι Ευρωπαϊκή» συνειδητοποιήθηκε πως δεν οδηγεί πουθενά.

Γιατί η «Ευρωπαϊκή» επιλογή ήταν επιλογή αναμονής και επανάπαυσης σε διόρθωση της αγοράς δια των αγορών. Ακόμη και ο Μαργαρίτης Σχοινάς , του στενού κύκλου/επιτελείου της Προέδρου της Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν είδε το Ευρωαδιέξοδο…

Ας προσπεράσουμε την συμπαθητικά παράξενη (quaint θάλεγαν οι Αγγλοσάξωνες, αφού στα Αγγλικά διεκπεραιώνονται τα ενεργειακά…) Ελληνική στάση του «εμείς οδηγήσαμε την Ευρωπαϊκή συζήτηση», και ας μείνουμε στο γεγονός ότι η μέχρι προ ολίγου ευπειθέστατη Ελληνική Δημοκρατία μέχρι και Διϋπουργική Διάσκεψη για την Ενέργεια οργάνωσε προηγουμένως – με Ελλάδα,  Βουλγαρία, Ρουμανία, Ιταλία (με τηλεδιάσκεψη, αυτή η συμμετοχή) , συν Αλβανία και Βοσνία/Ερζεγοβίνη – προκειμένου να «ανεβάσει» δυσαρέσκεια προς τις Βρυξέλλες.

Και να ενισχύσει μέσω Βαλκανικής την φωνή των «15» που οργάνωσαν κάτι σαν μέτωπο των μικρών και μεσαίων/οπαδών της παρέμβασης κατά της Γερμανίας/Ολλανδίας/φωνών των αγορών . (Στους «15» δίπλα στην Ελλάδα ή Ιταλία προστέθηκε τελικώς η Ισπανία. Ήδη όμως συναντούσε κανείς το Βέλγιο ή την Πολωνία. Συνεπώς η φωνή που ακούστηκε, κι εδώ, «ο βασιλιάς είναι γυμνός» για την αδράνεια των Βρυξελλών δεν ανήκε ακριβώς σε παιδάκι…).

Ας πούμε ότι αυτά είναι τα δυο άκρα του φαινομένου. Ποιού φαινομένου; Ότι εκείνα που μέχρι χθες δεν λέγονταν, τώρα εκφωνούνται. Υψηλόφωνα.

Τι θα πει αυτό; Ότι οι ΗΠΑ οδήγησαν «την Ευρώπη» όχι απλώς στην καταδίκη της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία (αυτονόητη, αδιανόητο να μην υπάρξει) η καταδίκη, αλλά και στην παροχή βοήθειας στο Κίεβο να αντισταθεί (επίσης αυτονόητα, γιατί καταδίκη χωρίς βοήθεια θα ηταν υποκρισία αν και η δομή της εν λόγω βοήθειας είχε σημεία αμφιβολίας που ήδη συζητιούνται ακόμη και στις ΗΠΑ…). Κυρίως όμως στην επιβολή των οκτώ ή εννέα κυμάτων κυρώσεων (όχι ακριβώς ορθολογικά αποφασισμένων, και με πολύ ενδιαφέρουσες δυνατότητες παράκαμψης – άλλη συζήτηση αυτή).

Όμως οι ΗΠΑ, που είχαν διαβεβαιώσει στην αρχή αυτής της διαδρομής προθυμία σχεδόν εγγυητική να καλύψουν το κενό ενεργειακού εφοδιασμού της Ευρώπης όσο αυτή αποσυμπλέκει από την ενεργειακή εξάρτηση από Ρωσία, το πράττουν – όπως και η Νορβηγία, π.χ., για να μην κοιτάξουμε προς το Κατάρ – σε τιμές LNG που εγκλωβίζουν την Ευρώπη σε υψηλότατα κόστη.  Ενώ οι ίδιες τιμές ενισχύουν με windfall profits τις δικές τους ενεργειακές εταιρείες (Και η παραγωγή shale gas, δηλαδή φυσικού αερίου από σχιστολιθική άντληση είχε «γράψει» ζημίες επί χρόνια στις ΗΠΑ).

Όταν λοιπόν η Ευρώπη (δηλαδή η Γερμανία) ξύπνησε στο ότι μια εταιρεία σαν την χημική BASF – τζίρος όσο το μισό Ελληνικό ΑΕΠ, για να εννοούμεθα – διερωτάται αν θα μετακομίσει λόγω ενεργειακού κόστους  στην Κίνα ή στις ΗΠΑ (σε αναζήτηση χαμηλότερων τιμών φυσικού αερίου ΚΑΙ επιδοτήσεων), εκείνα που δεν λέγονταν ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Υψηλόφωνα.

Και όταν η Ελλάδα διαπιστώνει ότι η ανάμελψη Ευρωπαϊκών «πιστεύω» δεν αρκεί και ότι το φόρτωμα προσδοκιών σε ενιαία Ευρωπαϊκή απάντηση στο ενεργειακό δεν φέρνει το ποθητό αποτέλεσμα – έχουμε, βλέπετε, και προεκλογική περίοδο εν εξελίξει! – τότε ακόμη και ο πιο κάλος ο μαθητής αρχίζει να μουρμουρίζει. Και να μιλάει. Ολο και πιο υψηλόφωνα. Ενδιαφέρον.

*Ο Αντώνης Παπαγιαννίδης είναι δικηγόρος με ειδίκευση στα Ευρωπαϊκά θέματα και τα θέματα Τύπου, έχει δουλέψει από παλιά ως δημοσιογράφος. Σήμερα είναι Γενικός Διευθυντής του Ομίλου economia.