Ξυπνάω για τρίτη μέρα στις πέντε το πρωί. Ένδειξη άγχους που δεν μπορώ να διαχειριστώ. Και θυμάμαι το ίδιο όνειρο. Είμαι στην κουζίνα και φτιάχνω ντοματοσαλάτα. Κάποιος ανοίγει την πόρτα -δεν μπορώ να θυμηθώ ποιος, δεν έχει πρόσωπο, μόνο στόμα, σαν κουκουλοφόρος δίχως μάσκα- και μου λέει: «Τα βρήκανε!».

Ads

«Δόξα τω θεώ», λέω.

«Μπα, πως κι έτσι κι εσύ επικαλείσαι τα Θεία; Καλά σου έγραψαν πως δεν είσαι και τόσο αριστερή!».

«Έτσι έλεγε η μάνα μου, έτσι λέω κι εγώ» του απαντάω. «Και η μάνα μου ήταν αριστερή».

Σκοτεινιάζει στο όνειρο, νιώθω πως ο αγγελιοφόρος ετοιμάζεται να φύγει.

«Ποιος θα είναι πρωθυπουργός;», τον ρωτάω, μα το στόμα του δεν υπάρχει πια. Η φιγούρα εξαφανίζεται. Ξυπνάω.

Και όπως πάντα τέτοια ώρα αρχίζω τις ενοχικές σκέψεις να τις ανακατεύω με σκέψεις λογικές και σκέψεις που ανήκουν στο χώρο των φαντασιακών επιθυμιών μου.

Μπας και δεν είμαι αριστερή και δεν το έχω καταλάβει; Πώς κι έτσι, η ιδέα να βγει μια Κυβέρνηση με ό,τι απέμεινε από ΝΔ -έφυγαν οι λαϊκιστές- και από ΠΑΣΟΚ -πήρε γερό μάθημα- και από Κουβέλη -ο μόνος από την αριστερά που είναι σαφώς υπέρ της Ευρώπης- μου φαίνεται η καλύτερη ιδέα; Αρκεί να συμφωνήσουν σε έναν πρωθυπουργό που να νογάει κάτι από Οικονομικά και Δημόσια Διοίκηση.

Δεν θέλω να αλλάξει ο κόσμος; Θέλω. Αλλά δεν θέλω να βρεθεί η χώρα έρμαιο του κάθε είδους λαϊκιστή ή ακροδεξιού ή ξένης επίθεσης και το επίπεδο ζωής που έχει κατέβει δέκα σκαλιά να κατέβει άλλα εκατό. Αυτό είναι συντηρητική σκέψη; Αναρωτιέμαι…  Όχι, είναι λογική σκέψη και τελικώς, προοδευτική. Διότι αν πάμε πίσω είκοσι χρόνια, για να προοδεύουμε από το σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, θα θέλουμε τριάντα χρόνια. Ενώ αν αντέξουμε τώρα, θα θέλουμε δέκα. Κερδίζω έτσι είκοσι χρόνια επιπλέον πρόοδο!

Κάνω και παραλλαγές. Ας τα βρουν κι ας βάλουν μερικούς τεχνοκράτες στην Κυβέρνηση- αν ο Κουβέλης δεν θέλει να τον μολύνουν τα μεγάλα κόμματα- και να ορίσουν εκλογές για μετά από ένα χρόνο. Η χώρα θα έχει σωθεί, οι αλλαγές στο διοικητικό μηχανισμό θα έχουν προχωρήσει και οι προοδευτικές δυνάμεις θα προλάβουν να διαπραγματευτούν με τις άλλες ευρωπαϊκές προοδευτικές δυνάμεις για καλύτερες λύσεις. Κάποια τέτοια παραλλαγή δεν ακούστηκε να προτείνει δημόσια ο φίλος Γιάννης Πανούσης που εκλέχτηκε με τη ΔΗΜΑΡ;

Και τώρα μπλέχτηκα πάλι. Ποιες είναι οι προοδευτικές δυνάμεις, τολμώ να ρωτήσω. Το ΚΚΕ της Αλέκας αντιπροσωπεύει κάποιου είδους πρόοδο; Μπροστά στο δρόμο που χάραξε ο Στάλιν; Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι προοδευτικό κόμμα; Διαθέτουν τα στελέχη του στοιχειώδη λογική; Όχι. Ποια πρόοδος μπορεί να συντελεσθεί με ψέματα και παραλογισμούς για την οικονομία; Αν δεν ήταν φανερό αυτό, γιατί έφυγαν από το Συνασπισμό και πήγαν στη ΔΗΜΑΡ τόσοι φίλοι; Τα ήξεραν. Τα ξέχασαν; Το να μη θυμάσαι είναι προοδευτικό;

Γιατί ψήφισα ΔΗΜΑΡ, αφού τόσο τα μασούσε τα λόγια του ο Κουβέλης; Γι’ αυτό, θαρρώ. Να έχει μια σημαντική παρουσία, να είμαι σίγουρη τι θα κάνει την ώρα της κρίσης. Προοδευτικός στα λόγια, ή στις αποφάσεις;  Και το κόμμα του; Ρωτάει η κομματική λογική μου. Θα το θυσιάσει αν δεν το ψηφίσουν οι Έλληνες που γουστάρουν επανάσταση, αλλά όχι πρόοδο; Κατανοώ το δίλημμά του. Είναι σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Ή θα διαλέξει να σώσει τη χώρα, ή θα διακινδυνεύσει το κόμμα του αν ο παραλογισμός επικρατήσει. Όμως εγώ θα τον θαυμάζω αν βρει λύση συνεργασίας ΤΩΡΑ. Θα μείνει στην ιστορία ως γενναίος.

Ας θυμηθώ πάλι τη μανούλα μου. Εκτός από αριστερή, εξηγούσε και τα όνειρα. Το κόκκινο είναι γρήγορο, έλεγε με σιγουριά. Η ντοματοσαλάτα. Πολύ γρήγορα, μετά τη συνάντηση των αρχηγών με τον Πρόεδρο, θα ξέρουμε αν θα έχουμε κυβέρνηση. Γι’ αυτό οι ονειροκρίτες πετυχαίνουν, διότι λένε το προφανές. Όμως εγώ δεν θα ξέρω ακόμα αν είμαι αριστερή ή όχι, «μαμά»! Να σου πω ότι ποσώς με ενδιαφέρει; Θεωρώ τις ρετσέτες άθλιες, αρκετά βασάνισαν τη δική σου γενιά. Εγώ είμαι οπαδός της λογικής και της προόδου και αυτό πιστεύω πως είναι πολύ, μα πολύ αριστερό.

*Η Μαριλένα Πολιτοπούλου είναι δημοσιογράφος

Πηγή: metarithmisi.gr