Ποιος λέει αλήθεια; Ο Τσακαλώτος διαβεβαιώνοντας τους πιστωτές ότι το επίδομα στους συνταξιούχους είναι μια εφάπαξ παροχή που δεν θα επαναληφθεί χωρίς συνεννόηση ή ο Φλαμπουράρης απευθυνόμενος στο εσωτερικό ακροατήριο που μιλά για 13η σύνταξη;

Μήπως έχει δίκιο η αντιπολίτευση που καταγγέλλει «επιστολή ντροπής και υποτέλειας» σχολιάζοντας όσα γράφει ο ΥΠΟΙΚ στους θεσμούς δηλώνοντας αφοσίωση στις μνημονιακές δεσμεύσεις; 

Ποια ακριβώς είναι η ντροπή και πια η υποτέλεια; Η έμπρακτη παραδοχή της πραγματικότητας ότι η χώρα βρίσκεται υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο λόγω χρεοκοπίας και αδυναμίας δανεισμού από τις αγορές; 

Η υπενθύμιση αυτού που ξέρουμε, ότι το μοναδικό εθνικό σχέδιο τα τελευταία χρόνια, από τότε που ξέσπασε η κρίση, είναι το μνημόνιο; Η μήπως η επιβεβαίωση του περιορισμού της κυριαρχίας της χώρας από τη στιγμή που βρέθηκε στην ανάγκη των θεσμικών πιστωτών; 

Αν ο Τσίπρας είναι yesman γιατί δεν τον θέλει ο Σόιμπλε; Αν υποτάσσονται, προσκυνάνε, γλύφουν εκεί που έφτυναν και όλα αυτά που τους καταλογίζουν οι ευγενείς της αντιπολίτευσης, τότε γιατί δεν έχει κλείσει ακόμη η δεύτερη αξιολόγηση, γιατί δεν έχουμε μπει στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, γιατί δεν ανταμείβει την κυβέρνηση το Βερολίνο; 

Δεν βγάζει νόημα: Και αυλικοί των δανειστών και θύματά τους και εντολοδόχοι των εταίρων και αντίπαλοί τους και αγκιστρωμένοι στην εξουσία και επιχειρούντες ηρωική έξοδο. Μπορεί να ισχύουν όλα μαζί; 

Ένα ίσχυε πάντα: Ότι η χώρα πτώχευσε αλλά το παιχνίδι συνέχισε να παίζεται με τους προηγούμενους όρους, απλά λιγόστεψαν οι οικονομικές δυνατότητες. Μίκρυνε η πίτα του πελατειασμού, αλλά άντεξε η δομή του, θα τον ξαναβρούμε όπως τον ξέραμε, αν η χώρα περάσει τον κάβο. 

Αλλά και γι’ αυτό, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα περάσει τον κάβο ή πως, όταν τον περάσει, δεν θα είναι μια άλλη, άσχημα γερασμένη, χώρα.