Οι κινήσεις στην προεκλογική περίοδο, είτε αυτή διαρκέσει ένα δίμηνο (Οκτώβριος 2022) είτε το μέγιστο δυνατό οκτάμηνο (Μάιος 2022), οφείλουν να βασίζονται σε μια εκτίμηση των λόγων που οδήγησαν την κυβέρνηση Μητσοτάκη στην καίρια κρίση της. Η υπόθεση εργασίας που υποστηρίζει ότι «ο Μητσοτάκης τελείωσε λόγω των υποκλοπών» ενέχει μια σειρά από προβλήματα.

Το πρώτο είναι ότι η οικογένεια Μητσοτάκη συνιστά καθεστώς, συνιστά σύστημα με ικανούς πόρους και ισχυρή διείσδυση στους επιχειρηματικούς κύκλους και τα συστημικά ΜΜΕ που στηρίζουν τη ΝΔ. Το δεύτερο πρόβλημα αφορά τις υποκλοπές αυτές καθαυτές. Στους χώρους της συντηρητικής πολιτικής και επιχειρηματικής ελίτ θεωρείται δεδομένο ότι «όλοι προσπαθούν να ακούσουν όλους». Για αυτό και υπάρχουν γνωστές πρακτικές προστασίας που εμπεδώνονται με τεχνολογικά μέσα. Κυρίως όμως υπάρχουν κοινωνικο-πολιτικά μέσα που δομούν ένα πλαίσιο προστασίας από τις υποκλοπές. Στα δεύτερα ανήκουν μια σειρά από άγραφοι κανόνες.

Οι κανόνες αυτοί καταρχάς αφορούν το τι μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει δημόσια από όσα γνωρίζει ελέω υποκλοπών. Αφορούν επίσης την αποφυγή έκθεσης των υποκλοπών («να μην αποκαλυφθεί»). Τέλος, αφορούν κάποια απαράβατα όρια: το να κρυφακούει κάποιος τους πιο στενούς του συνεργάτες ή αυτούς με τους οποίους επιθυμεί να συνεργαστεί οδηγεί σε κρίση εμπιστοσύνης. Για την συντηρητική πολιτική και επιχειρηματική ελίτ τα «αμαρτήματα» του πρωθυπουργού και των συνεργατών του δεν εντοπίζονται στη δημιουργία του ευρύτερου συστήματος παρακολούθησης των Ελλήνων πολιτών που έχει υπάρξει εδώ και πέντε δεκαετίες. Τα «αμαρτήματα» αφορούν την αλαζονεία και τον ερασιτεχνισμό, τις επιπόλαιες βεβαιότητες με τις οποίες λειτούργησε αυτό το σύστημα παρακολουθήσεων και υποκλοπών. Όλα αυτά δηλαδή που οδήγησαν στα μοιραία λάθη.

Οι κύκλοι του Μαξίμου δεν έλαβαν τις στοιχειώδεις ασφαλιστικές δικλείδες ώστε να μην αποκαλυφθεί το σύστημα: ο ανιψιός του Πρωθυπουργού και παραιτηθείς Γενικός Γραμματέας Γρηγόρης Δημητριάδης σύμφωνα με δημοσιεύματα φέρεται να είχε σχέσεις με εταιρίες λογισμικού υποκλοπών, ο υπέρογκος αριθμός των ημερήσιων εγκρίσεων για υποκλοπές από την αρμόδια εισαγγελέα της ΕΥΠ κ. Βασιλική Βλάχου οδήγησε σε απορίες δημοσιογράφων για το είδος του ελέγχου αυτών των αιτημάτων κλπ. Με άλλα λόγια, το σύστημα Μητσοτάκη προκάλεσε την αποκάλυψή του καθώς θεώρησε ότι αφού ελέγχει τα συστημικά ΜΜΕ της λίστας Πέτσα, βρίσκεται στο απυρόβλητο. Αυτό άλλωστε το έχει κάνει πάρα πολλές φορές φορές στο παρελθόν ο Πρωθυπουργός (συνεχή ψέματα, ποδηλατάδες στην Πάρνηθα εν μέσω καραντίνας, γλέντια στην Ικαρία εν μέσω πανδημίας κλπ.).

Η αλαζονεία όμως του Πρωθυπουργού εντοπίζεται κυρίως στην παρακολούθηση του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, μια κίνηση υψηλού ρίσκου καθότι υπονόμευσε τη σχέση εμπιστοσύνης με εκείνον τον πολιτικό χώρο που η ΝΔ προσδοκά να συγκυβερνήσει ώστε να μην επανέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα από τον τρόπο με τον οποίο αντέδρασε ο Πρωθυπουργός όταν αποκαλύφθηκε η υποκλοπή. Το σύνολο αυτών των λαθών ερμηνεύτηκε από τους συντηρητικούς πολιτικούς και επιχειρηματικούς κύκλους ως υπέρβαση των άγραφων κανόνων που παραπάνω εξηγήθηκαν. Επιπλέον, επέτρεψε μια επανερμηνεία προηγούμενων αποτυχιών της κυβέρνησης. «Φωτίστηκαν» με πιο έντονα αρνητικά χρώματα όλα τα ατοπήματα της κυβερνητικής θητείας του συστήματος Μητσοτάκη. Ο Πρωθυπουργός κρίθηκε πλέον ανεπαρκής να υπηρετήσει τη συντηρητική παράταξη και να διανείμει στους επιχειρηματικούς κύκλους, με στοιχειώδεις όρους «ισορροπιών», τους πόρους που έχουν έρθει από την ΕΕ. 

Τους επόμενους μήνες η ζημιά που προκλήθηκε στη ΝΔ και στην προοπτική συγκυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ θα επιχειρηθεί θα μειωθεί με τις γνωστές και αναμενόμενες τακτικές παροχολογίας, κινδυνολογίας περί του ΣΥΡΙΖΑ, επικοινωνιακής συγκάλυψης, έμφασης στα εθνικά θέματα, στις «ασύμμετρες απειλές» και τους «υβριδικούς πολέμους», πρόκλησης έντασης και συγκρούσεων με τη νεολαία στα πανεπιστήμια και στα Εξάρχεια. Παρακολούθημα σε όλα αυτά είναι η βέβαιη αποκαθήλωση του Κ. Μητσοτάκη από την πρωθυπουργία πριν ή μετά τις βουλευτικές εκλογές.