Αυτή η πολύπαθη κεντροαριστερά κοντεύει να γίνει σαν φαρσοκωμωδία του νεο-ρεαλιστικού κινηματογράφου με όλα αυτά τα πηγαιν’έλα, τις «παρεξηγήσεις» και τα μπερδέματα που καθημερινά διαμείβονται στους κόλπους της. Μέγας εμπνευστής και σκηνοθέτης ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και αντιπρόεδρος της εθνοσωτηρίου κυβερνήσεως μας κ. Βενιζέλος και πρωταγωνιστές πολλοι και διάφοροι, από στελέχη του πρώην κρατερού ΠΑΣΟΚ ή της ΔΗΜΑΡ μέχρι ανεξάρτητοποιημένους από αυτά τα κόμματα βουλευτές. Υπάρχουν και πρωτοεμφανιζόμενα φιντάνια όπως είναι το ΠΟΤΑΜΙ και η ΕΛΙΑ – που, παρεπιπτόντως, δεν έχω κατανοήσει απόλυτα τι ρολο παίζει: είναι οι 58 μεταλλαγμένοι κατά τας βουλάς του κ. Βενιζέλου ή απλά ένα άλλο όνομα για να κρυφτεί από πίσω το ΠΑΣΟΚ ή μήπως λίγο κι από τα δύο;

Γενικά έχω ένα μικρό πρόβλημα να κατανοήσω την ακριβή έννοια και θέση αυτής της περίφημης κεντροαριστεράς που τώρα τελευταία έχει εισβάλλει στον πολιτικό διάλογο με ανανεωμένη διάθεση. Κάθε σύνθετη λέξη τέτοιου είδους υποδηλώνει, καταρχήν, ότι αυτός που την υιοθετεί για να περιγράψει τον εαυτό του θέλει να προβάλλει το γεγονός ότι  βρίσκεται με το ένα πόδι από τη μια μεριά και με το άλλο από την άλλη μεριά ενός μικρού ή μεγάλου χάσματος. Πως λέμε «ελαφρο-λαϊκό» για παράδειγμα για να περιγράψουμε μια κατηγορία τραγουδιών που ανήκουν μεν στα λαϊκά αλλά κουβαλάνε και μια ελαφράδα πάνω τους ή «αρχοντορεμπέτικα» για αυτά που, ενώ είναι με το ένα πόδι στον τεκέ με το άλλο είναι στα σαλόνια, έτσι και η κεντροαριστερά φαντάζομαι γέρνει μια προς τα εδώ και μια προς τα εκεί. Μέχρι εδώ καλά πάμε. Καθώς τυχάινει να εχω προσωπικότητα που της ταιριάζει η έλλειψη δογματισμού – στα όρια, μάλιστα, της αμφιθυμίας – κατανοώ απόλυτα το γεγονός ότι ένα κόμμα, μια πολιτική παράταξη, προτιμάει να μην αυτοχαρακτηρίζεται ως αριστερο, δέξιο ή κεντρώο και να επιλέγει έναν πιο ακαθόριστο προσδιορισμό όπως «κεντροαριστερά». Μπερδεύομαι όμως λίγο πάλι γιατί το κέντρο από φύση του κατέχει μιαν κάπως ενδιάμεση θέση αρα η «κεντροαριστερά» είναι μια ενδιάμεση θέση ανάμεσα στην «αριστερά» και μια άλλη, ενδιάμεση θέση, «το κέντρο», αλλά ας το προσπεράσω και αυτό.

Όμως, σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα κάπως νεφελώδη, η Κεντροαριστερά απέκτησε αίφνης πολλούς μνηστήρες που την τραβάνε από εδώ και από κεί και άντε μετά να καταλάβω σε ποιόν ανήκει. Ο κ. Βενιζέλος έσπευσε να συγκαλέσει Ιδρυτικό Συνέδριο για την Δημιουργία της «Δημοκρατικής Παράταξης» που θα κατελάμβανε τον χώρο της Κεντροαριστεράς ενώνοντας όλους τους άλλους υποψήφιους γαμπρούς υπό την εποπτεία του. Όπως κάποτε είχε βιαστεί να τρέξει στο Ζάππειο για να θριαμβολογήσει μετεκλογικά και την πάτησε έτσι και τώρα ο κ. Βενιζέλος, όπως κάθε μέγας αλλαζών, απέδειξε ότι δεν μαθαίνει από τα πάθηματα του. Ούτε το ΠΟΤΑΜΙ (κεντροαριστερά και αυτό), ούτε η ΔΗΜΑΡ (κεντροαριστερά και αυτή) ούτε οι ανεξαρτητοι βουλευτές όπως η κ. Διαμαντοπούλου (κεντροαριστερά και αυτή) ή στελέχη του ΠΑΣΟΚ όπως οι κκ Γεννηματά, Σκανδαλίδης και Ρέππας (κεντροαριστεροί και αυτοί οι σοσιαλιστές) και ούτε άλλοι διάφοροι που ο κ. Βενιζέλος ήθελε να ανοιξει την αγκαλιά του και να τους συμπεριλάβει στην Δημοκρατική Παράταξη δεν ενθουσιάστηκαν. Ο κ. Βενιζέλος μόνιμα υποτιμά τους άλλους, είτε πρόκειται για συναδέλφους του πολιτικούς είτε πρόκειται για ολόκληρο τον ελληνικό λαό. Την βεβιασμένη και αλλόφρωνα πρόσκληση του, χωρίς καν να έχει επαρκώς αναλυθεί ο πολιτικός προσανατολισμός των διαφόρων αυτών κομμάτων μετά τις ευρωεκλογές – κομμάτων που αυτοχαρακτηρίζονται όλα ως κεντροαριστερά ας θυμίσω για άλλη μια φορά – επακολούθησε φυσικά το πιο απίστευτο «μπάχαλο» – ας μου συγχωρεθεί ο όρος – όπου «άλλος για Χίο τράβαγε κι αλλος για Μυτηλίνη» και ο κ. Βενιζέλος έμεινε με τον αρραβώνα στο χέρι.

Δεν συζητώ φυσικά για το ΠΑΣΟΚ που είναι ήδη μέλος του κυβερνητικού συνασπισμού και δεν δικαιούται να αυτοαποκαλείται κεντροαριστερό κόμμα έστω και αν η αριστερά αποτελεί ένα μόνο από τα συνθετικά του μέρη. Δεν ξέρω, όμως, αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω και για την υπόλοιπη αυτοπροσδιοριζόμενη κεντροαριστερά που ενώ στις δύσκολες εποχές θα μπορούσε με ευρείες συνεργασίες και ανοιχτόμυαλες και ανατρεπτικές προτάσεις και συμμαχίες να αποτελέσει έναν πόλο μιας προοδευτικής δύναμης αλλαγής, αντίθετα εμφανίζεται αναποφάσιστη, ανερμάτιστη, ενίοτε οπορτουνιστική, κατακερματισμένη και συντηρητική. Κρίμα.