Ο τελευταίος που τον αφορά η κόντρα μεταξύ UEFA και των 12 “μεγάλων” που φτιάχνουν δική τους λίγκα, είναι ο φίλαθλος για τον οποίο έχουν ξεχάσει ακόμη και προσχηματικά να τον αναφέρουν.

Οι διεφθαρμένες ποδοσφαιρικές ηγεσίες, όπως της UEFA, που κατέστρεψαν το άθλημα και το μετέτρεψαν άνευ όρων σε οικονομική συναλλαγή, τζόγο και “ξέπλυμα”, κατηγορούν ως “απατεώνες” τους πιο άπληστους ιδιοκτήτες των ποδοσφαιρικών εταιριών γιατί αποφάσισαν να αυξήσουν τα κέρδη τους και να διαφθείρονται μόνοι τους χωρίς τους καρεκλοκένταυρους των ομοσπονδιών. Ακόμη και αρχηγοί κρατών παίρνουν θέση, όχι γιατί είχαν κανένα καημό για το άθλημα αλλά γιατί τα συμφέροντα που εκπροσωπούν στην πολιτική, θίγονται ή ευνοούνται κατά περίπτωση.

Ένας διάλογος που δεν αφορούσε ποτέ τον ίδιο το φίλαθλο αφού έτσι κι αλλιώς το ποδόσφαιρο έχει καταντήσει αμιγώς εμπορικό και στοιχηματικό προϊόν, με στημένους ορους, χωρίς ψυχή και αλληλεπίδραση με την κοινωνία.

Κανείς δεν παραβλέπει φυσικά ότι το αθλητικό θέαμα εμπεριέχει και την εμπορική διάσταση στον κόσμο που ζούμε, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνεται αγνοώντας την ουσία του σπορ, καθώς ένα από τα κορυφαία κοινωνικά φαινόμενα όπως το ποδόσφαιρο, γίνεται απρόσιτο, προβλέψιμο και ξένο. Όποια πολιτική ανάλυση και αν έχεις στο κεφάλι σου για να το ερμηνεύσεις…

Στη δε Ελλάδα, όπου επιπρόσθετα το ποδόσφαιρο είναι μια δραστηριότητα του υποκόσμου, όλα αυτά μοιάζουν με όπερα μπροστά σε θαμώνες σκυλάδικου της εθνικής οδού. Πέρα από 5 ματς μεταξύ των πρωτοπόρων της πρώτης κατηγορίας που απλως βλέπονται, για τα υπόλοιπα χιλιάδες ματς όλης της χώρας, κανονικά θα έπρεπε να πληρώνονται οι φίλαθλοι που τα βλέπουν.

Αυτό το ποδόσφαιρο έχει αρχίσει να γίνετα ανυπόφορο, πριν αρχίσουν να πλακώνονται οι μεν με τους δε. Το πολύ πολύ να γίνει αποκρουστικό…