Πριν κάτι βδομάδες, ο καλός συνάδελφος και φίλος Τάκης Πολίτης, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, δοκίμασε μια δυσάρεστη έκπληξη. Στο δρόμο για το Καράκας, όπου επρόκειτο να ξεκινήσει μια διετή εκπαιδευτική επίσκεψη, του απαγορεύθηκε να επιβιβαστεί στο αεροπλάνο, γιατί οι αμερικανικές υπηρεσίες ασφαλείας δεν το επέτρεπαν.

Το αεροσκάφος θα περνούσε πάνω από το Πουέρτο Ρίκο, που θεωρείται αμερικανική επικράτεια, κι οι πρακτορίσκοι θεώρησαν επικίνδυνο να έχουν οι ΗΠΑ έναν … Πολίτη στον εναέριο χώρο τους. Το περιστατικό συνέβη στην Κωνσταντινούπολη, που ήταν ο ενδιάμεσος σταθμός.

Όπως καταλαβαίνει ο καθένας, από αυτή την ιστορία δημιουργούνται πάρα πολλά ερωτηματικά, δεδομένου ότι ο Πολίτης έχει λευκό ποινικό μητρώο και δεν καταζητείται από καμία Αρχή. Αλλά, θα πείτε, ούτε ο Κούλογλου ή ο Μηλιός καταζητούνται και, παρ’ όλα αυτά, είναι στη «μαύρη λίστα». Ποιος παραπληροφορεί,, ποιος συκοφαντεί και ποιος εμποδίζει την ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων και ιδεών είναι σαφέστατο. Εδώ φτάσαμε στην αθλιότητα να παρακολουθείται ο πρόεδρος κοινοβουλευτικού κόμματος, στέλεχος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και δημοσιογράφος του οικονομικού ρεπορτάζ, ο Πολίτης είναι το θέμα;

Μιλάμε για αθλιότητες, που όμως κοντεύουμε να συνηθίσουμε. Έγινε ό,τι έγινε με την Τουλουπάκη, αφήνονται ελεύθεροι οι δολοφόνοι παιδιών και εξαντλείται όλο το μένος του Κράτους και της Δικαιοσύνης στους ετερόδοξους. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν υπάρχει πια κινηματικό στέλεχος ή θαρραλέος και αδέσμευτος λειτουργός, που να μη θεωρείται ύποπτος. Μήπως μιλάμε όμως περί διαγραμμάτων;

Όχι, καθόλου. Όλα αυτά τα περιστατικά υποδηλώνουν ότι σ’ αυτό το καθεστώς τα κριτήρια και οι κανόνες έχουν γίνει λάστιχο. Όποτε θέλει το σύστημα τα εφαρμόζει έτσι και όποτε θέλει αλλιώς. Το άσπρο γίνεται μαύρο και αντιστρόφως. Ιδού ένα παράδειγμα. Ο Μάριο Ντράγκι ας πούμε, που πρόσφατα τιμήθηκε από την ευρωπαϊκή επιτροπή για την «προσφορά» του. Ο κύριος αυτός απετέλεσε την επιτομή αυτού που λέμε «εκπρόσωπος του μεγάλου κεφαλαίου».

Όλοι θυμόμαστε τον άθλιο ρόλο του στην υπόθεση των ελληνικών ομολόγων, των κόκκινων δανείων, των πλειστηριασμών και της ποσοτικής χαλάρωσης, από την οποία εξαιρέθηκε η Ελλάδα την κρίσιμη περίοδο. Μέχρι πρόσφατα, αυτός ο τεχνοκράτης-πρωθυπουργός, του οποίου την ατζέντα υιοθέτησε εξ ολοκλήρου η ιταλική κεντροαριστερά, συνομιλούσε μυστικά με την Μελόνι -για να την συμβουλεύσει πως να γίνει «πολιτισμένη ακροδεξιά». Άξιος λοιπόν -και κυρίως χρήσιμος- ο Ντράγκι, αλλά ανάξιος για την Ακαδημία Αθηνών ο Τίτος Πατρίκιος. Είπαμε, το άσπρο μαύρο.

Μέχρι που φτάνει η αθλιότητα του συστήματος; Από ό,τι φαίνεται, μέχρι το επίπεδο Μένγκελε. Είναι δυνατόν να ακούγονται σήμερα αυτά που ακούγονται περί «χημικού ευνουχισμού» των παραβατών; Δεν είναι χειρότερα από την επαναφορά της θανατικής ποινής; Και που είναι η πρόεδρος της Δημοκρατίας να πάρει μια θέση; Ο Φίλης είχε πει κάποτε ότι η πρόεδρος ανήκει πολιτισμικά στην Αριστερά. Κούνια που μας κούναγε …

Ας το πάρουμε απόφαση. Όταν οι κανόνες της Δημοκρατίας διαστρεβλώνονται και χρησιμοποιούνται για να κατασκευαστούν ένοχοι, δεν μπορούμε να μιλάμε για ανάπτυξη, κοινωνική πολιτική, Παιδεία. Όλα αυτά βρίσκονται ένα ή περισσότερα επίπεδα πιο πάνω και προϋποθέτουν ότι υφίσταται όντως ένα στοιχειώδες πλαίσιο δημοκρατικών και αξιακών αρχών που εφαρμόζονται και ισχύουν κατά γράμμα. Αλλιώς, όλα είναι έωλα και προσχηματικά. Ο κάθε τυχοδιώκτης μπορεί να υπόσχεται ατιμωρητί λαγούς με πετραχήλια και να αναιρεί τις υποσχέσεις του την επομένη.

Στη Δημοκρατία, αυτό το απλό αλλά και αφάνταστα ευαίσθητο πολιτικό σύστημα, όλα συνδέονται με όλα. Η αναξιοπιστία που εκκρίνει και διακινεί το σημερινό καθεστώς διαπερνά όλη τη δημόσια ζωή. Και διαφθείρει συνειδήσεις, ανεξάρτητα από μορφωτικό επίπεδο και πολιτικό προσανατολισμό. Αυτή τη στιγμή, στα Πανεπιστήμια ζούμε το μεγαλύτερο σκάνδαλο από την εποχή της μεταπολίτευσης. Μέσα σε ένα όργιο πελατειακών συνδιαλλαγών, ετοιμαζόμαστε να εκλέξουμε τα διαβόητα «Συμβούλια Διοίκησης», για να βγάλουμε μόνοι μας τα μάτια μας. Σαδιστικό δεν ακούγεται; Αλλά από σαδιστικά συνηθίσαμε. Σύμφωνα με τον Βορίδη, αυτοί που θα ευνουχίζονται με χημικό τρόπο θα το κάνουν κι αυτοί με τη συναίνεσή τους.

Ας συνεννοηθούμε: τέλειωσαν τα ψέματα. Για να δει φως ο κόσμος, να ζήσουν οι φτωχοί και νάχουν μια ελπίδα οι νέοι, χρειαζόμαστε, πρώτα απ’ όλα, ένα δημοκρατικό καθεστώς. Για Σοσιαλισμό βλέπουμε. 

*Καθηγητής βιολογίας στο Τμήμα Ιατρικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων