Κανένας λαός δεν επιβιώνει των ιδρυτικών του μύθων. Μιχ. Μοδινός, Τελευταία έξοδος Στυμφαλία

Ποιος αθώος έχει το δικαίωμα να τιμωρήσει τους ένοχους άλλους στη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία; Ποιος μπορεί να επικαλεστεί ανερυθρίαστα το τεκμήριο της αθωότητας;

Ποιος τήρησε αρχές, κανόνες και όρια;

Το αξιακό έλλειμμα και κενό βρίσκεται μπροστά μας και μας επερωτά: έτσι θα υπερβείτε την κρίση;

Μόνο με οικονομικά μέτρα και ιδεολογήματα;

Το άλλο, το ηθικό «προσωπείο» θα συνεχίσετε να το μακιγιάρετε;

Γεμίσαμε βολεμένους αντισυστημικούς και πελαγωμένους συστημικούς. Αναζητούμε εναγωνίως κάπου, σε κάποιον, σε κάτι να κρατηθούμε την ίδια ώρα που διακηρύσσουμε τη γενική αυτονομία μας (από θεσμούς, ανθρώπους, από την ίδια τη Δημοκρατία).

Από τη φύση των πραγμάτων μας ετερώνυμοι αυτοβαυκαλιζόμαστε ότι σπάμε καθημερινά τα δεσμά των εξαρτήσεων, ενώ ως γνωστόν η βασικότερη εξάρτηση είναι η ιδεολογία της εύκολης λύσης, απάντησης, πρότασης με ταυτόχρονη άρνηση οποιαδήποτε προσωπικής ευθύνης.

Λαός των συνεχών συμβιβασμών στο όνομα του ασυμβίβαστου χαρακτήρα μας, πολιτικό σύστημα των εικονικών διαχωριστικών γραμμών που μετατοπίζονται κατά το δοκούν και κατά περίσταση, συμβολοποιούμε το αδύνατο και τη γραφικότητα ως ηρωική πράξη.

Η χώρα των ένοχων αθώων ή των αθώων ενόχων δεν νομιμοποιεί κανένα δικαστήριο συνείδησης να τους κρίνει.

Έτσι αυτο – και αλληλο-απαλλάσονται  όλοι κι αναζητούν στις συνωμοσίες της εξουσίας ή και της Μοίρας τους «κακούς».

Δεν λύνεται ο κόμπος με οποιαδήποτε ψηφοφορίας και οποιοδήποτε πολιτικό αποτέλεσμα.

Οι πρόγονοι μάς χρέωσαν ένα λάθος που το μετατρέψαμε σε μύθο:

«Πας έλλην, νουνεχής ή ακαταλόγιστος ευθύνεται μόνον απέναντι στην Ιστορία».

Τα υπόλοιπα, δηλαδή η δημοκρατία, η κοινωνική συνοχή, η ηθική, οι κανόνες, οι νόμοι, όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία.

Εμείς μιλάμε μόνο με το Θεό, την Παναγιά, ή το ιστορικό μας πεπρωμένο.

Βοήθειά μας.

* Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι βουλευτής ΔΗΜΑΡ