Οι πολίτες της χώρας μας και κάθε χώρας, αναρωτιούνται για τη νομιμότητα της λειτουργίας “κλαμπ χωρών” και οργανισμών που έχουν αυτοανακηρυχθεί σε ρυθμιστές της παγκόσμιας οικονομίας στη βάση του μεγέθους των οικονομιών τους. Και αυτά τα ερωτηματικά εγείρονται ακόμα κι όταν αυτό το “κλαμπ χωρών” ίσως λειτουργήσει θετικά για το σημερινό ελληνικό πρόβλημα χρέους. Έτσι τουλάχιστον φαίνεται στην περίπτωση της συνάντησης των G7 στη Δρέσδη, όπου ο Ομπάμα και η Μέρκελ σύζήτησαν αν υπάρχει σοβαρός λόγος να προκαλέσουν μια ακόμα αναταραχή στις παγκόσμιες αγορές για 7 ψωρο-δισεκατομύρια ευρώ, που στο κάτω-κάτω θα πάνε κατευθείαν στα δικά τους ταμεία.

Οι G-7 [ΗΠΑ, Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Καναδάς, Ιαπωνία και με συμμετοχή της ΕΕ – που αντιπροσωπεύουν το 64% του παγκόσμιου πλούτου των 263 τρισ. δολ. το 2014] ή ακόμα και η γνωστή μας “τρόικα”, είναι απόδειξη ότι η πλειοψηφία των πολιτών φανερά και σταθερά απογυμνώνεται από βασικές δημοκρατικές κατακτήσεις. Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να αντιδράσει κάποια στιγμή, μη αποδεχόμενη να αντιπροσωπεύεται σε αυτό το κλαμπ μέσω της ΕΕ. Διαφορετικά θα καταλήξουμε να στέλνουμε προτάσεις στις συναντήσεις αυτού του κλαμπ, όπως έκανε παλιότερα ο Γιώργος Α. Παπανδρέου.

Οι πολίτες γνωρίζουν ποιός είναι ο εκάστοτε πρωθυπουργός και οι διάφοροι υπουργοί του – πως σκέπτονται, πως ενεργούν, ποιοί είναι οι στόχοι τους. Οι νόμοι που σχεδιάζουν περνούν από τον έλεγχο των αντιπροσώπων, στη Βουλή, από την επεξεργασία στις αρμόδιες επιτροπές, από τη δοκιμασία της κοινής γνώμης. Έχουν τη δυνατότητα οι πολίτες, στις εκλογές, να τους κρίνουν για το πόσο ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες της πλειοψηφίας. Όμως, ποιός γνωρίζει τις δια-εθνικές γραφειοκρατίες που επεξεργάζονται τις αποφάσεις των G7 ή G8 ή G20 και σε ποιόν λογοδοτούν; Διαθέτουν τεράστια εξουσία χωρίς λογοδοσία.

Με τη συμμετοχή της κυβέρνησης, μέσω της ΕΕ, σε αυτή τη φάρσα, προδίδουμε την εμπιστοσύνη των πολιτών. Οι κυβερνήσεις και το εθνικά κοινοβούλια εκλέγονται για να νομοθετούν για τη χώρα τους, όχι για να αποδέχονται τους νόμους και τις “ντιρεκτίβες” του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) ή της “τρόικα”, που λογοδοτούν σε κανέναν. Όπως κάθε φορά, έτσι και τώρα, οι αποφάσεις της συνάντησης των G7 στη Δρέσδη θα έχουν επιπτώσεις σε κάθε πολίτη του πλανήτη. Αποφάσεις ενός κλαμπ που η σύστασή του δεν προβλέπεται από καμία απόφαση του ΟΗΕ.

Ο “χασάπης” Χάρις, όπως αποκαλείτο από τους συναδέλφους του στη RAF – ο Σερ Άρθουρ Χάρις, ο διοικητής των βομβαρδιστικών που έκαψε την πόλη-μουσείο της Ευρώπης, τη Δρέσδη, στις 13-14 Φεβρουαρίου 1945, με 1000+ αγγλο-αμερικανικά βομβαρδιστικά, διαθέτει ανδριάντα στο Σίτι του Λονδίνου. Να θεωρήσουμε ότι οι δρόμοι που οδηγούν στα μεγάλα χρηματιστηριακά κέντρα του κόσμου είναι στρωμένοι με τα οστά των ανθρώπων κυρίως του Τρίτου Κόσμου και με τις 25.000 απανθρακωμένους κατοίκους της Δρέσδης του 1945. Δεν βομβάρδισαν τη βιομηχανική ζώνη, αλλά τα ξύλινα κτίρια του κέντρου της πόλης, ενός μουσείου του ανθρώπινου πολιτισμού. Τελικά, δεν διαφέρουν πολύ από τους αρχεγονιστές μουσουλμάνους που καταστρέφουν όσα μνημεία πολιτισμού μπορούν.

Επίδειξη δύναμης έκαναν απέναντι στον Κόκκινο Στρατό, που θα εισέρχονταν στη Δρέσδη, επίδειξη κάνουν και τώρα στη Ρωσία, αλλά και στην Ελλάδα. Σε ένα απόγευμα, σε μια συνάντηση, με το σχεδιασμό σε χαρτί των τριών πλευρών “ενός τριγώνου αστάθειας” [Ουκρανία, Λιβύη, Συρία], με κέντρο τη “σταθερή” Ελλάδα, αποφασίζουν για εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους. Επίδειξη ίσως πρέπει να κάνουν κι οι άνεργοι της Ελλάδας και της ΕΕ, όπως έκαναν στο Γκέντεμποργκ της Σουηδίας το 2001, στη Συνάντηση Κορυφής της ΕΕ με τη συμμετοχή του προέδρου των ΗΠΑ, Τζορτζ Μπους. Διαδήλωση δημοκρατικής ευαισθησίας και δικαίου που συνεχίστηκε σε κάθε συνάντηση των Μεγάλων-7, αρχής γενομένης από τη Γένοβα του 2001. Οι 7-Μεγάλοι της παγκόσμιας οικονομίας αποδεικνύονται οι 7-Νάνοι της παγκόσμιας δημοκρατίας. Το 2016 συναντώνται στην Ιαπωνία. Οπότε το επόμενο ραντεβού μας μαζί τους το 2017 στην Ιταλία, μάλλον στη Φλωρεντία.

* Ο Ν. Χασιώτης είναι Δρ. Φιλοσοφίας