Ενόψει του πρώτου γύρου των γαλλικών προεδρικών εκλογών, η Ευρώπη είναι τρομοκρατημένη από την προοπτική μιας τελικής αναμέτρησης μεταξύ Μαρίν Λεπέν και Ζαν-Λυκ Μελανσόν. Λέγεται ότι όποιος κι αν κερδίσει το σιτάρι θα φυτρώνει ξερό,  πυρηνικός χειμώνας θα καλύψει τη γηραιά ήπειρο και βατράχοι θα πέσουν απ’ τον ουρανό. Όσες διαφορές κι αν έχουν ο υποψήφιος της ριζοσπαστικής αριστεράς με την ακροδεξιά αντίπαλό του δεν είναι αρκετές σε σύγκριση με το ένα κοινό στοιχείο τους: είναι κι οι δύο ευρωσκεπτικιστές δημαγωγοί, που εκμεταλλεύονται τα βασικά ένστικτα των συμπατριωτών τους.

Υποστηρίζω τον Ζαν-Λυκ Μελανσόν και το κάνω εδώ και χρόνια. Είμαι ο συνδημιουργός μιας γελοιογραφικής απόδοσης του προγράμματος που (ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν) παρουσιάζει κατά τις προεκλογικές συγκεντρώσεις του κινήματος του, «Ανυπότακτη Γαλλία», και διαχειρίζομαι ένα μπλογκ προορισμένο να εξηγήσει την πολιτική μας και να εξαλείψει τις ατελείωτες φήμες και τα ψεύδη που κυκλοφορούν. Μπορείτε να φανταστείτε λοιπόν πώς αισθάνομαι όταν μας εξισώνουν με τον χειρότερο εχθρό μας. Γι’ αυτό θα ήθελα να βάλω τα πράγματα στη θέση τους: Δεν είμαστε εδώ για να καταστρέψουμε την Ευρώπη. Είμαστε εδώ για να την σώσουμε. Θα ΄λεγα ότι μάλλον είμαστε η τελευταία της ευκαιρία να σωθεί.

Το 2005, ο Μελανσόν εκστράτευσε εναντίον του ευρωπαϊκού συντάγματος με όχημα μια αριστερή πλατφόρμα γιατί έκανε την ακόλουθη διάγνωση: από την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ κι έπειτα (υπέρ της οποίας κι ο ίδιος ψήφισε), η Ευρώπη είχε μετατραπεί από περιβάλλον συνεργασίας σε χώρο ανταγωνισμού. Το φορολογικό ντάμπινγκ ανάγκασε κράτη ολόκληρα να κατρακυλήσουν στον πάτο. Φτωχοποιημένα πια, υποχρεώθηκαν να μειώσουν τα κοινωνικά προγράμματα τους και να απωλέσουν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού τους. Η άλλοτε ευγενής αρχή της ελεύθερης μετακίνησης διαφθάρηκε και μετατράπηκε σε μια καταχρηστική οικονομική μετανάστευση, η οποία συνέτριψε τους μισθούς και καλλιέργησε την ένταση μεταξύ των λαών. Η Ευρώπη έπρεπε να αλλάξει ριζικά τον προσανατολισμό της προκειμένου να σωθεί. Μέσα στα χρόνια που μεσολάβησαν από τη διατύπωσή της, αυτή η διάγνωση επιβεβαιώθηκε ξανά και ξανά κι η ανάγκη, η Ευρώπη ν’ αλλάξει, έγινε ακόμη πιο επιτακτική.

Αντίθετα με ό,τι διαβάζω συχνά, δε σχεδιάζουμε να αποχωρήσουμε από την ΕΕ: ο στόχος μας είναι να επιβάλλουμε την επαναδιαπραγμάτευση των Συνθηκών που τη διέπουν μέσα από κινήσεις μονομερούς ανυπακοής. Από τη στιγμή που θα αναλάβουμε την εξουσία θα εφαρμόσουμε ένα διευρυμένο φιλοπεριβαλλοντικό κεϋνσιανό ερέθισμα που θα χρηματοδοτείται μέσω μιας δημόσιας τράπεζας. Έτσι, θα επανεκκινήσουμε τη γαλλική οικονομία και θα δημιουργήσουμε εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας.

Δε θα επιβάλλουμε (ευρωπαϊκές) οδηγίες για ιδιωτικοποιήσεις. Θα αποχωρήσουμε από το πρόγραμμα των αποσπασμένων εργαζομένων, αλλά δε θα περιορίσουμε την ελευθερία της μετακίνησης. Θα εφαρμόσουμε μισθολογική κλίμακα: ο υψηλότερος μισθός δε θα ξεπερνά ποτέ τον χαμηλότερο κατά περισσότερο από είκοσι φορές. Θα περιορίσουμε τα έσοδα σε 400 χιλιάδες ευρώ ετησίως. Θα ρυθμίσουμε την κατάσταση όλων των παράνομων μεταναστών που εργάζονται και δε θα εφαρμόσουμε ποσοστώσεις για πρόσφυγες.

Μπροστά στη λαϊκή δυσαρέσκεια εναντίον μιας πολιτικής τάξης που δεν έδειξε τίποτε άλλο παρά περιφρόνηση για τις αποφάσεις των ψηφοφόρων κι αγάπη για τα εταιρικά λόμπι, θα καλέσουμε μια συντακτική συνέλευση που θα καταρτίσει ένα νέο Σύνταγμα για τη Γαλλία.

Δεν προτείνουμε τίποτα λιγότερο από μια ειρηνική, διατεταγμένη επανάσταση με όραμα μια  δίκαιη και πραγματικά δημοκρατική κοινωνία. Υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο το πρόγραμμά μας -που συχνά διακωμωδείται με αναφορές στον Βλαντιμίρ Πούτιν, τον Ούγκο Τσάβες, τον Φιντέλ Κάστρο ή ακόμη και τον Στάλιν- χαίρει ευνοϊκής υποδοχής από οργανώσεις όπως η Διεθνής Αμνηστία, η Greenpeace και η Oxfam, και κατέχει την πρώτη θέση προτίμησης ανάμεσα σε όλα τα προγράμματα όλων των υποψηφίων, σύμφωνα με μια συγκριτική μελέτη που διερευνά τις απόψεις είκοσι ΜΚΟ και εμπειρογνωμόνων.

Υπερθεματίζω όμως, και δε με πιστεύετε; Σκέφτεστε ίσως ότι όλα αυτά δεν είναι εφικτά; Για όσους από εσάς είστε γαλλόφωνοι, υπάρχει ένας εύκολος τρόπος να αφήσετε πίσω σας αυτή τη θλιβερή δυσπιστία: παρακολουθήστε το οπτικοακουστικό υλικό που έχουμε αναρτήσει στο διαδίκτυο. Περιλαμβάνει ημερίδες, ακροάσεις και συζητήσεις στις οποίες συμμετέχουν οικονομολόγοι, επαγγελματίες, διπλωμάτες και δημόσιοι λειτουργοί. Μπορείτε επίσης εδώ να μάθετε τους λόγους για τους οποίους οικονομολόγοι από δεκαεπτά χώρες, μεταξύ των οποίων ο Χα-Τζουν Τσανγκ, υποστηρίζουν την υποψηφιότητα Μελανσόν. Όσοι από εσάς δε μιλάτε γαλλικά, μάλλον πρέπει απλώς να με πιστέψετε. Επιτρέψτε μου όμως να ρωτήσω το εξής: Από πότε η ευρωφιλία μολύνθηκε από αυτού του είδους τον σκεπτικισμό; Από πότε η υπεράσπιση της Ευρώπης έχει βασιστεί στην πεποίθηση ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση; Και τι λέει αυτό για τα ευρωπαϊκά ιδεώδη;

Τα τελευταία χρόνια, είχα φρίξει με το πόσο έτοιμοι ήμασταν να δεχτούμε, στο όνομα της Ευρώπης, την καταστροφή της Πορτογαλίας, της Ιταλίας, της Ιρλανδίας  και της Ισπανίας και το μαρτύριο της Ελλάδας – των χωρών που στην καθομιλουμένη των ευρωπαίων τεχνοκρατών ονομάστηκαν Piigs. Είχα τρομοκρατηθεί από τη σκλήρυνση της γνωστικής ασυμφωνίας ανάμεσα στα υψηλά ιδανικά και τις αδυσώπητες πολιτικές. Κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης του ΣΥΡΙΖΑ με την τρόικα, βοήθησα στη διοργάνωση εκδηλώσεων υπέρ της Ελλάδας κι απελπίστηκα από το μικρό αριθμό των συμμετεχόντων: φοβήθηκα ότι το ευρωπαϊκό πνεύμα έχει πράγματι πεθάνει για τα καλά.

Φανταστείτε λοιπόν, πόσο υπέροχο ήταν το συναίσθημα που κυριάρχησε όταν ο Μελανσόν, στη διάρκεια μιας συγκέντρωσης στη Μασσαλία, ορκίστηκε πως αν έρθουμε στην εξουσία, η Γαλλία θα σώσει την Ελλάδα και το πλήθος βρυχήθηκε, δίνοντας τη συγκατάθεσή του. Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε έναν ευρωπαϊκό λαό να δείχνει τόσο έντονα την αλληλεγγύη του σ’ έναν άλλο; Κι η ευρωπαϊκή ιδέα — δεν ήταν πάντα συνυφασμένη με την αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς; Αν στην ερώτηση αυτή, απαντάτε, όχι, τότε αφήστε την Ευρώπη να καταστραφεί. Αν απαντάτε, ναι, κάντε μια ευχή: να νικήσουμε την Κυριακή.

Πηγή: Guardian