Τον Σταλινισμό τον έχει αποκηρύξει η ίδια η Σοβιετική Ένωση από την εποχή του Χρουστσόφ όταν πολλοί από εμάς ήταν αγέννητοι.Τον έχει αποκηρύξει το σύνολο της αριστεράς πανευρωπαϊκά αλλά και στην Ελλάδα.

Οι ιστορικοί έχουν καταγράψει τα λάθη, τα εγκλήματα, τις εκκαθαρίσεις. Κατέγραψαν επίσης ότι επί Στάλιν, με τρομακτικό και αδιανόητο φόρο αίματος η Σοβιετική Ένωση συνέτριψε τον ναζισμό. Όσοι γνωρίζουν Ιστορία ξέρουν ότι τα περί διπλού μετώπου απέναντι στον Χίτλερ είναι εξωραϊσμοί.

Μια απλή αντιπαράθεση του αριθμού των Γερμανών που πολέμησαν εναντίων των Ρώσων από το 1941 μέχρι το 1945 με αυτούς που πολέμησαν στο δυτικό μέτωπο δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το ποιος νίκησε τον ναζισμό.

Ακόμα και σήμερα που όλα αυτά έχουν καταγραφεί πλήρως, μια επανεξέταση των τραγωδιών του Σταλινισμού θα ήταν θεμιτή. Η τοποθέτηση όμως στο ίδιο τραπέζι του ναζισμού και του κομμουνισμού δεν έχει να κάνει με αυτό.

Πρόκειται για τη συμμαχία του φασισμού με τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό ώστε οι μεν φασίστες να συμπαρασύρουν στον τάφο της απαξίωσης τον μεγάλο τους εχθρό, την αριστερά, οι δε νεοφιλελεύθεροι να αδειάσουν το πεδίο από τον μοναδικό ιδεολογικό τους αντίπαλο. Με έναν Οργουελικό τρόπο να μείνει ο φιλελευθερισμός η μια και μοναδική σκέψη παγκοσμίως μαχόμενος προσχηματικά κατά του ολοκληρωτισμού.

Στον ολοκληρωτισμό όμως αυτόν κατέφυγε, ιστορικά, ακυρώνοντας τις διακηρύξεις περί δημοκρατίας με χούντες και πραξικοπήματα όποτε η αριστερά πήρε με δημοκρατικό τρόπο ή βρέθηκε κοντά στην εξουσία.

Η εναντίωση στην ιστορική εξίσωση ναζισμού και κομμουνισμού δεν είναι μια μάχη για το παρελθόν. Είναι μια μάχη εναντίον του σημερινού υπαρκτού ιδεολογικού ολοκληρωτισμού, του ολοκληρωτισμού της αγοράς.