Η κριτική που ασκείται στον Τσίπρα από «αριστερά», πως δηλαδή προδίδει τα ιδανικά του χώρου παραγγέλνοντας αναβάθμιση των F-16, είναι  εκτός τόπου και χρόνου. Δεν έχω καμία όρεξη να υπερασπιστώ την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, καθότι πιστεύω πως ο πολιτικός της σχεδιασμός είναι στα περισσότερα σημεία του αρνητικός για τη χώρα. Άλλο αυτό όμως και άλλο να λέμε ασυναρτησίες, για μια συνάντηση έλληνα πρωθυπουργού με τον πρόεδρο των ΗΠΑ.

Κάποιοι τον επικρίνουν επειδή δέχθηκε να πληρώσει 2,5 δις, ενώ η χώρα είναι πτωχευμένη. Το ότι όμως είναι πτωχευμένη αυτό καθόλου δεν την απαλλάσσει από την υποχρέωση να διατηρεί το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων. Έχοντας απέναντί της την Τουρκία, η Ελλάδα δυστυχώς οφείλει, εάν θέλει να παραμείνει ελεύθερη χώρα, να ξοδεύει για τον εξοπλισμό της.  Το πού θα βρεθούν οι πόροι είναι δευτερεύον. Θα βρεθούν αναγκαστικά. Πρωτεύον είναι να εξοπλιστεί επαρκώς. 

Εκτός και αυτοί που διαφωνούν δεν έχουν καμμία αντίρρηση να δεχθούμε την τουρκική στρατιωτική υπεροχή και κατά συνέπεια και όλες τις τουρκικές απαιτήσεις σε όλη τη γραμμή των εθνικών θεμάτων, από Αιγαίο και Κύπρο, μέχρι Θράκη και ΑΟΖ. Αυτά για να τα υπερασπίσεις πρέπει να έχεις ισχυρή αποτρεπτική δύναμη. Δηλαδή αεροπορία, ναυτικό, στρατό ξηράς και όπλα. Το τίμημα φυσικά θα ελεγχθεί. Αλλά η απόφαση για την αναβάθμιση ήταν σωστή και ήταν μια πάγια απαίτηση του Γενικού Επιτελείου.

Κάποιοι άλλοι τον κατηγορούν γιατί ο Τραμπ ανακοίνωσε τη συμφωνία τονίζοντας πως θα μειωθεί η ανεργία στις ΗΠΑ. Τί έπρεπε να κάνει ο Τσίπρας; Να του κλείσει το στόμα; Δεν είναι και τόσο εύκολο αυτό, ειδικώς με τον Τραμπ. Από την άλλη, δεν ήταν σε θέση ο Τσίπρας να επιβάλει τους όρους της συμφωνίας σε όλη τη γραμμή. Υποθέτω, χωρίς να έχω στοιχεία, πως θα ήθελε να δώσει τη δουλειά στην ΕΑΒ εξαρχής, πλην όμως αυτό δεν θα ήταν προφανώς εφικτό.

‘Αλλοι τον κατηγορούν πως παραδόθηκε στις ΗΠΑ! Και πως θυμίζει το συμβάν Κανελλόπουλου – Βαν Φλήτ. Πρόκειται για αφέλειες. Τί να κάνει η Ελλάδα δηλαδή; Να μην είναι σύμμαχος των ΗΠΑ; Με ποιον να συμμαχήσει; Με το Ιράν; Αυτοί που λένε όλες αυτές τις επιπολαιότητες θα έπρεπε να θυμηθούν πως οι σχέσεις Ελλάδας – ΗΠΑ είναι στενότατες από την ίδρυση ακόμα του νεοελληνικού κράτους. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο πρώτος ηγέτης μεγάλης χώρας που αναγνώρισε την Ελλάδα, και οι αμερικανοί ήταν από τους πιο θερμούς φιλέλληνες ανέκαθεν. Πολύ θερμότεροι από όλους τους ευρωπαίους μαζί.

Για να μη θυμίσω την οικονομική βοήθεια μετά τον εμφύλιο και ξύσουμε πληγές ιδεολογικές. Ένα είναι σίγουρο: η Ελλάδα στάθηκε ξανά στα πόδια της με την αμερικανική βοήθεια μετά τον πόλεμο. Βεβαίως η αμερικανική πολιτική έχει ευθύνες για την καταστροφή της Κύπρου και για την δικτατορία στην Ελλάδα. Αλλά μόνον η Αμερική έχει ευθύνες; Εμείς δεν έχουμε; Κάθε κράτος κοιτάζει πρώτα τα συμφέροντά του. Εμείς τα φροντίζουμε τα δικά μας;  Ενεργούμε με γνώμονα το εθνικό συμφέρον; Δεν είναι και τόσο σίγουρο αυτό.

Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα έχει σοβαρό πρόβλημα με την Τουρκία και με το δημόσιο χρέος της. Και στις δύο αυτές κρίσιμες υποθέσεις η στήριξη του Τραμπ είναι απαραίτητη. Τα υπόλοιπα είναι κουβέντες του αέρα. Αυτό που μπορεί να καταλογιστεί στον Τσίπρα είναι πως δεν έθεσε στον Τραμπ κρίσιμα εθνικά θέματα, που παγίως θέτει η Ελλάδα, όπως το Κυπριακό και οι τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο και τη Θράκη. Εκτός και τα έθεσε κατ’ ιδίαν. Αλλά αυτά τα ζητήματα τίθενται μόνον δημοσίως, ειδάλλως δεν υπάρχει αποτέλεσμα. Στη θέση που βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα, με την μαζική παράνομη μετανάστευση και με τις τουρκικές διεκδικήσεις, δεν έχει περιθώρια για μυστική διπλωματία και πρέπει να αναδεικνύει δημοσίως τις απαιτήσεις της.