Ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε θύμα της χαλαρότητας της ψήφου για δεύτερη φορά. Μετά τις ευρωεκλογές του 2019 και οι πρόσφατες  εθνικές εκλογές ης απλής αναλογικής, κλόνισαν συθέμελα τον ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας του ένα ιδιαίτερα χαμηλό ποσοστό ψήφων.

Ποσοστό που δεν ανατρέπεται μέσα σε έναν μήνα. Το ίδιο έγινε το 2019. Κι αν την χαλαρότητα της ψήφου των  ευρωεκλογών ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να την αποφύγει, στις εθνικές εκλογές της απλής αναλογικής της 21ης Μάϊου έπεσε θύμα της πολιτικής του αφέλειας.

Έκανε ένα ασυγχώρητο στρατηγικό λάθος, όταν χωρίς ορατούς συμμάχους θέσπισε την απλή αναλογική. Πράγμα που το πληρώνει και θα εξακολουθήσει να το πληρώνει στο μέλλον. Για να λέμε όμως τα πράγματα με το όνομα τους, ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζοντας την απλή αναλογική ήταν συνεπής με ένα πάγιο αίτημα της αριστεράς. Ας κοιταχτούν λοιπόν στον καθρέφτη ΚΚΕ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις κι ας εκφωνήσουν με στεντόρεια φωνή τον επικήδειο της απλής αναλογικής. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να αναλύσει και να αντιληφθεί το πλαίσιο των εκλογών της 21ης Μαϊου και ανάλογα να το αντιμετωπίσει. Έπαιζε σε άλλο γήπεδο. Υπήρχε μια κοινωνία κουρασμένη από τη δεκαετή κρίση, κυνική, χωρίς οράματα και πολιτικές φαντασιώσεις. Μια κοινωνία απολύτως χειραγωγήσιμη, βούτυρο στο ψωμί του του επικοινωνιακού επιτελείου  του Μητσοτάκη και των ΜΜΕ της διαπλοκής.

Μια κοινωνία ζορισμένη οικονομικά, που δεν έκατσε να αναλύσει τις αιτίες  και σε τίνος πολιτικές οφειλόταν η  οικονομική καχεξία της. Θεωρώντας ότι λίγο ή  πολύ η οικονομική αυτή πορεία ήταν μονόδρομος. Η κοινωνία δεν θέλησε να εξετάσει γιατί η ακρίβεια στα καύσιμα, στο ηλεκτρικό ρεύμα και στο σούπερ μάρκετ ήταν από τις μεγαλύτερες στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Δεν εξέτασε που οφείλεται η μείωση του πραγματικού εισοδήματος των  Ελλήνων το 2022 κατά 7,4%. Αντίθετα δέχτηκε με ανακούφιση τις στοχευμένες επιδοματικές παρεμβάσεις της κυβέρνησης και τα κάθε λογής pass. Σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας μέχρι και σήμερα μοιράστηκαν πενήντα έως εξήντα δισεκατομμύρια ευρώ σε διάφορες κοινωνικές ομάδες. Καμία κυβέρνηση όταν έχει μοιράσει εξήντα δισεκατομμύρια ευρώ δεν χάνει τις εκλογές.

Η ΝΔ έχει φτιάξει ένα αποτελεσματικό πλέγμα εξουσίας που διαχειρίζεται απολύτως πετυχημένα τη σημερινή κοινωνική κατάσταση της απαισιοδοξίας και των χαμηλών προσδοκιών. Ελέγχοντας την τοπική αυτοδιοίκηση σε περιφέρειες και δήμους και βέβαια την κεντρική κυβέρνηση, είναι σε θέση να είναι σε ένα συνεχές νταραβέρι με την κοινωνία, είτε μοιράζοντας επιδόματα και ενισχύσεις, είτε διορίζοντας συμβασιούχους η και μόνιμους υπαλλήλους, είτε μονιμοποιώντας άλλους, μέσα από διαδικασίες προσωπικής συνδιαλλαγής και εξυπηρέτησης. Οι
άνθρωποι αυτοί νοιώθουν ευγνωμοσύνη και ανακούφιση και νοιώθουν υποχρεωμένοι απέναντι σ’αυτό το σύστημα διακυβέρνησης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν εντελώς έξω από αυτό το αλισβερίσι μη έχοντας τα στελέχη και τους μηχανισμούς να το αντιμετωπίσει. Και το κυριότερο δεν είχε το χρήμα για να το μοιράσει. Οι φωνές που εξέπεμψε για την ανηθικότητα του Μητσοτάκη και της κυβέρνησης του άφησαν αδιάφορη την κοινωνία. η οποία ξέρει πολύ καλά ποιος είναι ο Μητσοτάκης το ποιόν και το ήθος του, αλλά στην παρούσα στιγμή ενδιαφέρθηκε για την οικονομική επιβίωση της. Αδιαφορώντας για τις σκοτεινές πλευρές της διακυβέρνησης.

Εξαγοράστηκε λοιπόν η κοινωνία; Είναι μια κοινωνία με το σύνδρομο της Στοκχόλμης; Είναι τα σκληρά ερωτήματα που προκύπτουν. Σίγουρα η κοινωνία δεν έδωσε σημασία ούτε στις υποκλοπές, ούτε στις απ’ ευθείας αναθέσεις, ούτε στις λαμογιές στελεχών της ΝΔ,  Είναι η πικρή αποδοχή της κοινωνίας, που το καλλιέργησε με απόλυτη επιτυχία το επικοινωνιακό σύστημα της ΝΔ, «όλοι το ίδιο είμαστε».

Αφού λοιπόν εξουδετερώθηκε επικοινωνιακά το ηθικό έλλειμμα του ίδιου του Μητσοτάκη και της κυβέρνησης του, ήταν πλέον εύκολο να νικηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, στο πεδίο της οικονομικής συναλλαγής των επιδομάτων, των, επιδοτήσεων των pass και των κάθε λογής ρουσφετιών.

Κι έτσι προέκυψε αυτό το 40-20. Για τον ΣΥΡΙΖΑ το πρόβλημα δεν είναι αυτό το 20. Το 20 αλλάζει εύκολα. Το ΠΑΣΟΚ το 25 του 1977, το έκανε 48 το 1981  Το πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα την αριστερά είναι ο λόγος που πρέπει να αρθρώσει ώστε να τον ακούσει η κοινωνία. Οι συνθήκες που ο ΣΎΡΙΖΑ έφτασε από το 3 στο 35 έχουν παρέλθει. Σήμερα το ζητούμενο είναι ένας νέος λόγος. Εναλλακτικός και  πειστικός. Αμφισβητώντας  το “there is no alternative”.

Η ελληνική κοινωνία βιώνει σήμερα την άρνησή της να ονειρεύεται. Κι αυτό μπορεί και το εκμεταλλεύεται η δεξιά και να κυριαρχεί. Η κοινωνία κοιτάζει με απάθεια όλο αυτό το σύστημα διακυβέρνησης γιατί αναγνωρίζει μέσα σ’ αυτό και τον εαυτό της. Δεν θέλει προς το παρόν ν’ ακούσει τίποτα άλλο.

Οι καιροί που έρχονται θα είναι δύσκολοι. Στεγνοί χωρίς πολύ ελπίδα. Ξερό τοπίο. Ας είμαστε προετοιμασμένοι για αυτό. Όμως οφείλουμε να συνεχίσουμε να περπατάμε. Όσο υπάρχει αδικία. Αυτός ήταν, είναι και θα είναι ο δικός μας μονόδρομος.