Ο αντιευρωπαϊστής Σόιμπλε με το λόμπι που τον περιστοιχίζει αφού πέτυχαν τον καθαρά εθνικό τους στόχο για την επανένωση της Γερμανίας θέλουν τώρα να επιστρέψουν και στο σκληρό τους μάρκο, που αναγκάστηκαν τότε να εγκαταλείψουν με αντάλλαγμα την άδεια επανένωσης που τους έδωσε η Δύση.

Θα βάζει συνεχώς υπερβολικούς και άφταστους οικονομικά στόχους μέχρι να ζητήσουμε εμείς, οι Ιταλοί και οι άλλες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου να φύγουμε από μόνοι μας

Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η λιτότητα έχει σαν στόχο της την διάλυση της νομισματικής ένωσης και όχι την έστω συντηρητική ανάκτηση της ανταγωνιστικότητάς της. Οι μάσκες πέφτουν σιγά σιγά: Ο Σόιμπλε θέλει το τέλος αυτής της Ευρώπης και επιστροφή της χώρας του στο σκληρό μάρκο με μερικές χώρες δορυφόρους μόνο. 

Η άνοδος του λαϊκισμού είναι σύμπτωμα και σύμμαχος της διαλυτικής “πολιτικής” του. Γι αυτό κάνει ότι μπορεί για να ….μην σταματήσει αυτήν την εξέλιξη. 

Είμαι σίγουρος ότι ο αντιευρωπαϊστής γερμανός υπουργός οικονομικών θέλει η Ελλάδα να εξωθηθεί από το ενιαίο νόμισμα για να τρομάξει τους Γάλλους και να τους αναγκάσει να αποδεχτούν το μοντέλο του για σκληρό ευρώ, ή να φύγουν και αυτοί. ( Με την Λεπέν!)

Ας πάμε όμως στα χρόνια που γεννήθηκε η ιδέα για κοινό νόμισμα για να καταλάβουμε ποια ήταν τότε τα κίνητρα αυτής της ιδέας:

Σε έναν αποκαλυπτικό διάλογο του με τη Θάτσερ, ο Μιτεράν εξέθεσε τον τρόπο με τον οποίο πίστευε ότι θα έπρεπε Βρετανία και Γαλλία να κινηθούν: ‘Εφόσον κανένας από τους δύο (Βρετανία – Γαλλία) δεν πρόκειται να ξεκινήσει πόλεμο εναντίον της Γερμανίας’ η λύση στον περιορισμό της δύναμης της θα μπορούσε να δοθεί μέσα από την Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση και συγκεκριμένα μέσα από ένα κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. “Αυτή είναι μία πιθανή λύση στο Γερμανικό Ερώτημα”.

Για να προλάβει τις εξελίξεις ο Μιτεράν πρότεινε στο Γερμανό Καγκελάριο μία μυστική συμφωνία: η Γαλλία θα στήριζε την προοπτική της επανένωσης και σε αντάλλαγμα η Γερμανία θα προχωρούσε στην εγκατάλειψη του μάρκου και στην υιοθέτηση ενός κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος με τη δέσμευση για τη δημιουργία μίας Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. “Η μόνη ελπίδα της Γερμανίας για επανένωση είναι να δεσμευτεί σε μία ισχυρή Ένωση” είπε ο Μιτεράν στον Κολ, απειλώντας ότι θα ασκούσε βέτο σε μία απόφαση επανένωσης.

Μετά την αλλαγή στάσης και απ’ τη Γαλλία, η Θάτσερ θεώρησε πως εφόσον δε μπορούσε να αποτρέψει το αναπόφευκτο, μία πιθανή λύση στο πρόβλημα θα ήταν η ‘διαπλάτυνση’ της Ευρώπης, με την είσοδο όσο το δυνατόν περισσότερων κρατών για να γίνει ‘κάτι πολύ πιο χαλαρό’ ώστε η υπεροχή της Γερμανίας να εξισορροπηθεί.

Αυτός ήταν ο λόγος που άλλαξε την πολιτική της ως προς την ένταξη πολλών χωρών στην ΕΕ και άνοιξε το θέμα της εισόδου κρατών όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ισπανία (οι 4 φτωχές χώρες, όπως αναφέρονται σε διάφορες εκθέσεις της εποχής) αλλά και κρατών του πρώην ανατολικού μπλοκ, βλέποντας στο μέλλον ακόμη μεγαλύτερη “διαπλάτυνση”, με χώρες αντίβαρα στην Γερμανία.

Ο Μιτεράν υποχώρησε τόσο ώστε να δεχτεί μία ταυτόχρονη εμβάθυνση και διαπλάτυνση της ΕΕ και άσκησε πιέσεις στη Γερμανία ώστε να αποδεχτεί όσο το δυνατόν περισσότερα μέλη στο ευρώ. Το μήνυμα αυτό της προοπτικής ένταξης τους στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα κοινοποιήθηκε για πρώτη φορά στις “φτωχές χώρες” το 1989, την ώρα που γινόταν οι μυστικές διαπραγματεύσεις της Γαλλίας με τη Γερμανία και τη Βρετανία.

Ο Υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας έστειλε το 1989 στην Ελλάδα το Υπόμνημα Ballandour θέτοντας το αίτημα της πλήρους νομισματικής Ένωσης και η Ελλάδα με επιστολή του Υπουργού Εθνικής Οικονομίας Π. Ρουμελιώτη, απάντησε θετικά.

Συμπερασματικά, το ευρώ ξεκίνησε ως ένα πρότζεκτ με κύριο στόχο τον περιορισμό της δύναμης της Γερμανίας μέσα από από ένα κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα και χρειάστηκαν χρόνια επίπονων και μυστικών διαβουλεύσεων προκειμένου να δημιουργηθεί. Μία ενδεχόμενη διάσπαση του δε θα ήταν, απλώς, ένα νομισματικό ατύχημα αλλά ένα ιστορικό γεγονός…

*Ο Λάκης Ιορδανόπουλος είναι δημοσιογράφος της αυστριακής δημόσιας τηλεόρασης και μουσικός που ζει στην Βιένη

Πηγή: Αριστερή Στρουθοκάμηλος