Το τελευταίο διάστημα έχουν αυξηθεί τα περιστατικά όπου το πολιτικό σύστημα προσπαθεί (;) να παρουσιάσει τη Χρυσή Αυγή ως «κανονικό» κομμάτι της πολιτικής ζωής, ως ισότιμο εταίρο, ο οποίος θα μπορούσε, υπό συνθήκες, να παίξει ρόλο.

Ads

Νομίζω ότι πρώτη η Ζωή Κωνσταντοπούλου έδειξε το δρόμο όταν στη Βουλή είπε ότι οι αποφάσεις του σώματος εν τη απουσία της Χρυσής Αυγής, όταν δηλαδή οι περισσότεροι βουλευτές ήταν προφυλακισμένοι, πάσχουν ως προς τη νομιμότητα τους. Είχε δε αναφέρει ότι ο Εισαγγελέας, ο οποίος έδινε την άδεια στους προφυλακισμένους να μεταβαίνουν στη Βουλή, παρεμπόδιζε το νομοθετικό έργο του κοινοβουλίου, καταργώντας κάθε έννοια διαχωρισμού των εξουσιών.

Στη συνέχεια τα πράγματα άρχισαν να ξεφεύγουν, με τον υπουργό εξωτερικών να καλεί στη συνεδρίαση του συμβουλίου εξωτερικής πολιτικής τη Χρυσή Αυγή υπερασπιζόμενος την επιλογή του αναφέροντας ότι κάνει ό,τι έκανε η πρόεδρος της Βουλής με ένα κοινοβουλευτικό κόμμα, όπου οι εκπρόσωποι των υπόλοιπων κομμάτων μπήκαν σε ένα γραφείο είδαν το πρόσφατα αποφυλακισθέντα Χρήστο Παπά και κάθισαν να συζητήσουν τις εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά.

Αναφέρω αυτά τα δύο περιστατικά για να δείξω την υποκρισία των ίδιων αυτών κομμάτων στις αντιδράσεις τους σχετικά με την πρόσφατη επίσκεψη κυβερνητικών βουλευτών «αγκαλιά» με τους χρυσαυγίτες στα νησιά αλλά και τις δηλώσεις του Νίκου Παρασκευόπουλου. 

Ads

Δεν υπερασπίζομαι σε καμία περίπτωση ούτε την επίσκεψη ούτε τις δηλώσεις του πρώην υπουργού, τις οποίες θεωρώ απαράδεκτες, αλλά πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι η διαφοροποίηση στην αντίδραση σε τέτοιες πρακτικές ή απόψεις δημιουργούν σύγχυση, αποπροσανατολίζουν και οδηγούν σε απενοχοποίηση με τη λογική ότι «αφού όλοι εμφανίζονται μαζί τους δεν μπορεί να είναι τόσο κακοί». 

Ιδιαίτερα όταν αυτό το κάνει μια, έστω και κατ’ όνομα αριστερή κυβέρνηση, έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία, από τη στιγμή που η δεξιά στην Ελλάδα ποτέ δεν κατάφερε να διαφοροποιηθεί και να ξεκαθαρίσει τη σχέση της με τον φασισμό.

Άρα όταν το πολιτικό σύστημα κρατάει μια στάση που δεν είναι ξεκάθαρη και ενιαία απέναντι στο φασισμό, οι ρωγμές στο δημοκρατικό μπλοκ μεγαλώνουν και δημιουργείται η αίσθηση ότι ο εκδημοκρατισμός είναι εφικτός αφού εντάσσοντας τους στο σύστημα θα αλλάξουν.

Η τακτική αυτή είναι επικίνδυνη ειδικά από τη στιγμή που η Χρυσή Αυγή σε κάθε ευκαιρία χρησιμοποιεί την χαλαρότητα της αντίδρασης του συστήματος για να δείξει ότι αυτά που έχουν κατά καιρούς ειπωθεί από την ηγεσία της ισχύουν και θα τα τηρήσει όσο της επιτρέπεται να το κάνει.

Η αντιπαράθεση με τον φασισμό δεν μπορεί να γίνεται ανάλογα με την πολιτική συγκυρία και τη λογική «ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα», η δημοκρατία πρέπει να τον συντρίψει, όπως έκανε στο παρελθόν για να εδραιωθεί.

* Ο Λευτέρης Παπαγιαννάκης είναι αντιδήμαρχος Αθηναίων για τα θέματα μεταναστών και προσφύγων