Η εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ με προγραμματικό λόγο σαφώς ανατάραξε τα ύδατα της τρομοκρατίας για επιστροφή στη δραχμή και της επιτυχίας που ήθελε να καλλιεργήσει ο Σαμαράς. Καθώς μάλιστα οι τάφοι δεν ανεβάζουν τα εκλογικά ποσοστά, η κυβέρνηση βρέθηκε σε δύσκολη θέση και εξαπέλυσε σκληρό αγώνα για την αποδόμηση των προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ.

Πολλά ακούστηκαν όλες αυτές τις μέρες. Κάθε κριτική όμως έμεινε στη λογική της «κοστολόγησης» των μέτρων. Ωστόσο, η συζήτηση για την κοστολόγηση άφησε εκτός συζήτησης δύο βασικές παραμέτρους που έθεσε εξ αρχής ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το ίδιο το κίνημα.

Οι θέσεις της αριστεράς δεν μπορούν να τεθούν στο προκρούστειο φιλελεύθερο οικονομικό πρίσμα που απαιτούν τιμητές δημοσιογράφοι και απολογητές κυβερνητικοί βουλευτές. Το πρόγραμμα που κατατέθηκε ήταν πρωτίστως πολιτικό.

Όριζε με σαφήνεια τους στόχους – ακόμα κι αν τούτοι δεν ήταν αρκετά αριστεροί – υπό το πολιτικό σκεπτικό των απαιτήσεων που έχουν οι πολίτες. Όταν τίθεται ο πρωταρχικός στόχος, όταν ορίζονται με τέτοια σαφήνεια οι προτεραιότητες όλα τα άλλα μπαίνουν στο περιθώριο. Είναι πολιτική πρόταση για αξιοπρεπή αντιμετώπιση της νέας κατάστασης ατομικά και συλλογικά. Μία πρόταση πολιτική για την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού. Είναι μία πρόταση συγκροτημένη που καταρρίπτει το μύθο του μονόδρομου που μας οδήγησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Η κοστολόγηση του Τσίπρα είναι πολιτικής φύσης, όχι οικονομικής (με τη στενή έννοια του όρου). Προάγεται η επιβίωση των ανθρώπων και τα ατομικά τους χρέη κι όχι τα κέρδη των δανειστών. Κεντρικός στόχος είναι η απασχόληση και η μείωση της φτώχειας σε αντίθεση με τις νεοφιλελεύθερες επιλογές που θέτουν στον τύμβο της δημοκρατίας κατακτήσεις ετών, περιουσίες πολιτών κι ακόμα και την ίδια την κοινοβουλευτική διαδικασία.

Ο προγραμματικός λόγος της αριστεράς δεν μπορεί να προσεγγιστεί ως μία αστικομματική υποσχεσιολογία… Μία σειρά από “θα” (που έλεγαν και λένε ακόμα) και τα οποία ήταν η άλλη εικόνα της καπήλευσης της δημοκρατίας. Ο αριστερός προγραμματικός λόγος είναι οραματικός. Ορίζει το στόχο. Και στόχος είναι η αξιοπρεπής διαβίωση (σε τούτες τις στιγμές) και η απαγκίστρωση από μία καταστροφική πολιτική. 

Άλλωστε, η ανάπτυξη θα έρθει μέσα από την απασχόληση κι όχι η απασχόληση μέσα από την ανάπτυξη… Μία φράση που κλείνει μέσα της όλες τις διαφορές στο σκεπτικό των αστικών κομμάτων και της αριστεράς. Γιατί οι πρώτοι βλέπουν την ανάπτυξη ως κέρδη των πολυεθνικών επιχειρήσεων κι όσων επιβιώσουν από την κρίση ώστε μετά να αρχίσουν να προσλαμβάνουν προσωπικό (ανέργους, πτωχευμένους μεσοαστούς, απολυμένους κλπ). Οι δεύτεροι μέσα από την απασχόληση αναμένουν την ανάπτυξη προς όφελος περισσότερων ατόμων και ιδίως της μεσαίας τάξης.

Το άλλο σημείο όμως του αριστερού προγραμματικού λόγου -που κάποιοι αποσιωπούν- είναι ο ρόλος του πολίτη.  Κάθε μέτρο μπορεί να υλοποιηθεί μόνο σε ένα ασφαλές δημοκρατικό περιβάλλον που σέβεται τον πολίτη, τον θέτει στο επίκεντρο των αποφάσεων και των μέτρων, τον καλεί να συναποφασίσει κι ίσως να υλοποιήσει… Αυτή ήταν πάντα η μεγάλη διαφορά της αριστεράς… Η αριστερά στοχεύει τον Άνθρωπο και τον Πολίτη.

Κάποιοι επιλέγουν να δουν τις “υποσχέσεις” γιατί δε θέλουν τους πολίτες στο τραπέζι των αποφάσεων… Μιλούν για προεκλογική καμπάνια επειδή θέλουν τις αποφάσεις σε κλειστά κομματικά γραφεία… Θέλουν τον πολίτη μόνο στο διαδίκτυο, ώστε να μην τον ακούν…

Αντίθετα, η αριστερά θέλει (κι επιδιώκει με κάθε μέσο) την ενεργοποίηση του πολίτη, όταν οι νεοφιλελεύθεροι τρομοκράτες κρύβονται πίσω από τις αποφάσεις σε κλειστά γραφεία και (κακο)μεταφρασμένα μνημόνια και νομοσχέδια…

Άλλωστε, τούτο το είδαμε και στην κοινοβουλευτική διαδικασία με την αποδοχή από μέρους των κυβερνητικών βουλευτών. Η Βουλή κατάντησε από εκπροσώπηση των πολιτών σε μία αρένα διαρκών – πραξικοπηματικής έμπνευσης – τακτικισμών. Οι σημαντικότεροι νόμοι και τροπολογίες του έτους ψηφίστηκαν σε θερινά τμήματα προκειμένου να μπορούν οι αρχηγοί των κυβερνητικών κομμάτων να αντικαθιστούν όποτε θέλουν τους Βουλευτές. Τούτοι, δεν αντιπροσωπεύουν πλέον την επιθυμία των πολιτών τους. Ποτέ δεν την αντιπροσώπευαν. Όταν υπερψήφιζαν τον ΕΝΦΙΑ γνώριζαν ότι πρόκειται για υπερφορολόγηση, ειδικά για τα ακίνητα, μια και τούτος είναι ο τρίτος καθαρός φόρος που επιβαρύνει το ίδιο ακίνητο (δίπλα στο ΦΑΠ και τα δημοτικά τέλη). Δεν πρόκειται για λάθος, αλλά για πολιτική επιλογή, ερήμην των πολιτών.

Οι αρχηγοί των συγκυβερνούντων κομμάτων ελέγχουν τους βουλευτές τους, τους αντικαθιστούν κατά το συμφέρον τους και την τακτικιστική τους επιλογή μετατρέποντας τις κοινοβουλευτικές διεργασίες σε πολλά μικρά πραξικοπήματα. Πραξικοπήματα σε βάρος της δημοκρατίας και της επιθυμίας των πολιτών, τόσο σχετικά με την εκπροσώπησή τους (2012) όσο και μετά τις τελευταίες εκλογές που έκοψαν και την τελευταία νομιμοποίηση σε τούτη την καταψηφισμένη αθροιστικά κυβέρνηση.

Για την αριστερά στο κέντρο είναι ο Άνθρωπος και ο Πολίτης. Αυτά αποτελούν τον πυρήνα του προγραμματικού λόγου. Η βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης, η Ποιότητα Ζωής και μεγαλύτερη συμμετοχή στις δημόσιες διεργασίες. Άλλωστε, δεν είναι μόνο η οικονομία. Σημασία έχει και πώς λειτουργεί το κράτος στο εποικοδόμημα, πώς επιβιώνει η κοινωνία… Θέλουμε δημοκρατία με τον πολίτη συμμέτοχο; Ή θέλουμε έναν ακροδεξιό αυταρχισμό με τον πολίτη περιθωριοποιημένο και φυλακισμένο;

* Κατεβάστε ελεύθερα το πολιτικό δοκίμιο Η μεσαία τάξη στην αγχόνη της κρίσης του Δήμου Χλωπτσιούδη από εδώ ή διαβάστε το online