Ο άθλιος τραμπουκισμός σε βάρος του πρύτανη της ΑΣΟΕΕ πυροδότησε ακαριαία τοξικό κλίμα: Καταδίκασαν ΟΛΑ τα κόμματα; Να τελειώνουμε με τον κόκκινο χρυσαυγιτισμό! Μπαίνουν φυλακή οι φασίστες της ακροδεξιάς, μένουν οι φασίστες της άκρας αριστεράς.

Ads

Οπως συνήθως συμβαίνει, το δηλητήριο άρχισε να χύνεται στα social media. Οι φανατικοί πήραν γρήγορα το πάνω χέρι και άρχισαν τον πόλεμο της κραυγής εναντίον της ανοχής στη βία. Μα ποιος στον δημοκρατικό κόσμο ανέχεται τη βία;
Το υπόρρητο μήνυμα πίσω  από αυτές τις ιαχές είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αμφίθυμος απέναντι στους τραμπουκισμούς, ήταν πάντα, και ότι η ανομία στα πανεπιστήμια οφείλεται στην ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς η οποία πρέπει με κάθε τρόπο να ανατραπεί, όπως έγκαιρα, προεκλογικά, είχε διακηρύξει ο Μ. Βορίδης. 

Τους haters δεν τους ενδιαφέρει ότι ο προπηλακισμός του πρύτανη έγινε ενώ, πανηγυρικά, καταργήθηκε το άσυλο ούτε ότι αρμόδιοι υπουργοί άργησαν να αντιδράσουν ενάμιση 24ωρο. Αυτό που έχει σημασία είναι να καλλιεργηθεί μένος εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, της Αριστεράς και κάθε ριζοσπαστισμού – ανεξάρτητα από το ότι οι τρεις έννοιες δεν ταυτίζονται πάντα.

Αλλά δεν έχει σημασία ο ορθολογισμός ούτε η ακρίβεια της ανάλυσης. Σημασία έχει να μην ξαναέρθουν αυτοί.

Ads

Ο κατακερματισμός της Αριστεράς και το αντιΣΥΡΙΖΑ ρεύμα που είναι ισχυρό μέσα στην κεντροαριστερά και την Αριστερά δεν τους αρκεί. Θέλουν τον αφανισμό ενός κόμματος που εξακολουθεί να αναφέρεται, διακηρυκτικά τουλάχιστον,  στη ριζοσπαστική Αριστερά και απειλεί με επιστροφή στην εξουσία της οποίας υπήρξε “περιστασιακός ένοικος” (Κ. Σημίτης).

Οσοι αναρωτιούνται, ειδικά στην Κουμουνδούρου,  πού οφείλεται η τόσο ευρεία πολιτική κυριαρχία της ΝΔ δεν έχουν καταλάβει πόσο βαθύ είναι το αντιΣΥΡΙΖΑ μίσος και ποιες είναι οι δικές τους ευθύνες για την παραγωγή του.

Η δεκαετία που πέρασε σφραγίστηκε από δύο κυρίαρχα ιδεολογικά ρεύματα: Το αντιμνημόνιο που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και το αντιΣΥΡΙΖΑ που τον έδιωξε. Υπάρχουν κοινά υλικά στη διαμόρφωσή τους: Πόλωση, διχασμός, υπερένταση, εχθροπάθεια, καταστροφικότητα. Υπάρχουν και κοινά εργαλεία στην εξωτερίκευσή τους: Στοχοποίηση-δαιμονοποίηση αντιπάλων, απλοϊκοί μανιχαϊσμοί, βίαιος λόγος, εργαλειοποίηση δημοσιογράφων, εκφοβισμός, αποκήρυξη των αποχρώσεων και των ίσων αποστάσεων – οι “ισαποστάκηδες” (τι απαίσιος νεολογισμός!) πλήρωσαν πολύ βαρύ τίμημα τα προηγούμενα χρόνια επειδή δεν βολεύτηκαν σε κάποιο χαράκωμα.

Είναι τόσο πυκνά τα γεγονότα από το 2010 και μετά που δεν προλαβαίνουμε καλά-καλά να μεταβολίσουμε τις ανατροπές που συμβαίνουν. Από τη λιτότητα και την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των πολλών στη σταθεροποίηση και τη θρυλούμενη επιστροφή στην κανονικότητα που διαλύθηκε με την πανδημία. Πέρασαν  Χρυσαυγίτες, Λεβέντηδες και Καμμένοι από το κοινοβούλιο, μείναμε με τον Βελόπουλο. Και ενώ ετοιμαζόμαστε για ένα ακόμη lockdown, ο Εγκέλαδος μας θυμίζει με τον πιο τραγικό τρόπο την ευθραυστότητα της ανθρώπινης μοίρας και τα πραγματικά σημαντικά που ξεχνάμε αλεσμένοι στην κρεατομηχανή της δύσκολης καθημερινότητας.

Στο μεταξύ όχι λίγοι, αρκετοί, ίσως πολλοί, προλαβαίνουν να μισούν. Και βέβαια δεν έχουν ιδέα για τη μεγάλη αλήθεια του Α. Καμύ, ότι “η παγίδα του μίσους είναι ότι σε δένει με τον χειρότερο εχθρό σου”. Και μας δένει όλους στην πέτρα της ακινησίας, της αποτελμάτωσης, της καθήλωσης. Βουλιάζουμε, δεμένοι.