Η κυβέρνηση, στο πολιτικό πόκερ που παίζεται για τις επερχόμενες εκλογές, έδειξε το χαρτί του φιλελευθερισμού. Αλλά δεν το έκλεψε. Το είχε ήδη τραβήξει καιρό πριν, απλώς δεν είχε γίνει πλήρως αντιληπτό.

Φτάσαμε έτσι στο σημείο ο Τσίπρας με τον Τσακαλώτο, με αφορμή την αλλαγή φύλου των ανηλίκων, να εγκαλούν τον Μητσοτάκη πως δεν είναι πραγματικός φιλελεύθερος, αλλά γιαλαντζί! Υπονοώντας φυσικά πως αυτοί οι ίδιοι είναι οι πραγματικοί φιλελεύθεροι.

Ο Τσίπρας έπαιξε με τη διάκριση φιλελευθερισμού και νεοφιλελευθερισμού, σημειώνοντας πως ο μεν Μητσοτάκης περιορίζεται στον φιλελευθερισμό της οικονομικής σφαίρας, ενώ ο ίδιος σε αυτόν της κοινωνικής. Τον πρώτο τον ονομάζει νεοφιλευθερισμό, ενώ τον δεύτερο φιλελευθερισμό. Ο πρώτος είναι αντιδραστικός, ο δεύτερος προοδευτικός!

Το τρυκ είναι κάπως πρόχειρο. Διότι, η φιλελεύθερη πολιτική ιδεολογία – στην οποία έχει πλέον προσχωρήσει με ενθουσιασμό και φανατισμό νεοφώτιστου η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ – είναι το θεμέλιο του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού, καθώς αυτά τα δύο δεν διαχωρίζονται. Φιλελεύθερος μη νεοφιλελεύθερος δεν υπάρχει και όσοι επικαλούνται τη διάκριση το κάνουν για να βάλουν φύλο συκής στον νεοφιλελευθερισμό τους. Ο νεοφιλελεύθερος είναι η τρέχουσα ονομασία του φιλελεύθερου. Στην ουσία είναι η πιο ακραία, σύγχρονη εμφάνιση του φιλελευθερισμού, μετά τη δεκαετία του 70.

Κοινό θεμέλιο και των δύο φάσεων του φιλελευθερισμού είναι η πρόταξη του ατόμου έναντι της κοινωνίας συνολικά, του ατομικού έναντι του κοινωνικού δικαιώματος. Του ατομικού έναντι του κοινού αγαθού. Μετά τη δεκαετία του 70 οι ανάγκες της χρηματιστικής επέκτασης απαιτούσαν πλήρη απελευθέρωση των αγορών εργασίας και χρήματος και επομένως ο τρέχον φιλελευθερισμός δεν περιορίστηκε στην υπεράσπιση των πάσης φύσεως ατομικών δικαιωμάτων στο πεδίο των κοινωνικών σχέσεων, αλλά επεκτάθηκε στον οικονομικό τομέα, απαιτώντας πλήρη κατάργηση όλων των προστατευτικών εθνικών νόμων και την απόλυτη ελευθερία στην κίνηση προσώπων, εμπορευμάτων και χρήματος.

Και έτσι φτάσαμε αισίως σήμερα στην σχεδόν πλήρη ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής σφαίρας και του κράτους. Και από εκεί στο ατομικό δικαίωμα αλλαγής φύλου, ακόμη και σε ανηλίκους. Το ένα φέρνει το άλλο. Η ίδια η ΕΕ και η νομοθεσία της εκτελεί αυτό το πολιτικό έργο της κατάργησης των εθνικών και κοινωνικών περιορισμών.

Άρα, ο καυγάς Τσίπρα – Κυριάκου δεν είναι καυγάς μεταξύ ενός συντηρητικού και ενός προοδευτικού, αλλά καυγάς μεταξύ δύο όψεων του νεοφιλελευθερισμού. Απλώς ο Κυριάκος είναι υποχρεωμένος να λαμβάνει σοβαρά υπόψιν του τις πεποιθήσεις και τις παραδόσεις του εθνικού κοινωνικού σώματος, ως εκπρόσωπος της κεντροδεξιάς, ενώ ο Τσίπρας δεν είναι καν υποχρεωμένος, ως εκπρόσωπος της φιλελεύθερης αριστεράς να το κάνει. Είναι πράγματι ο πιο μαχητικός οπαδός της μεταφοράς δικαιωμάτων από την κοινωνία στα άτομα. Ποια άτομα; Φυσικά, αυτά τα οποία έχουν ισχύ και αυτά τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αποδιάρθρωση του εθνικού κράτους.

Αρκεί να δούμε τα νομοθετήματα της κυβέρνησης και θα το διαπιστώσουμε. Στην κοινωνική σφαίρα ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού απελευθέρωσε πλήρως τον εθνικό έλεγχο των συνόρων, εν συνεχεία άρχισε να αφαιρεί κρατικές εξουσίες – που εκφράζουν την συνισταμένη του κοινού αγαθού – και να τις περνάει στην ιδιωτική σφαίρα: νόμος για την ιθαγένεια με σχεδόν αυτόματη απόδοσή της, αποφυλάκιση με απλή δήλωση, αλλαγή φύλου με απλές ατομικές δηλώσεις ανηλίκων, εθνικός και θρησκευτικός αποχαρακτηρισμός της εκπαίδευσης και πλήρη ελευθερία στη διακίνηση προσώπων, χωρίς κανένα εθνικό προστατευτικό έλεγχο. Ταυτόχρονα, η υιοθέτηση όλου αυτού του πακέτου συμπληρώθηκε με την εκχώρηση του συνόλου της δημόσιας περιουσίας στο υπερταμείο μεταβίβασής της στο ιδιωτικό κεφάλαιο, ενώ αυτή τη στιγμή ετοιμάζεται, με την τρίτη αξιολόγηση, να καταργήσει και τους τελευταίους προστατευτικούς για την εργασία εθνικούς νόμους. Η προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στον νεοφιλελευθερισμό είναι πλήρης.

Φυσικά, ο Τσίπρας με τον Τσακαλώτο ισχυρίζονται πως είναι μόνον κοινωνικά φιλελεύθεροι, δηλαδή προοδευτικοί. Αυτό δεν είναι καθόλου σωστό. Η αποθέωση του ατομικού δικαιώματος είναι το θεμέλιο της καπιταλιστικής εποχής. Είναι η αρχή του. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ επικαλείται τα ατομικά δικαιώματα, αρνούμενος κάθε συζήτηση περί κοινωνικού ελέγχου, γίνεται η εμπροσθοφυλακή της παγκοσμιοποίησης, εργάζεται για την πλήρη κατίσχυσή της έναντι των εθνικών κρατών.

Επιπλέον, η επίκληση των ατομικών δικαιωμάτων έναντι των συλλογικών, η αμφισβήτηση δηλαδή της πολιτικής κοινωνίας και του κράτους, δεν συνιστά πρόοδο. Είναι ραγδαία οπισθοδρόμηση. Δεν πρέπει να αγνοείται πως το χαρακτηριστικό του περάσματος από το μεσαίωνα στη νεώτερη εποχή είναι η υπαγωγή των ατόμων στην πολιτική κοινωνία και στο κράτος. Επιστροφή στο μεσαίωνα λοιπόν είναι η αμφισβήτηση του κοινού αγαθού και η παράδοση της κοινωνίας στη διαλυτική διεκδίκηση κάθε εγωϊστικού ατομικού δικαιώματος.

Αλλά, κατά τη διάρκεια αυτής της υποταγής του ΣΥΡΙΖΑ στη λογική του νεοφιλελευθερισμού, υπάρχουν και απώλειες. Κάποιοι βουλευτές του αρχίζουν να αντιλαμβάνονται και να αντιδρούν. Και τότε επανέρχεται η άλλη φωνή της κομματικής ιστορίας, η φωνή του κομματικού ελέγχου: η γραμματέας του κόμματος κάλεσε σε απολογία την κα Γεννιά που καταψήφισε την αλλαγή φύλου από τα 15!

Πρωτοφανές βεβαίως για κοινοβουλευτικό πολίτευμα. Ας φανταστούμε τον γραμματέα του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ – κάποιον υπάλληλό του δηλαδή – να καλεί σε απολογία μέλη του Κογκρέσου και Γερουσιαστές, επειδή δεν ψήφισαν κάποιο άρθρο!

Όσο αστείο και αν φαίνεται σε όλους, δεν είναι καθόλου αστείο για κάποιον που έχει γαλουχηθεί με τα νάματα του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Είμαστε μεν φιλελεύθεροι, αλλά για τους υπόλοιπους, όχι για μας τους ίδιους.

Στην ενθουσιώδη αυτή τρεχάλα του ΣΥΡΙΖΑ προς τις πηγές του φιλελευθερισμού, θα πρέπει να τονίσουμε πως τα φιλελεύθερα κόμματα παντού στην ΕΕ είναι μικρές μειοψηφίες, το ίδιο και τα αριστερά φιλελεύθερα. Έγιναν μεγάλα μόνον όταν χρησιμοποίησαν τη λαϊκή ρητορική και εξέφρασαν ευρύτερες λαϊκές απαιτήσεις.

Επομένως, στην περίπτωση του νομοσχεδίου αλλαγής φύλου, ο Τσίπρας, πήγε με τους λιγότερους. Και οι αντίπαλοί του με τους περισσότερους.