«Success history» (Θρίλερ). Προβάλλεται ήδη.

Στην περιπέτεια «Captain Philips», μια ταινία του σημαντικού Ιρλανδού σκηνοθέτη Πωλ Γκρίνγκρας που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, ο πρωταγωνιστής (Τομ Χανκς) είναι ένας φιλήσυχος καπετάνιος του εμπορικού ναυτικού, ο οποίος ζει έναν απίστευτο εφιάλτη, όμηρος αδίστακτων Αφρικανών πειρατών στη μέση του ωκεανού. Στα τελευταία λεπτά της ταινίας, ο διακεκριμένος ηθοποιός προσφέρει (ακόμα ένα) ερμηνευτικό ρεσιτάλ, ένα δραματικό κρεσέντο που χαράσσεται στη μνήμη, γιατί απλώς σε παίρνει μαζί του: Σε μεταφέρει στη μαγική εκείνη στιγμή που ο καλλιτέχνης έχει μετεμψυχωθεί στον ρόλο που υποδύεται, σε μια χωροχρονική πραγματικότητα διαφορετική.

Ξεχνάς τελείως ότι θα τον πετύχεις πάλι φέτος το καλοκαίρι σε τηλεοπτικά πλάνα να περπατά στην Αντίπαρο με βερμούδα και σαγιονάρα (φαντάσου να τα ‘χεις βάλει με Σομαλούς πειρατές, για να πέσεις μετά άδοξα στα νύχια των Ελλήνων παπαράτσι), ξεχνάς ότι σε λίγο καιρό μάλλον θα κρατά άλλο ένα χρυσό αγαλματάκι απέναντι απ’ τα φλας (να το παίξω και στοίχημα), ξεχνάς τους λογαριασμούς που θα πληρώσεις την επομένη το πρωί (άσε που ζεστάθηκε η κόκα κόλα και έλιωσαν τα παγάκια), ξεχνάς τέλος πάντων καθετί άλλο. Συνδέεσαι μυστηριωδώς με την παγωμένη εκείνη στιγμή στην αρχαιότητα, που ο πρώτος υποκριτής στάθηκε απέναντι απ’ τους θεατές και απήγγειλε (ορθότερα, δίδαξε) τους στίχους του ποιητή, γεννώντας στον μάταιο κόσμο το καθόλου μάταιο θαύμα της τραγωδίας. Περίεργη εισαγωγή στο άρθρο του tvxs, αλλά σκηνοθετώ, μη μου το χαλάτε.   

Μετά τα τελευταία γεγονότα της επικαιρότητας, σκέφτηκα ότι ο συμπαθέστατος κύριος που ατυχέστατα βρέθηκε στο κέντρο ενός διπλωματικού επεισοδίου στα διεθνή ύδατα, δε θα έπρεπε να έχει ιρλανδική καταγωγή, όπως συμβαίνει στην ταινία, αλλά ελληνική. Όχι Captain Philips, Καπετάν Φίλιππος ταιριάζει καλύτερα. Ένας Έλληνας που είναι αιχμάλωτος, δεμένος στη σωσίβια μνημονιακή λέμβο, στη μέση του πουθενά. Οι σύμμαχοί του (και εταίροι) έχουν κοπιάσει να τον σώσουν, τους αντικρίζει με δάκρυα χαράς να έχουν περικυκλώσει το μικροσκοπικό σκάφος, επιβλητικούς και ανίκητους σαν τη θεία τιμωρία. Όμως γρήγορα διαπιστώνει ότι, χωρίς αμφιβολία, αν η κατάσταση δεν εξελιχθεί κατ’ ευχήν, οι δικοί του θα τον βουλιάξουν πάραυτα μαζί με όλους, δικαίους και αδίκους, όπως στο φιλμ:

Καλύτερα να χαθεί ένας αθώος πολίτης, να πάει άκλαυτος ένας γενναίος ναυτικός με την αστερόεσσα τυλιγμένη στο φέρετρο, παρά να ηττηθεί η υπερδύναμη, να πατήσει η συντροφιά σώα και αβλαβής στη γη των πειρατών και να λάβει έτσι το περιστατικό απρόβλεπτες διαστάσεις. Τέτοιο πλήγμα θα είχε συνέπειες ανυπολόγιστες. Όχι, οι «καλοί» δεν έχουν έρθει καν να βοηθήσουν, έχουν έρθει μόνο να δώσουν ένα τέλος. Κι αν δεν είναι δυνατόν να τελειώσουν μονάχα οι «κακοί» – ε τότε κρίμα, θα εξαφανιστεί απλώς το στίγμα της λέμβου στο ραντάρ και θα φανεί σαν… ατύχημα. Ποιος ο τραγικός ήρωας, ποιος θύτης και θύμα, ποια ύβρις και νέμεσις, ποια η κάθαρση;

Κόβει την ανάσα ο πρωταγωνιστής κατά τα τελευταία λεπτά της απόγνωσης, του τρόμου, της εξάντλησης και του πόνου. Κι όταν το δράμα λύεται, ο ήρωας δεν ξέρει καν ποιου αίμα τον λούζει ανελέητα, το δικό του, των βασανιστών ή των άλλων; Τι σημασία έχει, τελικά; Μια κραυγή στην απόλυτη σιωπή της θάλασσας… Ποιος νίκησε, αλήθεια. Ποιος λυτρώθηκε σκοτωμένος, ποιος σκοτώθηκε λυτρωμένος;

Παληκάρια χάνονται ένθεν κακείθεν, οικογένειες βυθίζονται στο πένθος, το αίμα τρέχει στους δρόμους της Αθήνας μέρα μεσημέρι, άνθρωποι δένουν τη θηλιά και αφήνονται, μαθητές λιποθυμούν σε σχολικές αυλές –  μη λαϊκίζεις! Μα είναι η αλήθεια, είμαστε ανυπεράσπιστοι, θρίλερ αληθινό η ζωή μας, οι φοιτητές δεν θα βρίσκουν καν πανεπιστήμια πια, κινητικότητα και διαθεσιμότητα (άλλο θρίλερ αυτό), αντιρατσιστικά νομοσχέδια, σοκ και δέος, φόνοι στα αθηναϊκά δικαστήρια, οπαδοί αθλητικών ομάδων ανταλλάσσουν πυρά, ποιος νικάει, ποιος χάνει, τι σημασία έχει, τελικά; Έχουμε συνηθίσει στη βία (καταδικασμένη πάντως «απ’ όπου κι αν προέρχεται»), έχουμε συνηθίσει στα άκρα (όσα τέλος πάντων κι αν είναι στη γνωστή θεωρία τους), έχουμε συνηθίσει τελικά στο περιβόητο τούνελ όπου βρεθήκαμε, μάλλον δε μας νοιάζει πια αν υπάρχει φως στο τέρμα του. Χάσαμε.

Χάσαμε; Και το success story;

Ποιανού το αίμα μας λούζει; Είναι το νερό της θάλασσας που βρέχει το πρόσωπο ή είναι δάκρυα, καπετάν Φίλιππε; Μα ήρθε η λύτρωση, λένε, θα είσαι ελεύθερος σε λίγο, το σοκ θα περάσει και θα ξεχαστεί, θα είσαι ο νικητής και θα έρθει η ανάπτυξη. Μα δε θα είσαι ίδιος, ακόμη κι αν επιβιώσεις, δε θα ξέρεις ποιος αιμορραγεί πια, αυτή η περιπέτεια θα σε στιγματίσει για πάντα, Ρωμιέ μου, θαλασσόλυκε. Δεν είναι τίποτα ίδιο γύρω σου.

Success… history.