«Όταν η Μάχη τέλειωσε, ο στρατός είχε νικήσει. Μα οι γυναίκες των ηττημένων  που είχαν χάσει παιδιά, αδέρφια, πατεράδες ή συζύγους, κατέβηκαν στο γιαλό,  σκαρφάλωσαν στα βουνά και, όπου βρήκαν νεκρό σώμα εχθρού, το τίμησαν:  το έπλυναν και το έθαψαν, όπως του έπρεπε. Ο νεκρός δεν ήταν πια εχθρός. Ήταν ο άταφος αδελφός. Κι αυτές ήταν οι εγγονές της Αντιγόνης, που έκαναν το χρέος τους απέναντι στους νεκρούς.». Απόσπασμα από την επιστολή του Μανώλη Γλέζου στη γερμανική εφημερίδα Die Welt, 3.5.2013.

«Ποιος από εμάς μπορεί να φανταστεί την ντροπή που θα πέσει επάνω μας και επάνω στα παιδιά μας όταν θα βγουν στο φως τα τρομερά εγκλήματα που ξεπερνούν την ανθρώπινη φαντασία;». Απόσπασμα από την πρώτη προκήρυξη της γερμανικής νεολαιίστικης αντιναζιστικής οργάνωσης «Λευκό Ρόδο», Ιούνιος 1942.

Με σεβασμό στην επιστημονική έρευνα, τον δημοκρατικό διάλογο και την αυτοτέλεια του Πανεπιστημίου Κρήτης, αλλά πάνω από όλα με αγάπη για την Ιστορία του τόπου μου, απέχθεια για τον ναζισμό και τον φασισμό και διακαή πόθο για δικαίωση του ολοκαυτωθέντος από τους κατακτητές ελληνικού λαού, καταθέτω την άποψή μου σε σχέση με την αναγόρευση του Γερμανού Καθηγητή κ. Ρίχτερ, σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου Κρήτης. Μία βράβευση ενός αμφιλεγόμενου ιστορικού, που τελικά έγινε εν κρυπτώ και προκάλεσε δικαίως τις σεισμικές αντιδράσεις της κοινωνίας της Κρήτης και τις ισχυρές ενστάσεις καθηγητών του ίδιου του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης.

Η Μάχη της Κρήτης, η σπουδαιότερη, ίσως, στιγμή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και η μεγαλειώδης Αντίσταση του κρητικού και του ελληνικού λαού στο σύνολό του απέναντι στον φασισμό αξίζει κάθε τιμής κι αποτελεί παράδειγμα για τις νεότερες γενιές σε όλο τον κόσμο αυτοθυσίας για την ελευθερία!  Χωρίς υποσημειώσεις και επιφυλάξεις. Πρώτα απ΄ όλα γιατί είναι το πρώτο παράδειγμα πάνδημης αντίστασης ενός λαού απέναντι σε ένα κράτος – εισβολέα. Ο ηρωικός λαός της Κρήτης,  με τα όπλα των προγόνων του ή ακόμη και με γυμνά χέρια, αμύνθηκε με αυτοθυσία υπέρ της πατρίδας του.

Υπερβαίνοντας την παντελή έλλειψη προπαρακευής και θωράκισης της Κρήτης και μη υπακούοντας  στις συστάσεις της ελληνικής και αγγλικής στρατιωτικής διοίκησης Κρήτης, που στις 11 Μαΐου 1941 καλούσε τους κατοίκους της Κρήτης να απομακρύνονται από τα σημεία της επίθεσης και να κλείνονται στα σπίτια τους, οργάνωσε μέσα σε χρόνο – ρεκόρ 600 μικρότερες και μεγαλύτερες ομάδες και αντιστάθηκε με ηρωισμό στους ναζί, προκαλώντας τους βαρύτατες απώλειες. Η νίκη δεν ήλθε αλλά ο Κρητικός λαός έγραψε Ιστορία. Ένας λαϊκός ξεσηκωμός, ένας πάνδημος συναγερμός χωρίς προηγούμενο! Κάτι, που φαίνεται ότι το βαθύ γερμανικό κράτος, παρά τις ρητορικές διακηρύξεις, ακόμη δεν μας το έχει συγχωρήσει.

Όταν η Μάχη τέλειωσε, οι Κρήτες έδειξαν τη σπάνια λεβεντιά τους τιμώντας τους νεκρούς της Βέρμαχτ και περιθάλποντας τους τραυματίες, όπως πλήθος μαρτυριών και στοιχείων το αποδεικνύει. Όμως, παρά τη γενναιοψυχία του, ο Κρητικός λαός πλήρωσε σκληρά την «αυθάδειά» του να αντισταθεί στον πανίσχυρο κι αήττητο έως τότε Άξονα: για πρώτη φορά στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εφαρμόστηκε στην Κρήτη από τα ναζιστικά γερμανικά στρατεύματα, από το Μάιο έως τον Ιούλιο του 1941, το αποτρόπαιο δόγμα της συλλογικής ευθύνης με τις πρώτες μαζικές σφαγές αμάχων, κατά παράβαση κάθε έννοιας δικαίου. Συνολικά, περίπου 2.000 Κρητικοί πολίτες δολοφονούνται εν ψυχρώ, αμέσως μετά τη Μάχη της Κρήτης, ενώ τα χωριά τους καταστρέφονται και οι περιουσίες τους λεηλατούνται. Για να «νομιμοποιηθούν» τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, οι απίστευτες ωμότητες των ναζιστικών γερμανικών στρατευμάτων, κατασκευάζεται, κατά την πάγια πρακτική του Γ’ Ράιχ, μια καθ’ ολοκληρίαν ψεύτικη εικόνα «αγριοτήτων» στις οποίες, δήθεν, επιδόθηκαν οι Κρητικοί.

Όπως άλλωστε για να δικαιολογήσουν τα Ολοκαυτώματα του Κομμένου, της Βιάννου, των Καλαβρύτων, του Διστόμου, του Χορτιάτη και άλλων μαρτυρικών τόπων, που διέπρατταν τα γερμανικά στρατεύματα μέχρι την τελευταία μέρα της Κατοχής, τα χαλκεία του Γ΄ Ράιχ επιστράτευαν προκατασκευασμένες, ψευδείς, αναφορές, που έριχναν την ευθύνη στους αντάρτες (ακόμα και στις περιπτώσεις που η απόφαση για τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις είχε ληφθεί μήνες πριν δοθεί η όποια αφορμή…) ή μιλούσαν για «αναπότρεπτα γεγονότα στο πλαίσιο πολεμικών επιχειρήσεων»!

Η απάντηση του σπουδαίου αγωνιστή Περικλή Ροδάκη (που έφυγε πριν λίγα χρόνια από τη ζωή), πολιτικού κρατούμενου τότε στις φυλακές Αβέρωφ, στον Αντιπρόεδρο της τότε κυβέρνησης Παναγιώτη Κανελλόπουλο δεν αφήνει περιθώριο αμφισβήτησης για το πώς οι Γερμανοί, χωρίς καν αφορμή, ολοκαύτωσαν τα Καλάβρυτα και την ευρύτερη περιοχή και πώς μετά την απελευθέρωση και με τη σύμπραξη ελληνικών αυταρχικών κυβερνήσεων κατασκευάστηκε ο μύθος περί ευθύνης των Αντιστασιακών οργανώσεων (και δη του ΕΛΑΣ) για τις ναζιστικές θηριωδίες. Γράφει χαρακτηριστικά ο Περικλής Ροδάκης στην επιστολή του στην Αυγή το 1959: «Το παραμύθι των αιχμαλώτων αρχίζει αμέσως μετά την απελευθέρωση, όταν αρχίζει η μεγάλη προσπάθεια να κατασυκοφαντηθεί ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ. Και επιβάλλεται μαζί με την τρομοκρατία των παρακρατικών οργανώσεων, με τις φυλακίσεις και σε συνέχεια με τις εκτελέσεις των αγωνιστών της Εθνικής Αντιστάσεως. Εφευρέθηκε και επιβλήθηκε για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα αυτών των κύκλων και καμιά σχέση δεν έχει με την αλήθεια.»!

Ήταν τόσο τερατώδη τα ψεύδη της γερμανικής προπαγάνδας (τα οποία αναπαράγει στο βιβλίο του για τη Μάχη της Κρήτης ο Χ. Ρίχτερ), που ακόμη κι ο ίδιος ο Bruno Braüer, μετέπειτα διοικητής του «Φρουρίου Κρήτη», χλεύασε ως κατασκευασμένους τους δήθεν «βασανισμούς» και «ακρωτηριασμούς» Γερμανών αλεξιπτωτιστών από τους Κρήτες. Η ίδια, άλλωστε, η περιβόητη πινακίδα των Γερμανών στην Κάνδανο – ανεξίτηλο δείγμα της θηριωδίας του ναζισμού, αποτελεί τεκμήριο της επιχείρησης των Γερμανών να απαλλαγούν από τις ευθύνες τους για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας! Αποτρόπαια εγκλήματα, που δεν αποτελούν μεμονωμένες παρεκτροπές οφειλόμενες στην ασταθή ψυχική κατάσταση ή τον χαρακτήρα κάποιων στρατιωτών της Βέρμαχτ αλλά, αντίθετα, άριστα οργανωμένες πράξεις, που εντάσσονται στο πολιτικό σχέδιο του Χίτλερ να εκδικηθεί και να τρομοκρατήσει τον κρητικό λαό.

Ωστόσο, παρά τη ναζιστική τρομοκρατία και την επιχείρηση κατασυκοφάντησής του, ο ανυπότακτος λαός της Κρήτης δεν κάμφθηκε: πριν ακόμη πέσει η Κρήτη, στις 30 Μαΐου, συγκροτείται η πρώτη αντιστασιακή ομάδα και πολλές ακόμη το επόμενο διάστημα, οι οποίες δεν άφησαν σε χλωρό κλαρί τους κατακτητές. Κάτι, που επίσης υποτιμά και παραγνωρίζει ο Γερμανός ιστορικός…

Αναμφίβολα, ο κ. Ρίχτερ και ο κάθε ιστορικός έχει το δικαίωμα να καταθέτει την άποψή του – αποτέλεσμα της επιστημονικής του έρευνας. Δεν μπορεί όμως να ξεφύγει της δημόσιας κριτικής όταν, χωρίς επαρκή και στέρεα τεκμηρίωση, επιχειρεί να  αμαυρώσει τις κορυφαίες στιγμές Αντίστασης και Θυσίας του ελληνικού λαού. Όπως ο Καθηγητής Γιώργος Μαργαρίτης εξαιρετικά εύστοχα σημειώνει στην πρόσφατη επιστολή του προς το Εθνικό Συμβούλιο «…είναι πολύ δύσκολο να είσαι «πολιτικά ουδέτερος» σε  υποθέσεις κατάκτησης, λεηλασίας, υποδούλωσης και αιματοκυλίσματος λαών. Ο  Ρίχτερ είναι Γερμανός. Δεν είναι κακό αυτό, κάθε άλλο. Αλλά να δικαιώνει  τον ναζισμό και τις πρακτικές του επειδή είναι Γερμανός είναι κακό, πολύ  κακό. Είναι κακό για τους Γερμανούς περισσότερο παρά για εμάς. Εμείς την  ιστορία μας, τους μάρτυρες και τους ήρωες τους έχουμε και τους τιμάμε. Οι  Γερμανοί είναι εκείνοι που θα πρέπει να ξεδιαλέξουν τους δικούς τους ήρωες.  Εάν συμπεριλαμβάνουν τους αλεξιπτωτιστές του Στούντεντ και τους  φανατισμένους ναζί στο εθνικό τους Πάνθεο υπάρχει πρόβλημα – γι αυτούς. Σημαίνει ότι δεν κατάλαβαν τίποτε από την ιστορία». 

Η οπτική του κ. Ρίχτερ είναι μεροληπτική, παρέχοντας άλλοθι στην πρακτική του ναζισμού. Το γεγονός αυτό συνιστά ασέβεια στη μνήμη των θυμάτων του φασισμού στην Ελλάδα αλλά και όσων αντιστάθηκαν στη φρικτή αυτή ιδεολογία μέσα στην ίδια τη Γερμανία.  Πόσο δίκιο είχαν π.χ. τα αδέλφια Σοφία και Χανς Σολ και τα άλλα μέλη του Λευκού Ρόδου όταν επισήμαιναν τα φρικτά εγκλήματα του εθνικοσοσιαλισμού και θυσίασαν την ίδια τους τη ζωή για την πτώση του ναζιστικού καθεστώτος. Όμως ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι 70 χρόνια μετά τη συντριβή του Χίτλερ θα ήμασταν αντιμέτωποι με μία προσπάθεια επί της ουσίας συνηγορίας του ναζισμού, στο όνομα μάλιστα της «επιστημονικής αλήθειας»; Και ποιος επίσης θα μπορούσε να φανταστεί ότι ο αρνητής της Μάχης της Κρήτης και της Αντίστασης του Κρητικού λαού θα λάμβανε τιμητική διάκριση από το σπουδαίο σε προσφορά Πανεπιστήμιο Κρήτης;

Ο κ. Ρίχτερ με το βιβλίο του και τις δηλώσεις του για τις γερμανικές οφειλές αλλά και όσα είπε πριν και κατά τη διάρκεια της βράβευσής του, επέλεξε να σταθεί κοντά στη Γερμανία και απέναντι στην Ιστορία.  Δικαίωμα του! Όμως ας μην αυταπατώμαστε: πέρα από θεωρίες συνωμοσίας, μακριά από εθνικιστικές κραυγές και με απόλυτη προσήλωση στις αρχές της δημοκρατίας και της ειρηνικής συνύπαρξης των λαών, προϋποθέσεις της οποίας είναι η δικαιοσύνη, η ισότητα και ο αμοιβαίος σεβασμός, υπάρχουν πολλά πειστήρια πλέον ότι μόνο τυχαίες και μεμονωμένες δεν είναι οι μεθοδεύσεις αυτές αλλά, αντίθετα, εντάσσονται στη στρατηγική του βαθέος γερμανικού κράτους (που δυστυχώς διευκολύνουν και κάποιοι στην Ελλάδα, αφελείς ή μη) να ξαναγράψει την ιστορία.

Πάγια επιδίωξη η απαλλαγή της Γερμανίας από το στίγμα για τα φοβερά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, που διέπραξε το Γ´ Ράιχ στην Ελλάδα, ΧΩΡΙΣ έμπρακτη μεταμέλεια και απόδοση των γερμανικών αποζημιώσεων και των άλλων οφειλών προς τη χώρα μας. Μιας Γερμανίας, που λειτουργεί ως ιμπεριαλιστική και αποικιοκρατική δύναμη εις βάρος του ελληνικού λαού αλλά και συνολικά των λαών της Ευρώπης.  «Γερμανοελληνικό Ταμείο για το Μέλλον» (για την παροχή ψιχίων σε φιλικούς στα γερμανικά σχέδια επιστήμονες, δημάρχους και πολιτικούς), «Γερμανοελληνικό Ίδρυμα Νεολαίας» (για τον προσεταιρισμό και την εκμετάλλευση του ανθού της νεολαίας μας, ιδίως των μαρτυρικών δήμων), βραβεύσεις, χρηματοδοτήσεις, προσκλήσεις, ανταλλαγές και πολλά ακόμη αποτελούν εργαλεία στα χέρια του κ. Φούχτελ για τη διευκόλυνση της λεηλασίας του πλούτου και τη φαλκίδευση της προοπτικής της χώρας μας. Δυστυχώς η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο δεν προβάλλει καμιά αντίσταση στη γερμανική προέλαση αλλά και συνεργάζεται πλήρως στις περισσότερες περιπτώσεις.

Ματαιοπονούν! Όπως βροντοφωνάζουν οι Γερμανοί αντιφασίστες της Ομάδας «ΑΚ Distomo» από το Αμβούργο, δεν μπορεί να υπάρξει κάθαρση από την τραγωδία της Κατοχής χωρίς «δικαιοσύνη και αποζημίωση!».