Η γαλλική επικαιρότητα δε θα έμεινε μακριά από την ελληνική πολιτική σκηνή. Ειδικά όταν ένα κόμμα στηρίζει την επιβίωσή του στην ακροδεξιά δεξαμενή, είναι λογικό να αποζητά στη ρητορεία του μίσους διεξόδους, να πατά στο θρησκευτικό φανατισμό, να ακροβατεί πάνω στο μισανθρωπισμό και να καρκινοβατεί πλάι στο απάνθρωπο τείχος του Έβρου…

Ο Πρωθυπουργός επιλέγει την ακροδεξιά ρητορεία (όχι πρώτη φορά) ως το δικό του γόνιμο έδαφος προσέλκυσης ψηφοφόρων. Από τον αυταρχισμό (φορολογικό, διοικητικό), το μισανθρωπισμό και την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων (για απεργούς πείνας, για συλλήβδην φυλάκιση μεταναστών σε κέντρα κράτησης, για βασανιστήρια σε αστυνομικά τμήματα) έφτασε και στην εξομοίωση των προσφύγων και των μεταναστών με την τρομοκρατία. Στην ουσία ο απερχόμενος Πρωθυπουργός ταύτισε όχι μόνο τους μετανάστες με τους πρόσφυγες και τις κακουχίες τους, αλλά και κάθε μετανάστη/πρόσφυγα τον θεωρεί δολοφόνο και τρομοκράτη…

Αλλά ας μην ξαφνιαζόμαστε… Αυτός είναι ο ακροδεξιός λόγος που τόσα χρόνια αναθρέφει κι αγκαλιάζει. Ο Σαμαράς μη μπορώντας να διακρίνει δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια, ταύτισε στο τείχος του θανάτου στον Έβρο (όπου λίγες μέρες νωρίτερα παραδίπλα πέθανα από το κρύο ένας πρόσφυγας κρατώντας αγκαλιά την κορούλα του) τους πρόσφυγες από εμπόλεμες περιοχές (στις οποίες δρα ή πολιτικά υποστηρίζει η Ελλάδα και η ΕΕ) με τους μετανάστες. Ταύτισε το θάνατο στα θαλάσσια συνορα με την “προστασία του έθνους” με το χερσαίο τείχος.

Η κυβέρνηση πατά στον ακροδεξιό λόγο ακόμα κι όταν ο ίδιος αυτός λόγος εξέθρεψε τη Χρυσή Αυγή και οδηγεί στο σκοταδισμό χιλιάδες Έλληνες (σε όποιον κόμμα κι αν πρόσκαιρα καταλήγουν), ακόμα κι αν ένας ανάλογης έμπνευσης λόγος σκότωσε αριστερούς (και πάλι) στο Παρίσι. Η δε σύγκριση της Ελλάδας με το Παρίσι, αποτελεί τη χαριστική βολή κατά του ανθρωπισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τα οποία ο Υπουργός Δικαιοσύνης δήλωνε ότι δεν είναι προτεραιότητά του.

Ας μην παραβλέπουμε όμως ότι ο ισλαμικός δολοφονικός-ακροδεξιός φονταμεταλισμός είναι το ίδιο αποκρουστικό πρόσωπο που καλλιεργεί η ισοπέδωση της αξίας της ζωής και του δικαιώματος έκφρασης, όπως το κάνουν οι ακροδεξιοί και οι νεοναζί. Άλλωστε, ο ισλαμισμός δεν είναι απλά  θρησκευτικός φανατισμός, αλλά πολιτική πράξη. Η θρησκεία πάντα αποτελούσε -ως τμήμα του εποικοδομήματος- τον ιδεολογικό μανδύα για πολιτικά ζητήματα (Σταυροφορίες, Εικονομαχία κλπ). Ειδικά στον ισλαμισμό (σε αντίθεση με το μουσουλμανισμό) η πολιτική, η θρησκεία και η ακροδεξιά ταυτίζονται. Αυτά τα τρία είναι αδιάκριτα μεταξύ τους, καθώς γνωρίζουμε ότι ο φασισμός (Μουσολίνι, Φράνκο, λατινοαμερικάνικες κι ελληνικές χούντες) στηρίζονταν πάντα στο θρησκευτικό εξουσιαστικό στοιχείο.

Και είναι λάθος να προσπεράσουμε το γεγονός ότι στη Γαλλία καμία κυβέρνηση δεν μπόρεσε να εμποδίσει τον ισλαμισμό (όπως και στην Ελλάδα με την ακροδεξιά). Αντίθετα, πολέμησε τους μουσουλμάνους και τους υποβίβασε σε πολίτες β΄ κατηγορίας (το 2005 δεν ήταν τυχαίο γεγονός)… Δεδομένης της ακραίας ανεργίας (άνω του 80% στους νέους Γάλλους μουσουλμάνους όταν οι λευκοί Γάλλοι έχουν ανεργία περί του 20%), της κατάρρευσης των κοσμικών ιδεολογιών σε καιρό νεοφιλελεύθερων επιθέσεων και των ιμπεριαλιστικών παρεμβάσεων/επεμβάσεων της Γαλλίας στις αραβικές εξεγέρσεις, στο Μάλι και στο Ιράκ, ενδυνάμωσε ο φασισμός –Χριστιανικός και Ισλαμιστικός. Οι μουσουλμάνοι εύκολα στη Γαλλία της ακροδεξιάς που διαμορφώνει ατζέντα σε τοπικές κοινωνίες, εξελίσσονται σε ισλαμιστές και σε τρομοκράτες.

Το να συγκρίνουμε όμως την Ελλάδα με την αποικιακή κι ιμπεριαλιστική Γαλλία που αναπαράγει το μίσος, η απόσταση είναι τεράστια. Αλλά μπροστά στην ανάγκη ακροδεξιάς πλειοδοσίας της ΝΔ, όλα ισοπεδώνονται. Ο πρόσφυγας με το δολοφόνο, ο μετανάστης με τον τρομοκράτη και το αίσχος Έβρου με την προστασία των Ελλήνων. Το δε ΠΑΣΟΚ που έχτισε το τείχος προσπαθεί απεγνωσμένα να διαφοροποιηθεί από την ακροδεξιά ρητορεία.

* Κατεβάστε τη νέα ποιητική συλλογή του Δήμου Χλωπτσιούδη, «κατάστιχα» από την cosmotebooks ή από το myebooks.gr