Η δυστοκία που παρατηρείται τον τελευταίο καιρό σε ό,τι αφορά στην επιλογή των υποψηφίων, που θα υποστηρίξουν τα κόμματα στις τοπικές εκλογές, δεν είναι η αιτία αλλά το αποτέλεσμα του προβλήματος. Του Χρήστου Μάτη*

Ads

Το πρόβλημα προφανώς δεν είναι αν ο α’ ή ο β’ υποψήφιος θα διοικήσει καλύτερα. Το πρόβλημα είναι η ίδια η παθογένεια του ελληνικού κομματικού συστήματος, οι ανελαστικές επετηρίδες του και η υστεροβουλία των παικτών που το συνθέτουν.

Εδώ και τριάντα χρόνια στη χώρα η αυτοδιοίκηση είναι, είτε η αρχή, είτε το τέλος μιας πολιτικής καριέρας.

Το δεύτερο είναι ο λόγος για τον οποίο τα κόμματα θέλουν να έχουν τον έλεγχο της διαδικασίας επιλογής των υποψηφίων. Για να μπορούν να έχουν τον έλεγχο παικτών.

Υπάρχει και μία ακόμη παράμετρος. Το δημόσιο ταμείο. Από το οποίο μπορούν να μισθοδοτούνται σειρά πολιτικών φίλων και εξυπηρετήσεων, έτσι ώστε να δημιουργούνται πεδία κομματικής πελατειακής επιρροής.

Καλώς ή κακώς- για μένα καλώς- και οι τρεις λόγοι ανήκουν στην προ του 2009 εποχή. Κανένας από τους τρεις δε μπορεί να ισχύει πλέον.

Διότι το μείζον κριτήριο των πολιτών δεν είναι ποιος έχει το «όραμα», αλλά ποιος μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα την καθημερινότητά τους. Προσπαθώντας τα κόμματα να βρουν υποψηφίους με βάση τις προαναφερθείσες ισορροπίες,  αποδεικνύουν ότι αδυνατούν να προσαρμοστούν στο αίτημα της κοινωνίας.

Ο καλός δήμαρχος είναι αυτός, ο οποίος μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις που έχει ο δήμος απέναντι στους δημότες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και το μικρότερο δυνατό κόστος.

Ποιος από αυτούς τους μεγαλόσχημους, που θέλουν ή δεν θέλουν να εμπλακούν στην αυτοδιοίκηση, έχει άποψη για το πώς μπορεί ο παιδικός σταθμός να κοστίζει λιγότερο;

Ποιο κόμμα έχει άποψη για το πώς ο δημόσιος χώρος δε θα είναι λεία των τραπεζοκαθισμάτων και η μουσική δια της ηχορύπανσης δε θα μπαίνει σε όλα τα σπίτια;

Ό,τι υπάρχει έξω από το κατώφλι του σπιτιού μας ανήκει στις αρμοδιότητες του δήμου. Η γενική συμφωνία των προγραμμάτων που εκτέθηκαν στις εκλογές του 2010, ως προς τη διαχείριση των αρμοδιοτήτων του δήμου, δείχνει ότι δεν υπάρχουν «οράματα» διαφόρων χρωμάτων.

Όπως δεν υπάρχουν και λύσεις διαφόρων χρωμάτων.

Οι λύσεις που απαιτούν οι κοινωνίες, οι λύσεις που απαιτεί η ανασυγκρότηση της χώρας στην οποία υποχρεωτικά συμμετέχουν οι δήμοι, θέλουν πολλή δουλειά, γνώση και ευαισθησία. Και κυρίως ευρείες συναινέσεις.

Αυτές τις ευρείες συναινέσεις δε μπορούν να τις εγγυηθούν αυτοί που δε μπορούν να έχουν τις μικρές εσωκομματικές συναινέσεις ως προς τα πρόσωπα.

Ας αφήσουν τις τοπικές κοινωνίες ελεύθερες! Κι ας επιλέξουν μετά! Και γι’ αυτούς θα είναι καλύτερο!

*O Χρήστος Μάτης είναι δημοτικός σύμβουλος και ανεξάρτητος υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης