Εντελώς ξαφνικά, στα καλά καθούμενα δηλαδή, ο Νίκος Φίλης ανακάλυψε πως η κυβέρνηση Συριζα- ΑΝΕΛ δεν έχει νομιμοποίηση, επειδή ο Καμμένος είναι δεξιός! Προφανώς θα πρόκειται για κάποιο χάπενινγκ, διότι άλλη εξήγηση δεν μπορεί να δοθεί.

Πότε το ανακάλυψε ο Φίλης αυτό; Προχθές;. Εγώ ξέρω πως εάν ένα στέλεχος διαπιστώνει έλλειψη νομιμοποίησης σε μια πολιτική επιλογή δεν συμμετέχει. Δεν συμφωνεί. Κρατάει αποστάσεις. Καταγγέλλει. Εν ανάγκη παραιτείται. Αλλάζει κόμμα. Κάνει κάτι τέλος πάντων. Και δεν γίνεται υπουργός φυσικά, αυτής της μη νομιμοποιημένης κυβέρνησης.

Ένας πρώην υπουργός   Παιδείας δεν είναι σε θέση να αποκαλεί την κυβέρνηση, στην οποία ενθέρμως συμμετείχε, παράνομη. Δεν έχει το δικαίωμα. Επιπλέον, ο κ. Φίλης ανακάλυψε πως ο Συριζα δεν κάνει επιτυχημένη διαπραγμάτευση, πως έχει πέσει έξω στις εκτιμήσεις του και πως δεν προστατεύει τα φτωχά κοινωνικά στρώματα.

Αργά το ανακάλυψε. Αν είχε διαβάσει προσεκτικά το 3ο Μνημόνιο, το οποίο υπέγραψε φαρδιά – πλατιά, θα έβλεπε με έκπληξη πως είχε συμφωνήσει σε μειώσεις μισθών και συντάξεων, σε ρευστοποίηση- και όχι αξιοποίηση- του συνόλου της δημόσιας περιουσίας μέσω του υπερταμείου, σε πλήρη απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, σε θηριώδη πλεονάσματα, σε ανεπιφύλακτη αποδοχή του συνόλου του δημοσίου χρέους- δηλαδή στην παραίτηση του κυριαρχικού δικαιώματος του ελληνικού κράτους να κάνει προσφυγές για το χρέος-και στην εκχώρηση στους δανειστές, χωρίς καμία επιφύλαξη, κάθε εξουσίας στα δημοσιονομικά της χώρας.

Και αφού όλα αυτά τα έχει υπογράψει ο κ. Φίλης- ως υπουργός-τώρα ως απλός βουλευτής, εκ των υστέρων δηλαδή, δεν τα αποδέχεται; Περίεργο. Όταν ένα στέλεχος του Συριζα έχει υπογράψει το 3ο Μνημόνιο, η παρούσα αξιολόγηση είναι απλό πταίσμα. Ποιο είναι όμως το πρόβλημα; Το πρόβλημα είναι απλό: ήρθε η ώρα της υλοποίησης του μνημονίου, η ώρα της συμμόρφωσης.

Η ηγεσία του Συριζα πίστεψε το καλοκαίρι του 15 πως θα μπορούσε να παραμείνει στην εξουσία με απλές υπογραφές, υπογράφοντας τα πάντα. Έκανε τη σκέψη: ας υπογράψουμε τώρα να μην πέσουμε πρόωρα και βλέπουμε! Μέχρι να φτάσει η ώρα της πλήρους εφαρμογής εμείς θα το παλέψουμε και στο μεταξύ θα είμαστε στην κυβέρνηση.

Η σκέψη αυτή πηγάζει από την χαμηλή εκτίμηση που τρέφει ένας αριστερός στην ισχύ των συμβάσεων. Σου λένε, παλιόχαρτα είναι αυτά, τα ζητήματα είναι πολιτικά, δεν είναι νομικά. Ό,τι και να έχουμε υπογράψει, πολιτικά θα τα ξεπεράσουμε. Αυτό γενικά είναι σωστό από θεωρητική άποψη, υπό την προϋπόθεση όμως πως έχεις πολιτική ηγεμονία. Εάν είναι ο Λένιν ή ο Κάστρο μπορείς να υπογράψεις το ο,τιδήποτε. Έχεις τον πλήρη έλεγχο. Εάν όμως είσαι ο Τσίπρας δεν μπορείς. Δεν είσαι σε θέση να το υπερασπίσεις. Δεν μπορείς να επιβάλεις τις θέσεις σου. Και αν υπογράψεις μια ταπεινωτική συνθήκη, αργά η γρήγορα θα υποστείς τις συνέπειες.

Η στιγμή αυτή ήρθε. Και τώρα οι βουλευτές του Συριζα έχουν δύο επιλογές: είτε θα αποδεχθούν την ιδεολογική και πολιτική ήττα και θα υπογράψουν, είτε θα επιμείνουν στις αρχικές τους θέσεις και θα αρνηθούν, αφήνοντας τον Μητσοτάκη και την ΝΔ να υπογράψουν τα μέτρα.

Αλλά όταν έρχεται αυτή η στιγμή οι πολιτικοί πρέπει να δείχνουν θάρρος και ειλικρίνεια. Και όχι να καταγγέλλουν αυτά που οι ίδιοι προ ολίγου είχαν δεχθεί και να λένε πως πρέπει να τηρήσουμε τις αρχές μας. Οι αρχές δεν είναι λάστιχο. Ονομάζονται αρχές επειδή ακριβώς δεν μπαίνουν σε διαπραγμάτευση. Οι αρχές είναι πάντα a priori.

Eιδάλλως, μπορούμε να παραμένουμε βεβαίως μαρξιστές, αλλά όχι όμως του Καρόλου.  Του Γκράουτσο Μαρξ που έλεγε: «Αυτές είναι οι αρχές μου. Αν δεν σας αρέσουν έχω άλλες».