Στην φετινή ημέρα μνήμης της Ναζιστικής θηριωδίας στο Δίστομο έγιναν πολλά πράγματα που δεν έπρεπε να γίνουν. Το επεισόδιο με το στεφάνι του πρέσβη της Γερμανίας τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας αλλά δεν ήταν το μόνο. Με την μικρή έστω απόσταση ασφαλείας και χωρίς φόρτιση, θα θέσω κάποια ζητήματα.

Κατ’ αρχάς αυτά που έμειναν μακριά από τα φώτα και πέρασαν ασχολίαστα αν όχι απαρατήρητα. Την κυβέρνηση εκπροσώπησε η κ. Μ. Γιαννακάκη, γενική γραμματέας στο Υπουργείο τάδε. Δεν έχει σημασία ποιο. Όταν από την παρουσία του Α. Τσίπρα στο Δίστομο, και την περσινή του Ν. Βούτση η κυβέρνηση εκπροσωπείται από μία γραμματέα, η υποβάθμιση της εκπροσώπησηςείναι δεδομένη.

Ντροπή για όποιον είχε τη «φαεινή», ντροπή για τους γραμματείς κόμματος και κυβέρνησης, ντροπή για τους υπουργούς και βουλευτές. Τόσοι υπουργοί και υφυπουργοί (47 ζωή να ‘χουνε) δεν βρέθηκε κανείς να «ξοδέψει» 3-4 ώρες (μαζί με το πήγαινε έλα) και στείλατε μια γραμματέα[1]; Του χρόνου τι θα στείλετε; Κλητήρα ή θυρωρό;

Υποβάθμιση όμως ήταν και το μήνυμα του Πρωθυπουργού. Όχι βέβαια για το περιεχόμενο αλλά για το μέσο που δημοσιοποιήθηκε. Πολλοί (και αρχηγοί κρατών) χρησιμοποιούν το facebook. Όμως η μέρα μνήμης στο Δίστομο δεν ενδείκνυται για «τιτιβίσματα» θεσμικών προσώπων. Αν στο πρωθυπουργικό γραφείο δεν αντιλαμβάνονται τον συμβολισμό, ας τους πει κάποιος πως άλλο Τσίπρας άλλο Γεωργιάδης.

Κεντρικό δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ, 21:00 ανήμερα 10ης Ιουνίου. Δεν είχε ούτε ένα δευτερόλεπτο εικόνας και ήχου από το Δίστομο. Ούτε ένα για δείγμα. Και πώς να έχει αφού ΔΕΝ υπήρχε συνεργείο της ΕΡΤ στο Δίστομο. Της ΕΡΤ που την επόμενη μέρα γιόρταζε την επαναλειτουργία της μετά το μαύρο των Σαμαροβενιζέλων.  Ου να χαθείτε να χαθείτε, ανεγκέφαλοι.

Το Δίστομο, η Κοκκινιά, τα Καλάβρυτα, η Καισαριανή, …  δεν είναι απλά σελίδες στο βιβλίο Ιστορίας αλλά η ίδια η Ιστορία μας. Η ζωντανή Ιστορία των Ελλήνων που αντιστάθηκαν, που δεν λύγισαν, που στάθηκαν όρθιοι και περήφανοι. Όσοι δεν το καταλαβαίνετε ασχοληθείτε με τίποτε άλλο ώστε να μην προσβάλλετε τη ζωντανή μας μνήμη.

Ένα ζήτημα που σκόπιμα ή όχι συσκοτίζεται είναι η προσπάθεια να συνδεθούν οι αποζημιώσεις των συγγενών των θυμάτων, τις οποίες τελεσίδικα επιδίκασε ο Άρειος Πάγος, με τις γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο. Πχ από το άρθρο του TVxs (για το επεισόδιο με το στεφάνι): «το ιστορικό χρέος της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα, τις πολεμικές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο».

Τι ιστορικό χρέος, πολεμικές αποζημιώσεις και κατοχικό δάνειο; Εδώ πρόκειται για τελεσίδικη απόφαση που όλες οι κυβερνήσεις με τους υπουργούς Δικαιοσύνης αρνούνται να υλοποιήσουν γιατί θα θυμώσουν οι γερμανοί. Από τον Μ. Σταθόπουλου (Υπ. Δικαιοσύνης το 2001) μέχρι σήμερα κανείς δεν είχε και δεν έχει το ανάστημα να υπογράψει την εκτέλεση της απόφασης.

Μόνο λόγια και υποσχέσεις. «Η απόφαση του Αρείου Πάγου παραμένει εκτελεστή και προσωπικά είμαι έτοιμος να δώσω την άδεια για την εκτέλεσή της», μας είπε ο πρώτος υπουργός Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Παρασκευόπουλος στην ειδική συνεδρίαση της Βουλής (11 Μαρτίου 2015).  Δύο χρόνια στη θέση του Υπουργού γιατί δεν την έδωσε; Ποιος ή τι τον εμπόδισε αφού ήταν έτοιμος να δώσει την άδεια;

Ο Στ. Κοντονής που τον διαδέχθηκε γιατί δεν την δίνει; Μόνο μην μας πουν πως είναι ζήτημα ετεροδικίας Ελλάδας και Γερμανίας. Γιατί η Γερμανία αυτήν ακριβώς την ένσταση πρόβαλε πριν 17 χρόνια στην προσφυγή της στον Άρειο Πάγο, που με συντριπτική πλειοψηφία δέχθηκε ότι η Γερμανία δεν καλύπτεται από το προνόμιο της ετεροδικίας.[2]

Δυστυχώς, το ζήτημα της αποζημίωσης των συγγενών των θυμάτων του Διστόμου εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται ως πολιτικό και όχι ως νομικό ζήτημα. Αυτό που ουσιαστικά κάνουν είναι να βαφτίζουν το κρέας ψάρι με επιδόρπιο όρκους πίστης στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Πχ πρόσφατα (19 Ιουνίου) ο Πρωθυπουργός είπε εμφατικά στον Τούρκο ομόλογό του Γιλντιρίμ.

«Υπάρχει απόλυτη διάκριση ανάμεσα στην δικαστική και την εκτελεστική εξουσία, η ελληνική δικαιοσύνη είναι απολύτως αυτόνομη και ανεξάρτητη και τις αποφάσεις της, είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε, εμείς τις σεβόμαστε.» Φυσικά δεν του είπε πως αυτό ισχύει για την Τουρκία αλλά εξαιρούνται οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης που αφορούν τη Γερμανία. (Αφήστε που άλλο Γερμανία άλλο Ηριάννα.)

Ευτυχώς ο θρασύτατος Γιλντιρίμ (που θυμίζω μας είπε πως «οι παραβάσεις και παραβιάσεις γίνονται εκατέρωθεν»), δεν ήξερε την αντίφαση των λόγων του Τσίπρα για την απόφαση της Δικαιοσύνης που αφορά την Γερμανία. Φαντάζεστε να του ‘λέγε: «αν πιστεύεις αυτά που λες εφάρμοσε την απόφαση για το Δίστομο που αφορά την Γερμανία».

Συμπερασματικά, η κυβερνητική εξουσία ξεφτιλιζόμενη υποκύπτει στη φασιστική άρνηση της Γερμανίας για δικαίωση του Διστόμου. Η Δικαιοσύνη ξευτιλίζεται,η χώρα το ίδιο. Το χειρότερο είναι τα μηνύματα που εκπέμπονται και δεν χρειάζεται να τα παραθέσω. Ντροπή για όλους τους πολιτικούς. Αυτό εκπέμπει ο φάρος του Διστόμου από το μνημείο του ολοκαυτώματος. Ντροπή.

Βλέπετε, ποτέ κανείς τους δεν στάθηκε δίπλα (πχ) στη Μαρία και τον Παναγιώτη της φωτογραφίας όταν γέροντες πλέον στέκονται μπροστά στο μνημείο με τα οστά των σφαγιασθέντων. Των γονιών τους και του Νικολάκη. Το ούτε δύο ετών αδελφάκι τους που κυριολεκτικά ξεκοίλιασαν οι Ναζί όταν το βύζαινε η μαμά τους.

Στέκονται με ένα κερί στο χέρι να κοιτάζουν τα κρανία. Κι αυτά, λες και έχουν ακόμα μάτια και λαλιά, με την εκκωφαντική σιωπή τους φωνάζουν μην ξεχνάτε. Κάποιες στιγμές η Μαρία κινεί το απλωμένο χέρι της σαν να χαϊδεύει τα μαλάκια του Νικολάκη. Ίσως και να τα χαϊδεύει. Ίσως η Μαρία και ο Παναγιώτης να βλέπουν τους γονείς τους, να τους ακούν και να μιλούν μαζί τους.
Η Μαρία, ο Παναγιώτης, όλοι οι επιζήσαντες, έχασαν χρόνο ψυχής που ποτέ δεν ανέκτησαν και ούτε θα ανακτήσουν. Δεν περιμένουν την δικαίωση από τα στεφάνια των γερμανών. Δεν έζησαν μετά τη σφαγή, 73 χρόνια τώρα, με αυτόν τον καημό. Άλλωστε, με εξαίρεση τους φασίστες, η αναγνώριση είναι δεδομένη. Όπως δεδομένη είναι και η πίκρα από την στάση της πολιτείας.
Μια απέραντη πίκρα που γίνεται αβάσταχτη από την αντίθετη στάση της πολιτείας σ’ όλες τις μαραγκιασμένες ψυχές. Μαυραγορίτες, δοσίλογους, συνεργάτες των ναζί. Όταν οι ίδιοι έπρεπε να πιάσουν τη ζωή από το μηδέν. Στην πιο τρυφερή ηλικία και με μηδέν αποθέματα παρά μόνο αυτά της ψυχής τους. Αυτές τις ψυχές ποτίζει και η σημερινή κυβέρνησή με την πίκρα της διάψευσης. Αλλά ο Παναγιώτης, η Μαρία και λίγοι ακόμα μείνανε. Σε λίγο θα φύγουν κι αυτοί οπότε …
Το θερμό επεισόδιο με το στεφάνι του Γερμανού πρέσβη αντιμετωπίσθηκε πολύ επιφανειακά. Κατ’ αρχάς ξεκαθαρίζω πως έτσι όπως εξελίχθηκε το συμβάν ο Γλέζος είναι εν δικαίω και η Κωνσταντοπούλου εν αδίκω. Θα μπορούσε ή και θα έπρεπε να είχε άλλη εξέλιξη το συμβάν; Φυσικά, και θα μπορούσε και θα έπρεπε. Η ζωή δεν έχει ποτέ ένα σενάριο.

Αν δεν αντιδρούσε κανείς στην στάση της Κωνσταντοπούλου, κάτι που για σχεδόν δυο λεπτά έγινε, κι ο αποσβολωμένος Πρέσβης καθόταν στην θέση του ή έφευγε. Τι θα λεγόταν και τι θα γραφόταν; Μπράβο στη Ζωή, την μόνη που είχε το ανάστημα να καυτηριάσει την υποκρισία των Γερμανών κ.λπ. Ή ένα ακόμα πιο δύσκολο σενάριο.

Αν οι γέροντες Μαρία, Παναγιώτης και άλλοι επιζώντες εμπόδιζαν τον Πρέσβη. Ο Γλέζος θα παραμέριζε τα παιδιά και τα αδέλφια των σφαγιασθέντων για να ανοίξει δρόμο να περάσει αλλά μπρατσέτα με τον Γερμανό; Μόνο στην σκέψη ανατριχιάζω. Μήπως όμως τότε η αντίδραση όλων υποχρέωνε και τους δύο (Γλέζο και Γερμανό) να κάτσουν με σκυφτό κεφάλι στη θέση τους ή και να φύγουν;

Βεβαίως, όλα τα ζητήματα που τίθενται με «αν» είναι ένας υποθετικός λόγος β’ είδους. Γενικά μιλώντας, ποτέ δεν θα μάθουμε αν μπορούσαμε να τα κάνουμε. Αλλά κι αν ακόμα τα είχαμε κάνει δεν θα γνωρίσουμε την όποια αξία ή ωφελιμότητά τους. Γι’ αυτό και όλα τα «αν» έχουν ιστορική και άρα παιδευτική αξία, την οποία θεωρώ υψίστης σημασίας. Έτσι, πολύ καλώς συζητάμε και με υποθέσεις.

Μιας λοιπόν και τα «αν» δεν ξαναγράφουν την Ιστορία, ας επιστρέψουμε σ’ αυτήν όπως έχει γραφτεί. Είναι δεδομένο και σωστό, πως μεταξύ κρατών επικρατεί μια μη εχθρότητα, ακόμα κι αν στο παρελθόν μεταξύ τους χύθηκε αίμα. Είναι μια αναγκαία συνθήκη για την «φυγή» προς τα μπρος. Η αναγνώριση των λαθών, η απόδοση τιμών (τιμητικά αγήματα, κατάθεση στεφάνων) συμβάλει στις καλές σχέσεις των λαών.

Φτάνει βέβαια αυτή η αναγνώριση να είναι ειλικρινής και να εκδηλώνετε στην πράξη. Με την σημερινή Γερμανία συμβαίνει αυτό; Πριν απαντήσω, θα σχολιάσω αυτό που είπε ο Γλέζος: «Το παιδί του εγκληματία όσα εγκλήματα κι αν έχει κάνει ο πατέρας και η μάνα του δεν ευθύνεται για αυτά». Κάποιοι έσπευσαν να υμνήσουν(!!!) τον Γλέζο γι’ αυτήν την τοποθέτηση.

Ψυχραιμία. Τιμώ και σέβομαι τον Γλέζο, αλλά δεν έβαλα και δεν θα βάλω την φωτογραφία του σε «εικονοστάσι».[3] Επιπλέον, η Ιστορία διδάσκει πως μια ηρωική πράξη, όσο μεγάλη κι αν είναι, δεν αποτελεί εισιτήριο απεριορίστων διαδρομών. Φυσικά και ΔΕΝ ευθύνεται το παιδί του εγκληματία. Η Μαρία, ο Παναγιώτης, όλοι οι επιζήσαντες το ξέρουν και το εφαρμόζουν στην πράξη (όπως κι όλοι μας).
Μόνο που δεν πρόκειται περί αυτού. Ο Πρέσβης της Γερμανίας κι αν ακόμα είναι γιος ναζί εγκληματία, κι αν ακόμα ο πατέρας του είναι αυτός που έσφαξε τους γονείς και το αδελφάκι της Μαρίας και του Παναγιώτη, δεν καταθέτει στεφάνι ως κάποιος γιος. Δεν πράττει, δεν ομιλεί, δεν αντιπροσωπεύει, δεν εκφράζει τον εαυτόν του αλλά την Γερμανία. Η Γερμανία καταθέτει στεφάνι δια χειρός του Πέτερ Σόοφ.

Ο Γλέζος λοιπόν είπε κάτι σωστό μεν, παντελώς άσχετο δε. Και άσχετο, κι εκτός τόπου και χρόνου. Γιατί τότε δεν θα έπρεπε η Ελλάδα να ζητά από την Γερμανία ούτε ένα ευρώ. Αφού δεν ευθύνονται τα παιδιά των γερμανών για τα εγκλήματα των γονιών τους, γιατί να πληρώσουν έστω κι ένα ευρώ; Για σοβαρευτείτε όλοι που λίγο ακόμα και θα ζητούσατε να δοθεί μετάλλιο στον Γλέζο για την παραπάνω φράση. Ούτε οι ίδιοι οι Γερμανοί δεν επικαλέστηκαν κάτι τέτοιο στην δικαστική διαμάχη με τους συγγενείς των θυμάτων.

Πάμε πάλι. Στο Δίστομο ΔΕΝ κατέθεσε στεφάνι κάποιος γιος (που έστω είχε) εγκληματία πατέρα οπότε θα ήταν βάσιμη η ρήση του Γλέζου. Η Γερμανία κατέθεσε στεφάνι το οποίο είχε (και καλώς είχε) την σημαία της Γερμανίας. Είναι σωστό να καταθέτει η Γερμανία στεφάνι; Σωστό, σωστότατο. Η Ελλάδα και οι συγγενείς των σφαγιασθέντων έχουν στραφεί κατά της Γερμανίας και ΟΧΙ κατά των παιδιών, κι αν ακόμα όλων οι πατεράδες ήταν ναζί εγκληματίες.

Όσοι ταυτίζουν οτιδήποτε αφορά την Γερμανία, όπως η κατάθεση στεφάνου, με τα παιδιά γερμανών (εγκληματιών ή μη) λέγοντας δεν ευθύνεται το παιδί κ.λπ. έχουν μπλέξει τον φάντη με το ρετσινόλαδο. Παρεμπιπτόντως, κάτι που γράφεται είναι πως δεν ευθύνονται οι γερμανοί για το ναζιστικό τους παρελθόν και τους ναζί. Σωστό, με μια απαραίτητη συμπλήρωση. Δεν υπάρχουν αθώες κοινωνίες.

Θα ήθελα την Κωνσταντοπούλου, τον Διστομίτη Γ. Σταθά και ειδικά τον Γλέζο, να σταθούν μπροστά στον Πρέσβη και να του πουν: «Εμείς, οι Διστομίτες, οι Έλληνες, αποδεχόμαστε την κατάθεση στεφάνου από εσάς ως αναγνώριση της σφαγής από την ναζιστική Γερμανία. Όμως η αναγνώριση θα είναι ειλικρινής μόνο αν χώρα σας αποδεχτεί έμπρακτα και την δικαίωση που μέχρι σήμερα αρνείται».

Αυτό μάλιστα. Θα ήταν ένα ηχηρό μήνυμα στην Γερμανία και προσωπικά στον Πρέσβη της. Κάποιοι στους λόγους που βγάζουν έχουν έμμεσες αναφορές. Κυρίως όμως μιλούν για την Ελλάδα που δεν παραιτείται … και μπλα, μπλα, μπλα. Ανάθεμα αν ο Γερμανός δίνει την παραμικρή σημασία, κι αν του μεταφράζουν (που δεν) τι λέγεται. Έτσι, όλοι φεύγουν ευχαριστημένοι.

Θυμίζω πως ο Γλέζος (όπως ο ίδιος είπε) αποδέχτηκε να είναι δημότης Διστόμου γιατί η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου (ΔΣ) είναι άδολη κ.λπ. Να υποθέσω πως αν έκρινε ότι δεν είναι άδολη θα στεκόταν (αλά Κωνσταντοπούλου;) στο ΔΣ και δεν θα αποδεχόταν την ανάδειξή του σε δημότη Διστόμου; Και τέλος πάντων η απόφαση του ΔΣ είναι άδολη. Η απόφαση της Γερμανία είναι κι αυτή άδολη;

 Κοντολογίς, αφού κανείς μέχρι σήμερα δεν είχε το ανάστημα να κάνει κάτι σαν αυτό που προανέφερα, φτάσαμε στο επεισόδιο που μάλλον άργησε. Με τόσα που υφιστάμεθα από τη Γερμανία κάποτε θα γινόταν. Ανεξάρτητα απ’ αυτό, σωστά αποδεχόμαστε την κατάθεση στεφάνου από την Γερμανία. Σωστά ο Γλέζος υπερασπίστηκε την κατάθεση. Κακώς η Κωνσταντοπούλου εναντιώθηκε. Παντελώς άσχετη κι εκτός τόπου και χρόνου η φράση του Γλέζου για το παιδί εγκληματία κ.λπ.

Όλα τ’ άλλα απλώς έδωσαν την ευκαιρία να ειπωθούν και να γραφτούν ύμνοι, απαράδεκτα σχόλια (κάποια σεξιστικά), και να γίνουν παραλληλισμοί άσχετοι και εκτός τόπου και χρόνου. Τέλος πάντων, επιστρέφω στο ερώτημα που ήδη έθεσα: Είναι ειλικρινής η Γερμανία; ΟΧΙ βέβαια και το ξέρουμε όλοι αλλά κακώς, κάκιστα, το προσπερνάμε.

Πχ. για τις αποζημιώσεις των Διστομιτών, η Γερμανία, όπως είχε δικαίωμα, έφτασε την υπόθεση στον Άρειο Πάγο όπου και έχασε. Ανεξάρτητα από την ραγιάδικη στάση όλων των κυβερνήσεων, προς τι η προσφυγή; Για να αποδείξει την φασιστική της νοοτροπία ότι μονά κερδίζει ζυγά χάνουμε; Παρεμπιπτόντως, πότε η Γερμανία θυμήθηκε να καταθέσει στεφάνι στο Δίστομο; Αφήστε το, πάμε σε «τίτλους τέλους».

Τότε η χώρα ήταν υπό Γερμανική κατοχή. Γιατί τώρα τι είναι; Τότε κατάκλεψαν τον δημόσιο πλούτο. Γιατί τώρα τι κάνουν; Τότε μας επέβαλαν το κατοχικό δάνειο για τις ανάγκες των στρατευμάτων τους; Γιατί τώρα τι έκαναν για τις ανάγκες (την διάσωση) των τραπεζών τους; Τότε εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι εξαθλιώθηκαν, έχασαν το βιός τους και χιλιάδες πέθαναν από την πείνα. Γιατί τώρα εκατομμύρια δεν εξαθλιώθηκαν και χάθηκαν περιουσίες ή μήπως δεν αυτοκτόνησαν χιλιάδες;

Η Γερμανία ουδέποτε απεμπόλησε τις φασιστικές της καταβολές. Τις κάλυψε ώστε να ξεγελάσει και έως ότου μπορέσει να ζεστάνει τα αυγά των φιδιών της. Αυτά έχουν προ πολλού σπάσει. Για το ζήτημα αυτό θα επανέλθω σε άλλο άρθρο. Κλείνοντας, πριν από πολύ καιρό η κ. Ελένη Μπέλου στο έξοχο άρθρο της είχε τίτλο: «Δίστομο. Εκεί που με το θάνατό τους σκότωσαν τον φασισμό.»
Καλή μου Ελένη, οι σφαγιασθέντες σκότωσαν τον φασισμό στις δικές μας ψυχές, στα δικά μας μυαλά. Όμως, δυστυχώς, ο φασισμός δεν πέθανε. Κι αυτό το μήνυμα στέλνει ο φάρος του Διστόμου. Το ίδιο διαχρονικό μήνυμα που στέλνει το ποίημα του αγαπημένου φίλου μου Φώντα Λάδη.
 
Ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον
καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει.
Τι κρύβει μέσ’ στα δόντια του το ξέρω,
καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι.
 
Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν
και χάνονται βαθιά στα περασμένα.
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν,
μα όχι και το μίσος του για μένα.
 
Το φασισμό βαθιά καταλαβέ τον.
Δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον.
 
Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος
που λούζεται στον ήλιο και στ’ αγέρι,
το κουρασμένο βήμα του το ξέρω
και την περίσσεια νιότη μας την ξέρει.
 
Μα πάλι θέ ν’ απλώσει σα χολέρα
πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου,
και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα
αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου.
 
Παραπομπές.
[1] Η Μαρία Γιαννακάκη είναι γενική γραμματέας στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Αυτονόητο πως το ζήτημα ΔΕΝ είναι προσωπικό.
[2] Η Γερμανία μετά την απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, προσέφυγε στο Εφετείο Αθηνών με εκπροσώπους του γερμανικού Δημοσίου. Το Εφετείο κρίνει σωστή την πρωτόδικη απόφαση. Η Γερμανία προσφεύγει στον Άρειο Πάγο με το επιχείρημα πως δεν μπορεί να δικαστεί σε ξένη χώρα, την Ελλάδα, για εγκλήματα που διέπραξε στο παρελθόν (ετεροδικία). Το αίτημα αναίρεσης της Γερμανίας εκδικάζεται το 2000 ενώπιον του Αρείου Πάγου, ο οποίος με την 11/2000 απόφαση της Ολομέλειάς του (με 16 υπέρ 4 κατά) απέρριψε την προσφυγή της Γερμανίας. Το γερμανικό Δημόσιο, δηλαδή, η Γερμανία με τις επίσημες προσφυγές της ουσιαστικά αποδέχτηκε την δικαιοδοσία των ελληνικών δικαστηρίων (Πρωτοδικείο, Εφετείο και Άρειο Πάγο). Αν κέρδιζε η Γερμανία όλα καλά γι’ αυτήν. Έχασε η Γερμανία, όλα καλά γι’ αυτήν. Αν αυτό δεν είναι φασιστική νοοτροπία και πρακτική, τι είναι;
[3] Προφανώς μιλώ μεταφορικά και φυσικά ο Γλέζος δεν υπάρχει περίπτωση να ζητήσει από οποιονδήποτε κάτι τέτοιο.