Πάντα οι ζωντανοί φοράνε τα ρούχα των πεθαμένων, μιλάνε τη γλώσσα τους και δανείζονται τα ονόματά τους, για να παρουσιάσουν μ’ αυτή τη μεταμφίεση, που ο χρόνος την έκανε σεβάσμια, το δικό τους σκηνικό, λέει ο Μάρξ στην 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη. Πλην όμως προσθέτει, πως αυτή η επανάληψη των ιστορικών γεγονότων δεν είναι τίποτε άλλο από φάρσα. Κανονική επανάληψη δεν υπάρχει.

Το ίδιο φυσικά συμβαίνει με την εμφάνιση Τσίπρα ως Αντρέα ή και το αντίστροφο: με την προσπάθεια να εμφανιστεί ο Αντρέας ως πρώϊμος Τσίπρας. Η μεταμφίεση αυτή γίνεται αντιληπτή ως αυτό που είναι, ως φάρσα.

Ο πρωθυπουργός σωστά τόνισε πως ο Αντρέας διάβασε σωστά την ιστορική συγκυρία της δεκαετίας του 60 και του 70, πως είδε το μεγάλο πολιτικό κενό που δημιουργούσε ο αποκλεισμός των ηττημένων του εμφυλίου και κατάλαβε πως ήταν ο ιδανικός για να τους εκφράσει, καθώς η κομμουνιστική αριστερά δεν είχε πλέον καμία πολιτική δυνατότητα.

Αυτά σωστά τα λέει ο Τσίπρας. Πλην όμως παρακάμπτει τον δεύτερο βασικό παράγοντα – που ο ίδιος ο Τσίπρας τονίζει-της ορμητικής πορείας του ΠΑΣΟΚ προς την εξουσία, τον «ριζοσπαστισμό των νέων εργατικών και μικροαστικών στρωμάτων της εποχής, που αμφισβητούσαν βαθιά τις δομές του κράτους και της οικονομίας».

Διότι ακόμη και αν υπήρξε κάποιος ριζοσπαστισμός στα κοινωνικά στρώματα που υποστήριξαν τον Σύριζα και τον εξέφρασαν στο σχετικό δημοψήφισμα του 2015, αυτός ο ριζοσπαστισμός δεν εκπροσωπήθηκε ποτέ από τον Τσίπρα. Αντιθέτως: ο Συριζα και ο ίδιος ο Τσίπρας όχι μόνον δεν αμφισβήτησαν «τις δομές του κράτους και της οικονομίας», αλλά έγιναν οι θερμότεροι και φανατικότεροι υπηρέτες τους. Εάν εξακολουθεί και σήμερα ο Τσίπρας να κατέχει τη θέση του πρωθυπουργού, αυτό το οφείλει ακριβώς στην πλήρη συμμόρφωσή του και όχι φυσικά στον ριζοσπαστισμό του.

Η μεταμφίεση του Αντρέα σε Τσίπρα έκλεισε με τον σχολιασμό της μετάλλαξης του Συριζα σε νέο- ΠΑΣΟΚ: «Σήμερα είναι πολλοί εκείνοι που κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα-συνέχεια του ΠΑΣΟΚ…Ωστόσο…πίσω κρύβεται ο ίδιος μεγάλος φόβος. Ο φόβος του κατεστημένου… ο φόβος μην τυχόν και επανέλθουν στο προσκήνιο τα μεγάλα και διαρκή αιτήματα της εθνικής ανεξαρτησίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της δημοκρατίας εκείνης που θα επιτρέπει στον λαό πραγματικά να ασκεί εξουσία».

Εδώ ο Αλέξης Τσίπρας αποκαλύπτει ρητά την αγωνία του, να τον εκλάβουμε ως Αντρέα και επομένως να του αποδώσουμε και τα ίδια πολιτικά κέρδη, να τον κάνουμε δηλαδή πρωθυπουργό της επόμενης εικοσαετίας.

Πλην όμως, τα νέα δεν είναι και τόσο ευχάριστα για τον πρωθυπουργό. Πρώτον, το λεγόμενο «κατεστημένο», δεν έχει ούτε δείχνει τον παραμικρό φόβο για τον Σύριζα. Αντιθέτως, από τραπεζίτες μέχρι Μέρκελ, όλοι μαζί σπρώχνουν τον Τσίπρα να τελειώσει την θητεία του, διότι διαπιστώνουν την θέλησή του να υλοποιεί με απόλυτη πειθήνια τις προβλέψεις των μνημονίων τους.

Δεύτερον και σπουδαιότερον, το ΠΑΣΟΚ ήταν ένα μεγάλο πλειοψηφικό ρεύμα του 50% σχεδόν, το οποίο εκπροσωπούσε την πολιτική παρακαταθήκη της βενιζελικής παράδοσης, ήταν δηλαδή ένα αστικό, εθνικό κόμμα. Το ΠΑΣΟΚ είχε ως βάση μια τεράστια λαϊκή δεξαμενή, την οποία ο Συριζα δεν διαθέτει.

Η κυβερνητική εντολή στον Σύριζα- καθαρά μειοψηφική- ήταν προϊόν μιας συγκυρίας, της πτώχευσης της χώρας, η οποία αποδυνάμωσε τα αστικά πολιτικά κόμματα. Επομένως, ο Σύριζα, ως κόμμα της αριστεράς, δεν έχει απολύτως καμία δυνατότητα να γίνει ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ. Μόλις ολοκληρωθεί το έργο του Τσίπρα, θα καταλάβει κι αυτός τη δική του θέση στο πολιτικό πάνελ, μια θέση στα αριστερά, ενώ τον πολιτικό χώρο του κέντρου θα τον ανακαταλάβουν φυσικά αυτοί που του τον παρέδωσαν.

Διότι, οι ψηφοφόροι του Συριζα δεν είναι αριστεροί. Πασόκοι είναι, που αυτή τη στιγμή είναι έξαλλοι με την διάψευση των ελπίδων τους και φυσικά ούτε πρόκειται να μεταπειστούν και να παραμείνουν στην αριστερή κάλπη με τα όσα βλέπουν να πράττει η παρούσα κυβέρνηση και με την δήθεν ανάπτυξη που δεν τους αφορά.

Ο Τσίπρας θα πρέπει να σκεφτεί πως ο Αντρέας, για να διατηρήσει την πολιτική του ηγεμονία, ξόδεψε τεράστιους πόρους που φυσικά ο πτωχευμένος μας πρωθυπουτργός δεν διαθέτει. Δεν πιστεύω να νομίζει πως με τα λεφτά των άλλων θα γίνει ο νέος Αντρέας;

Φυσικά και δεν το νομίζει. Ξέρει πολύ καλά πως δεν έχει απολύτως κανένα περιθώριο και πως δεν πρόκειται να αποφύγει το μοιραίο της μεγάλης εκλογικής ήττας. Αυτό που προσπαθεί να κάνει είναι να διασώσει ό,τι μπορεί να διασωθεί από την σημαντική πασοκική εμπιστοσύνη που έλαβε το 2015. Αλλά είπαμε. Το δεύτερο γεγονός, για τους μαρξιστές τουλάχιστον, είναι φάρσα.