Ανακούφιση προκάλεσε στον προοδευτικό κόσμο η τελική τροπολογία όπως υπερψηφίστηκε από τη Βουλή. Με τις πιέσεις της κοινής γνώμης και με τον κίνδυνο να σέρνεται σε εκλογές με γεμάτα φέρετρα, ο Αθανασίου κι ο Σαμαράς αποδέχτηκαν αλλαγές στην τροπολογία.

Η κυβέρνηση σε ρόλο Κρέοντα επί 31 μέρες ασελγούσε επικοινωνιακά πάνω σε έναν κρατούμενο που θυσίαζε εκούσια τη ζωή του για δικαιώματα που του στερήθηκαν αναιτιολόγητα λόγω κυβερνητικής παρέμβασης (αλλαγή νόμου και αδιαφορία)… Στην τραγωδία της Ελληνικής Δημοκρατίας το ρόλο του μηχανής θεός τον ανέλαβε η αλληλεγγύη των πολιτών, εκείνων που ενδιαφέρονται για τα δικαιώματα των κρατουμένων, για την αξία της ανθρώπινης ζωής. Ωστόσο, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι τα μέλη του Χορού (πολίτες) σε μεγάλο αριθμό ακολουθούσε αναντίρρητα το Νόμο του κρεόντειου στέμματος, ενώ οι υποκριτές (αιρετοί) σιωπούσαν μπροστά στις προσταγές του τυράννου.

Αν επιχειρήσουμε μία ανάγνωση της στάσης των πολιτών τούτες τις άγριες μέρες παρατηρούμε πως κάποιοι έχουν μετεξελίξει τη δειλία τους σε φθόνο για τον άλλο. Είναι το απαύγασμα της μικροαστικής αποξένωσης από το θάνατο και το συνάνθρωπο… Η δειλία του ανθρωπάκου που κρύβεται όταν του κόβουν δικαιώματα και χαίρεται να βλέπει να κόβονται και από τους απόκληρους… Γιατί οι απόκληροι πρέπει να έχουν λιγότερα δικαιώματα από τον ανθρωπάκο ώστε εκείνος να μένει ευχαριστημένος με ό,τι έχει…

Δεν είναι μόνο η αποικείωση της Ύπαρξης του Άλλου… Αυτό το ξεπεράσαμε. Είναι ο φθόνος που κάποιος τολμά όταν εμείς σερνόμαστε υποταγμένοι… Ο Άλλος, και ειδικά ο απόκληρος, δεν έχει δικαίωμα να διεκδικεί δικαιώματα, ούτε να θυσιάζεται για τις ιδέες του… Ούτε καν του αναγνωρίζεται το δικαίωμα στη διεκδίκηση ακόμα και σε κατοχυρωμένα δικαιώματα που συναντούν την άρνηση του Κράτους.

Ο ανθρωπάκος απαιτεί από τους άλλους υπακοή και δειλία σαν εκείνη που αυτός επέλεξε για τον εαυτό του. Ο ανθρωπάκος ειρωνεύεται κάθε αντίσταση, αρνείται την αξία του Άλλου σε δικαιώματα, απαξιώνει τη διαφορετική αντίληψη, εξορίζει σε υπάθρωπη ιδιότητα όπως επιλέγει διαφορετική στάση.

Δεν είναι απλά συντηρητικός. Είναι το είδος της φίλαυτης αδιαφορίας συντηρητισμού που αποφεύγει εκούσια να δει την αλήθεια, να αναζητήσει στον αγώνα του άλλου έναν δρόμο διαφυγής. Τρέμει στην ιδέα να αλλάξει κάτι από εκείνα που έχει σταθμισμένα στο μυαλό του. Τα αισθάνεται σαν ανισορροπία. Κρύβει πίσω από τον αγώνα των άλλων την ευκαιρία να αρπάξει τους καρπούς της νίκης, αλλά όσο εκείνοι αγωνίζονται τους λοιδορεί.

Φορτώνει τις δικές του αδυναμίες, τη δική του ηττοπάθεια στον Άλλο, στο παιδί, στον αρνητή… Όσα δεν άλλαξε σε τόσα χρόνια, και ταυτιζόμενος με το βασανιστή του, τα χρεώνει σε σταθερότητα και ισορροπία.

Και δυστυχώς η αλλοτρίωση προχωρά περισσότερο, καθώς ο Άλλος μετατρέπεται σε έναν Ξένο, αποανθρωποποιημένο ον, όμοιο με εκείνο του πρωτοφασισμού του Ουμπέρτο Έκο. Η δική του αποτυχία ως πολιτικό ον γίνεται επιθετικότητα, ο δικός του τρόμος να συγκρουστεί αρνείται και τη σύγκρουση των άλλων ταυτισμένος με τα συμφέροντα του καταπιεστή του.

Ο ανθρωπάκος δεν αντιλαμβάνεται ότι όταν παύει να είναι προτεραιότητα απάντων η ζωή ενός ανθρώπου, όταν η μεγαλύτερη αξία, η ζωή, υπονομεύεται με συνειδητές αποφάσεις κρυμμένες πίσω από νομιμοφάνεια, τότε απειλούνται οι ζωές όλων. Όταν υπονομεύεται η αξιοπρέπεια και η αξία του Άλλου, απειλείται και η δική του.

Σε μία άλλη ανάγνωση όμως ανάγνωση του 30ήμερου της απεργίας πείνας οφείλουμε να καταγράψουμε ως τραγικότερο όλων το γεγονός ότι τα τρία Υπουργεία με -πολιτική- συνάφεια με την υπόθεση Ρωμανού (Παιδείας, Δικαιοσύνης και Υγείας), ελέγχονται από τρεις νομικούς.

Οι τρεις -νομικοί- Υπουργοί ενάντια σε κάθε λογική και αρχή της Φιλοσοφίας του Δικαίου και της Κοινωνιολογίας του Σωφρονισμού, απείχαν επιδεικτικά από κάθε τοποθέτηση επί της ουσίας (των εκπαιδευτικών αδειών). Η ποινή για αυτούς έχει μόνο τιμωρητικό στόχο με παραδειγματική διάσταση. Παραβλέπουν κάθε σωφρονιστική προσέγγιση, αδιαφορούν για την επανένταξη των κρατουμένων.

Βέβαια, και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρενέβη το έκανε κατόπιν πιέσεων και μόλις της 31η ημέρα. Τη στιγμή που κυβερνητικοί και μιντιακοί παράγοντες καταγγέλλουν την αντιπολίτευση για προσβολή του θεσμού της Προεδρίας (και άρα του πολιτεύματος), ο ίδιος ο Πρόεδρος ενώ είχε θεσμική δυνατότητα, απέφευγε να παρέμβει και να πιέσει την κυβέρνηση στην εξεύρεση λύσης. Δεν περιμέναμε κάτι άλλο, αλλά οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ποιοι είναι εκείνοι που τελικά προσβάλλουν το θεσμό της Προεδρίας…

Σε μία χώρα όπου οι βασανιστές της χούντας έμειναν ατιμώρητοι και οι απόγονοι Χιτών και ταγματασφαλιτών υπουργοποιούνται, οι σύγχρονοι βασανιστές της ΕΛΑΣ μένουν ατιμώρητοι, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σιωπούσε παρά τη συνειδητή πολιτική πράξη αυτοθυσίας δύο νέων ανθρώπων για αυτονόητες κοινωνικές και νομικές κατακτήσεις.

Τελικά όμως τη λύση έδωσε η κοινή γνώμη όπως εκφράστηκε με τις δεκάδες δράσεις αλληλεγγύης σε όλη τη χώρα. Ο κίνδυνος να διασυρθεί η χώρα στο εξωτερικό από τον αντίχτυπο του θανάτου ενός αντιφρονούντα σε καθεστώς φυλάκισης και οι επικείμενες εκλογές, ήταν αυτές που πίεσαν την κυβέρνηση και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να αλλάξουν στάση την τελευταία στιγμή. Αλλιώς θα ξεπερνούσαν και τη χούντα, που φοβούμενη το διεθνή διασυρμό ικανοποιούσε μερικά θεμελιώδη αιτήματα των απεργών πείνας. Η δυναμική όμως – καθημερινή σχεδόν – παρέμβαση (διά του τύπου, των κινηματικών δράσεων, των συγκεντρώσεων) των αλληλέγγυων πολιτών κατέδειξαν την απανθρωπιά της κυβέρνησης.

* Κατεβάστε τη νέα ποιητική συλλογή του Δήμου Χλωπτσιούδη, «κατάστιχα» από εδώ ή εδώ