«Το ΣτΕ ‘άκουσε’ τους πολίτες! Η πρώτη μεγάλη νίκη για το νερό είναι όλων μας!» έγραψε στην πρόσφατη ανακοίνωσή της η Πρωτοβουλία SaveGreekWater, η εθελοντική και πολιτικά πολυσυλλεκτική πρωτοβουλία «για τη μη ιδιωτικοποίηση του νερού στην Ελλάδα που ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2012 σε μια προσπάθεια ενημέρωσης της κοινής γνώμης και διασύνδεσης φορέων και προσώπων που επιφυλάσσονται για το δικαίωμα μιας ιδιωτικής εταιρίας να έχει τον έλεγχο ενός δημόσιου αγαθού απαραίτητου για την επιβίωση ανθρώπων, φυτών και ζώων».  

Ads

Ενώ και η πρωτοβουλία SOSτε το Νερό επεσήμανε πως το ΤΑΙΠΕΔ ανακοίνωσε και επίσημα στη γενική συνέλευση της ΕΥΑΘ ότι η απόφαση του ΣτΕ για την ΕΥΔΑΠ δημιουργεί νέα δεδομένα. Η απόφαση του ΤΑΙΠΕΔ, οπωσδήποτε και δεν ικανοποίησε την ήδη  μέτοχο και υποψήφια αγοράστρια του 51%, Suez, καθώς η διαδικασία αποκρατικοποίησης διαρκεί για περίπου τρία χρόνια και έχει υποχρεώσει τις δύο υποψήφιες κοινοπραξίες σε δαπάνες, αλλά και τις έχει φέρει σε αντίθεση με φορείς της τοπικής κοινωνίας, για μία υπόθεση που ξεκίνησε από επιλογή του ελληνικού κράτους. 
 
Πράγματι το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης του νερού στην Θεσσαλονίκη αποδείχθηκε και συνεχίζει να είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στον πανελλαδικό (στην πραγματικότητα πανευρωπαϊκό και όχι μόνο) αγώνα των κοινωνιών (ή έστω των δρώντων συσσωματώσεων εντός τους) για να μείνουν (ή να γίνουν;) δημόσια τα «δημόσια» αγαθά, σε εποχή που ακόμη και η ύπαρξη τους αμφισβητείται, και όχι μόνο από Νεοφιλελεύθερους Ταλιμπάν μικροαστικής νεοελληνικής κοπής (ανάθεμα κι αν ξέρουν τι λένε και ψηφίζουν) όπως ο ανεκδιήγητος Ταμήλος (κι οι ψηφοφόροι του). Αλλά (κι αυτό είναι το σημαντικό) και από πολυεθνικές και τους πολιτικούς/  κι ευρύτερα θεσμικούς εκπροσώπους τους σε όλον τον κόσμο, που δρουν ως επιτροπές διαχείρισης μεγαλο-ιδιωτικών συμφερόντων ακόμη κι όταν αυτά εγείρονται ενάντια στα συμφέροντα των κοινωνιών.
 
Το Δημοψήφισμα που διεξήχθη στην Θεσσαλονίκη  την ημέρα των Τοπικοαυτοδιοικητικών εκλογών σε κλίμα εκφοβισμού (που αποδείχθηκε έωλος… μάθημα ευρύτερο ίσως προς Έλληνες ψηφοφόρους) έδωσε συντριπτική απάντηση σε σχέση με την βούληση των Θεσσαλονικέων να αρνηθούν την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ πέρα από κομματικές λογικές, καθώς ευρύτερα στρώματα ομονόησαν στη ορθολογική και δημοκρατική διαχείριση ενός τόσο σπουδαίου αγαθού. Στην επιτυχία του δημοψηφίσματος συνέβαλλε το γεγονός πως διαρθρώθηκε και διοργανώθηκε ως μια ευρύτερη συμμαχία Δήμων, επιστημονικών Φορέων, πολιτών, και Πρωτοβουλιών (από δρώντες πολίτες ως αντιεξουσιαστικές ομάδες μέχρι και την Πρωτοβουλία των 58) που παραμέρισαν  επιμέρους διαφωνίες εφόσον ομονόησαν μπροστά σε έναν τόσο σημαντικό κίνδυνο σε πρώτο επίπεδο και ανέπτυξαν σε δεύτερο χρόνο συμπαγή κοινή στρατηγική (κάτι που ενδέχεται να αποτελεί -στις σωστές όμως αναλογίες και δίχως να χάνονται οι επιμέρους προτεραιότητες- επίσης μάθημα και για άλλα ιδιαίτερα ζητήματα…)
 
Όπως οι ακτιβιστές του νερού επισημαίνουν «Παρότι η τάση στην Ευρώπη είναι η ανάκτηση των εταιριών ύδρευσης από τους διάφορους Δήμους, για μια ακόμη φορά με καθυστέρηση εικοσαετίας το ελληνικό κράτος «εκσυγχρονίζεται» προς το παρελθόν.» Προσθέτοντας πως αν και στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει προηγούμενο από το «Πείραμα της Θεσσαλονίκης», η διεθνής (και μάλιστα η Ευρωπαϊκή) εμπειρία έχει δείξει ότι η ιδιωτικοποίηση του νερού συμβάλλει άμεσα στην αλματώδη αύξηση των τιμών και σε ορισμένες περιπτώσεις στην υποβάθμιση της ποιότητας του. Ενώ θέτει σε αμφισβήτηση την μοίρα της ύδρευσης κοστοβόρων για την ιδιωτική πρωτοβουλία  απόμακρων ή και αραιοκατοικημένων περιοχών, αλλά και εγείρει ερωτηματικά για περιβαλλοντικές και οικονομικές επιπτώσεις,  καθώς ο ιδιώτης θα θελήσει να κερδοφορήσει και μάλιστα το συντομότερο δυνατόν.
 
Η  συνέχεια του αγώνα έχει να κάνει τόσο με νομικές όσο και με έξυπνες και πολύτιμες κινήσεις σύσφιξης σχέσεων των συμμετεχόντων: Από party στο αίθριο του Δημαρχείου ως τις αυτονόητες ανοικτές συνελεύσεις, που εντυπωσιάζουν συχνά με την συμμετοχική τους ρώμη και την ευρύτητα των απόψεων… Θυμίζοντας και τα δυο την λαμπρή κινηματική παράδοση μιας πρωτοπόρας πόλης που είχε για δεκαετίες θαφτεί.
 
Αλλά έχει να κάνει και με κάτι ακόμη πολυτιμότερο: Όπως και επί προσωπικού (ως εμπλεκόμενη στο Δημοψήφισμα αλλά κι ως ψηφοφόρος η ίδια) διαπίστωσα,  η προθυμία με την οποία η Ελληνική Κυβέρνηση φαίνεται να θέλει να «απεμπλακεί» από ένα πολυδιάστατο ζήτημα όπως η διαχείριση των υδάτινων (και όχι μόνο…) πόρων της χώρας, έθεσε στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης, με εξαιρετικά συστηματικό κι επίμονο τρόπο, σε εγρήγορση τα αντανακλαστικά τοπικών και όχι μόνο κοινωνιών αλλά κι έφερε όπως σημειώσαμε κοντά ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες, όλων των ηλικιών και ιδεολογιών, ως απαρχή όμως μιας ευρύτερης πολιτικής συνειδητοποίησης και δράσης που αναθέτει στον εαυτό μας και στον διπλανό μας τον ρόλο του «σωτήρα». Δημιουργώντας ως παρακαταθήκη για όλους κι όλες μας μια σημαντική επί του παρόντος (αν κι εύθραυστη και πρωτόλεια) Νίκη σε αυτά τα χρόνια του Ζόφου…