Με εξέπληξε δυσάρεστα η πρόσφατη απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για απομάκρυνση από την πάγια θέση του ιστορικού αυτού κόμματος υπέρ της επίλυσης του Κυπριακού, στο πλαίσιο μιας δικοινοτικής- διζωνικής ομοσπονδίας. Αναρωτήθηκα , που οφείλεται αυτή η αλλαγή θέσης, που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το ΑΚΕΛ, δηλαδή, το αδελφό κόμμα της Κύπρου, αλλά είναι και εκτός γραμμής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και της παγκόσμιας αριστεράς.   Τι άλλαξε τώρα και εγκαταλείφθηκε   η αρχή ότι κάθε ΚΚ είναι αρμόδιο για τη χώρα του;

Μήπως η ηγεσία του ΚΚΕ απορρίπτει και την θέση για «Λύση από τους Κύπριους για τους Κύπριους»; Μήπως προσχωρεί στην άποψη ότι η γραμμή για το Κυπριακό πρέπει να εκπορεύεται από την Αθήνα; Μήπως διαφοροποιείται έγκαιρα(;) «βγάζοντας την ουρά του απέξω», από τυχόν επίλυση του Κυπριακού μέσα από τις εν εξελίξει διαπραγματεύσεις Αναστασιάδη -Ακιντζί; Αναρωτιέμαι, διατηρεί το ΚΚΕ σχέσεις με τους τουρκοκύπριους κομμουνιστές ή αποφεύγει να τους συναντήσει όταν επισκέπτεται την Λευκωσία;

Κατανοώ τη δύσκολη θέση, στην οποία έχει περιέλθει η ηγεσία του ΚΚΕ, βλέποντας το πορτογαλικό ΚΚ να συμμαχεί για κυβέρνηση με τους σοσιαλιστές και το Μπλόκο.   Γιατί, όμως, να έρθει σε αντίθεση με το ΑΚΕΛ, το μόνο ΚΚ που εξέλεξε κομμουνιστή πρόεδρο  (Δ Χριστόφιας) σε χώρα-μέλος της ΕΕ.

Το ΑΚΕΛ έχει πρωταγωνιστήσει διαχρονικά στους αγώνες του κυπριακού λαού, ενώνοντας ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους. Το ΑΚΕΛ παρέμεινε πάντοτε μεγάλο  μαζικό ενωτικό  κόμμα, με βαθιές ρίζες στον κυπριακό λαό, γι’ αυτό και έβαλε την σφραγίδα του στην πορεία της Κυπριακής Δημοκρατίας  από την ίδρυσή της και έχει μεγάλο κύρος στο διεθνές αριστερό κίνημα.

Υπενθυμίζω ότι η σταθερά ανεξάρτητη και φιλειρηνική πολιτική του Προέδρου  Μακαρίου, που υποστηριζόταν και από το ΑΚΕΛ και ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις του νησιού, δεν άρεσε στις ηγεσίες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, που χαρακτήριζαν τον  Κύπριο Πρόεδρο «Κάστρο της Μεσογείου». Αλλά τον Μακάριο πολέμησε και η κυπριακή δεξιά, με επικεφαλής τον Γρίβα και διάφορους Μητροπολίτες, καθώς και οι δήθεν εθνικόφρονες της Αθήνας, οι οποίοι οργάνωσαν και την ανατροπή του, το 1974, ανοίγοντας έτσι την «κερκόπορτα» για την εισβολή της Τουρκίας.  Οι ίδιες δυνάμεις στην Κύπρο και την Ελλάδα, που τότε πολεμούσαν τον Μακάριο με σύνθημα την ένωση με την Ελλάδα, σήμερα πολεμούν τις  διαπραγματεύσεις για την επίλυση του Κυπριακού, αρνούμενες πρωτίστως τον στόχο της δικοινοτικής-διζωνικής ομοσπονδίας, που αποτελεί μέρος διαδοχικών αποφάσεων του ΟΗΕ.  

Αγνοεί, άραγε, το ΚΚΕ ότι οι δυνάμεις αυτές χαρακτήριζαν τον Μακάριο, και πολύ περισσότερο το ΑΚΕΛ «ενδοτικό»; Αγνοεί, άραγε, η ηγεσία του ΚΚΕ ότι χάρη και στο ΑΚΕΛ, η Κυπριακή Δημοκρατία εντάχθηκε εξ αρχής στο Κίνημα των Αδεσμεύτων, αποφεύγοντας πιέσεις να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ;

Ακόμα και σήμερα, με πρόεδρο τον δεξιό Νίκο Αναστασιάδη, η εξωτερική πολιτική της Κύπρου διαφοροποιείται σε σημαντικά θέματα από την αντίστοιχη  Ελλαδική. Χάρη, κυρίως, στο ΑΚΕΛ ούτε η σημερινή κυβέρνηση της Κύπρου συζητά ζήτημα ένταξης στο ΝΑΤΟ. Να προσθέσω ότι   την περασμένη εβδομάδα  στον ΟΗΕ,  η Ελλάδα, δυστυχώς, ψήφισε «όχι» ενώ η Κυπριακή Δημοκρατία «ναι», συντασσόμενη με την Αυστρία, την Ιρλανδία και την Μάλτα, σε ψήφισμα για την κατάργηση και απαγόρευση των πυρηνικών όπλων.

Θυμίζω επίσης, ότι  και το 2011, η Κύπρος με Πρόεδρο τον Δημ. Χριστόφια είχε αρνηθεί την  χρησιμοποίηση του εδάφους, του εναέριου χώρου της και των λιμανιών της για διευκόλυνση του πολέμου του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, στον οποίο η κυβέρνηση της Ελλάδας  κάκιστα  είχε εμπλακεί. Σήμερα δικαιώνεται η τότε θέση της Κυπριακής Δημοκρατίας και όχι της Ελλάδας.

Καταλήγω με το εξής ερώτημα: Ποιοι δεν θέλουν λύση του Κυπριακού, παρότι υπάρχουν σήμερα βάσιμες ελπίδες;  Απαντώ ότι δεν είναι μόνο οι εθνικιστές της μιας και της άλλης πλευράς στην Κύπρο, ούτε της Άγκυρας και της Αθήνας, αλλά κυρίως οι κεφαλαιοκράτες ένθεν και ένθεν της διαχωριστικής γραμμής, οι οποίοι κερδοσκοπούν εκμεταλλευόμενοι το σημερινό διχοτομικό status quo.  Αντιθέτως, τα αριστερά εργατικά συνδικάτα της Κύπρου –ελληνοκυπριακά και τουρκοκυπριακά– πραγματοποιούν κοινές εκδηλώσεις και συνεργάζονται στενά για την διεκδίκηση της επανένωσης της κοινής τους πατρίδας, στηρίζοντας τις εν εξελίξει διακοινοτικές συνομιλίες.

Χαρακτηριστικό του κυπριακού πατριωτισμού είναι το γεγονός ότι  τουρκοκύπριοι εργαζόμενοι και αριστεροί   διαδηλώνουν στα κατεχόμενα για τα δικαιώματά τους, μεμφόμενοι την κυβέρνηση της Άγκυρας και ανεμίζοντας  σημαίες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ας μη ξεχνούμε ότι το 2002-4, η τουρκοκυπριακή κοινότητα, η οποία κάθε άλλο παρά αφομοιώθηκε από τους εποίκους, ξεσηκώθηκε με σύνθημα «αυτή η πατρίδα είναι δική μας» και ότι εξέλεξε πρόσφατα ως ηγέτη της τον κύπριο πατριώτη και δημοκράτη Μουσταφά Ακιντζί, διαψεύδοντας όλες τις προβλέψεις περί επανεκλογής του Έρογλου.

Αυτά προς το παρόν και αν χρειαστεί, θα επανέλθω.

*Ο Πάνος Τριγάζης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.