Η αλήθεια είναι ότι πράγματι η χώρα μας έχει πολλά και σοβαρά ανοιχτά μέτωπα απέναντί της. Μέτωπα εξωτερικής πολιτικής, από κείνα που συνηθίσαμε να αποκαλούμε «εθνικά θέματα». Είναι το “Μακεδονικό” που μάλλον βαίνει προς τη λύση του. Είναι τα ελληνοτουρκικά σε ιδιαιτέρως λεπτή και ίσως επικίνδυνη φάση. Και είναι ακόμη το Κυπριακό, που, μετά την προεδρική εκλογή στην Κυπριακή Δημοκρατία, απ’ ό,τι όλα δείχνουν, θ’ αρχίσει και πάλι να κινείται. Τούτων δοθέντων, μήπως η Novartis είναι «πολυτέλεια» αυτή την ώρα; Περιττή και πιθανώς επιβαρυντική και επιζήμια πολυτέλεια;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα δεδομένα στην εξωτερική πολιτική απαιτούν εθνική συναίνεση. Ένα είδος τέλος πάντων εθνικής συναίνεσης ή, έστω, τη μίνιμουμ εθνική συνεννόηση. Προκειμένου να εξελιχθούν με τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις. Και σήμερα εδώ σ’ εμάς το κλίμα κάθε άλλο παρά παραπέμπει σε εθνική συναίνεση. Κλίμα έκδηλα πολωτικό, που λίγο θέλει για να καταστεί κυριολεκτικά εκρηκτικό. Και είναι, χωρίς αμφιβολία, η υπόθεση Novartis που, κατά κύριο λόγο, επιβαρύνει το κλίμα. Μήπως λοιπόν θα έπρεπε να την αφήσουμε πίσω μας; Μήπως θα έπρεπε να μην είχαμε επιτρέψει καν την εμφάνισή της;

Αλλά πώς θα μπορούσε άραγε να γίνει κάτι τέτοιο; Όταν η δικαστική έρευνα για την υπόθεση έχει ξεκινήσει εδώ και περίπου δύο χρόνια. Όταν παράλληλες έρευνες διενεργούνται σε σχεδόν όλο τον κόσμο. Όταν «χαρτιά και ντοκουμέντα» που μας αφορούν έφτασαν συστημένα από το FBI. Κι όταν οι δικαστές «σκόνταψαν» σε ονόματα πολιτικών προσώπων, οπότε, κατά συνταγματικό καθήκον, όφειλαν να παραπέμψουν «αμελλητί» τον φάκελο στη Βουλή διά τα περαιτέρω. Και μπορούσε άραγε η Βουλή να παραβλέψει, να προσπεράσει, να «αρχειοθετήσει», να κουκουλώσει δηλαδή την υπόθεση; Ή μπορούσε το πολιτικό προσωπικό της χώρας να αρνηθεί τη διερεύνησή της; Σε βάρος της αξιοπιστίας του της στοιχειώδους.

Δεν θα είχε κακοπάθει, σε μια τέτοια περίπτωση, το κοινό περί δικαίου αίσθημα; Δεν θα αισθάνονταν οι πολίτες ότι οι πολιτικοί τα έχουν κάνει πλακάκια μεταξύ τους; Δεν θα ένιωθαν, ως εκ τούτου, κατάφορα προδομένοι; Και η Δικαιοσύνη δεν θα είχε υποστεί καίριο και ίσως μοιραίο πλήγμα;

Θα ήταν ντροπή…

Ναι, χωρίς αμφιβολία ο ελληνικός λαός θα αισθανόταν προδομένος στην περίπτωση που το πολιτικό σύστημα, με την κυβερνητική πλειοψηφία έχουσα εν προκειμένω τη μείζονα ευθύνη, προχωρούσε στο κουκούλωμα της υπόθεσης Novartis. Ακόμη κι αν κάτι τέτοιο συνέβαινε για χάρη της εθνικής συναίνεσης, εν ονόματι των ανοιχτών μετώπων επί των θεμάτων της εξωτερικής πολιτικής.

Ο ελληνικός λαός, ο άγρια τσαλαπατημένος τα οκτώ τελευταία χρόνια. Η ελληνική κοινωνία που γονάτισε και που θυσιάστηκε στον βωμό των μνημονιακών επιλογών. Οι έλληνες πολίτες που πλην του υλικού κόστους που κατέβαλαν, είδαν να τους κλέβουν και την αξιοπρέπειά τους. Και που από την άλλη ξέρουν ή, έστω, πιστεύουν ότι μπορεί και να γλιτώναμε τη μνημονιακή ταπείνωση αν δεν είχαν προϋπάρξει οι διάφορες Novartis. Και δεν έχουν καθόλου άδικο οι πολίτες. Δεδομένου ότι, πλην των θεσμικού χαρακτήρα προμνημονιακών παθογενειών και των αντίστοιχων στρεβλώσεων της ελληνικής οικονομίας, έπαιξε ρόλο, τεράστιο επιβαρυντικό ρόλο, και η θηριώδης διαφθορά του δημόσιου βίου.

Η Novartis και οι τόσες ακόμη αμαρτωλές φαρμακοβιομηχανίες, με τις δυσθεώρητες μίζες που κόστισαν και τι δεν κόστισαν στο δημόσιο ταμείο. Τα δύσοσμα δεδομένα του ΚΕΕΛΠΝΟ. Οι λαμογιές του Ερρίκος Ντυνάν. Οι λίστες της ντροπής, η Λαγκάρντ, η Μπόργιανς, τα Panama Papers. Το όπως-όπως «κλείσιμο» της υπόθεσης της Siemens. Τα ήδη ομολογημένα τραπεζικά «δάνεια του αέρα» σε κόμματα και ΜΜΕ. Τα δανεικά κι αγύριστα της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και του “Κήρυκα” Χανίων. Όλα αυτά, τα κερατιάτικα των οποίων πλήρωσαν, από το κατ’ ουσίαν ανύπαρκτο υστέρημά τους οι Έλληνες πολίτες διά των αλλεπάλληλων ανακεφαλαιοποιήσεων. Ο επί τριακονταετία τζάμπα «αέρας» των καναλαρχών. Οι απίστευτες στην έκταση και στο βάθος τους μίζες για τα εξοπλιστικά. Το διαρκές πάρτι των επιχειρηματιών – «νταβατζήδων» του δημόσιου βίου. Η φυγάδευση τραπεζικών καταθέσεων στο εξωτερικό ακόμη και επιφανών εκπροσώπων της πολιτικής ζωής της χώρας (χαρακτηριστική και αντιπροσωπευτική εν προκειμένω η περίπτωση του Γκίκα Χαρδούβελη). Οι φορολογικοί παράδεισοι, με τις off shore να φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια για λογαριασμό προνομιούχων Ελλήνων. Με «άκρες» πολλοί απ’ αυτούς στο πολιτικό προσωπικό του τόπου. Και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Ο κατάλογος της αμαρτίας, που στραγγάλισε κυριολεκτικά την ελληνική κοινωνία.

Ε, ναι λοιπόν, αν δεν υπήρχαν όλα αυτά, μπορεί και να τα ’χαμε γλιτώσει τα μνημόνια. Ή, τουλάχιστον, να μην ήταν τόσο επαχθή τα προγράμματα «διάσωσης». Και μ’ αυτή την έννοια όχι, ακόμη και στο όνομα της ανάγκης για εθνική συναίνεση, δεν θα μπορούσε να κουκουλωθεί η Novartis. Θα ήταν ντροπή…

Πηγή: Αυγή