‘Εφτασε η ώρα να περάσω το παραβάν και να βρεθώ -μια ακόμα φορά- μόνος με την επιλογή μου. Όσες φορές κι αν έχει συμβεί στο παρελθόν, η κάθε μια από μόνη της είναι ιδιαίτερη και καθοριστική.

Είναι ιδιαίτερη γιατί η κάθε εκλογική διαδικασία έχει διαφορετικά αιτούμενα και διεξάγεται σε ευδιάκριτα μεταξύ τους πολιτικά πλαίσια. Είναι καθοριστική γιατί από το αποτέλεσμά της διαμορφώνεται μια καινούργια πολιτική πραγματικότητα, είτε αυτή μου είναι αρεστή είτε όχι.

Ως εκ τούτου, ακόμα κι αν έχω προαποφασίσει τι θα ψηφίσω, πάντα ρίχνω μια τελευταία ματιά στο επιλεγμένο ψηφοδέλτιο, πριν κλείσω το φάκελο ερμητικά με την πολιτική του επιλογή, παραδίδοντάς τη στην ιστορία. Εκείνη τη στιγμή, επισφραγίζεται η πολιτική μου ύπαρξη, καθώς μ’ αυτό τον τρόπο συμμετέχω -έστω στιγμιαία- στη διαμόρφωση του εκλογικού αποτελέσματος, στη διακυβέρνηση του τόπου από την επόμενη μέρα και στη βιωμένη μου σχέση με το πολιτικό γίγνεσθαι.

Πάνω στην κάλπη, περνάει από το μυαλό μου η σχέση των αρχαίων Ελλήνων με την πολιτική και η σημασία που έδιναν στη συμμετοχή στα κοινά και στην εμπλοκή των πολιτών στα πολιτικά δρώμενα. Η μνήμη μου ανασύρει πληροφορίες, οι οποίες με συνειδητό τρόπο έχουν εγγραφεί, κωδικοποιηθεί και αποθηκευτεί. Τις ανακτά, γιατί είναι απαραίτητες για τη λήψη της πολιτικής απόφασης. Αν δεν το κάνω, κινδυνεύουν όλα αυτά που έχω μάθει, έχω δει κι έχω γνωρίσει, να σβηστούν και να μην τα θυμάμαι. Με άλλα λόγια, να έχει επέλθει λήθη. Η τελευταία είναι κακός σύμβουλος στην πολιτική επιλογή. Δεν λησμονώ λοιπόν, θυμάμαι και για να είμαι σίγουρος ως προς την απόφασή μου, ανασύρω από τη μνήμη όλα αυτά που πρέπει, έτσι ώστε η πολιτική επιλογή να δικαιώνει τόσο την πολιτική στάση και πορεία, όσο και τη σχέση με την πολιτική κοινότητα.

Αυτή η φαινομενικά ασυνείδητη διαδικασία είναι ουσιώδης και καθοριστική για την κίνηση που κάνω μέσα στο παραβάν. Μπορεί να μη σκέφτομαι πιο μπροστά ότι πρέπει να ενεργήσω κατ’ αυτό τον τρόπο, αλλά χωρίς να το καταλάβω, οι ίδιες διανοητικές διεργασίες εκπονούνται κάθε φορά που προσέρχομαι στο εκλογικό κέντρο. Εύχομαι δε, το εκλογικό τμήμα να βρίσκεται στον πρώτο όροφο του σχολείου, ώστε να έχω λίγα περισσότερα λεπτά για να ενεργοποιήσω τη μνήμη και να επαναφέρω από την πιθανή λήθη όλες εκείνες τις πληροφορίες που κρίνω ότι είναι απολύτως απαραίτητες για να κρατήσουν στέρεο και αποφασισμένο το χέρι. Έτσι κι αλλιώς, το χέρι πράττει ό,τι ο εγκέφαλος του προστάζει. Και σ’ αυτή τη στιγμή, ο εγκέφαλος οφείλει να δει το πολιτικό πλαίσιο στο σύνολό του, ν’ αναλογιστεί με νηφαλιότητα, ν’ αποσπαστεί από κραυγές και συναισθηματικές φορτίσεις και ν’ αναστοχαστεί με το βλέμμα στο μέλλον και τη σκέψη στο παρελθόν.

Κάπως έτσι βαδίζω προς τη κάλπη, ανακτώντας στη μνήμη το σύνολο του πολιτικού παρελθόντος, τους υπεύθυνους και τους φαιδρούς, τους μαχαιροβγάλτες και τους φανφαρόνους, τους μαξιμαλιστές και τους καιροσκόπους, τους ανιστόρητους και τους φαύλους. Δεν τους ξεχνώ, δεν τους θέτω στη λήθη, τους φέρνω στη μνήμη και καθορίζω την επιλογή μου.

Ό,τι ανήκει στο παρελθόν δεν το αφήνω στη λήθη, ούτε το μεταφέρω αγόγγυστα στο μέλλον, επηρεάζοντας την πολιτική μου επιλογή. Δεν ξέρω αν έτσι συγχωρώ τα λάθη που διαπιστώνω, αυτό όμως που κάνω είναι να δίνω μια δεύτερη ευκαιρία. Δε φωνάζω, ούτε βγάζω θυμό, γιατί στην επιλογή μου αναζητώ τόσο τη λογική, όσο και το θυμικό – σε απόλυτη ισορροπία μεταξύ τους. Με το μυαλό να σκέφτεται και την καρδιά να χτυπά.