Η αλήθεια είναι πως η δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη περί δολοφονίας Λαμπράκη και 17χρονου τείνει να παλιώσει τόσο όσο και το αυτό γεγονός (σύμφωνα με τον ίδιο). Τείνει να γίνει ήδη κλασική σαν το σακάκι Channel. Θα ανατρέχουμε σε αυτήν όταν δεν θα ‘χουμε τίποτε άλλο να «φορέσουμε» σε ξαφνικά καλέσματα νεοφιλελεύθερων ιδρυμάτων με θέμα «πώς να ξεχάσουμε κι αυτά που ξέραμε»… Παρ’ όλα αυτά, με έβαλε σε σκέψεις. Βασικά, με έκανε να θυμηθώ πράγματα που χρόνια τώρα προσπαθώ να ξεχάσω. Το εξής ένα: την ηλικία μου.

Ο Κυριάκος γεννήθηκε το 1968, άρα γι’ αυτό δεν θυμάται τι είχε γίνει πριν, όπως είπε η Μαρία Σπυράκη. Πάμε σε τα μας τώρα: εγώ θυμάμαι τη δολοφονία Λαμπράκη από το παρακράτος (μια φορά είχα σκοντάψει και πάνω στο κεφάλι-μνημείο που έχουν φτιάξει στο σημείο που έγινε το κακό στη Θεσσαλονίκη και μαζί με τον κάλο, μου έμεινε και η γνώση της ιστορίας). Θυμάμαι την Κατοχή και την Αντίσταση, θυμάμαι την 4η Αυγούστου του ’36 (έχουμε δει και Αγγελόπουλο τρομάρα μας – άλλος αείμνηστος αυτός). Θυμάμαι τα εξωτερικά δάνεια της Ελλάδας μετά την Επανάσταση του 1821 (είχαμε κομμουνιστή δάσκαλο στο Δημοτικό και είχα κάνει εργασία). Θυμάμαι και την Επανάσταση. Θυμάμαι και το Βυζάντιο (ίσως γι’ αυτό και δεν μπορώ ν’ ακούω δηλώσεις του τύπου «ο Ιταλός της Αναγέννησης ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος»). Θυμάμαι κι ακόμα πιο πίσω, μέχρι τον Ομηρο, μα και πιότερο παλαιά, μέχρι την Καμβρία περίοδο, γύρω στα 530 εκατ. χρόνια πριν. Τη θυμάμαι γιατί πολύ εντύπωση μου είχε κάνει πως τότε δεν υπήρχε χερσαία ζωή, παρά μόνο μια ποικιλία φυκών και ασπόνδυλων που ευημερούσαν στους ωκεανούς. Τότε ήταν που εμφανίστηκαν και τα πρώτα μαλάκια και αρθρωτά oστρακοφόρα ασπόνδυλα, μακρινοί πρόγονοι προέδρων κομμάτων.

Αρα, με έναν πρόχειρο υπολογισμό, έχω ξεπεράσει το μισό δισ. σε χρόνια ζωής. Φτου μου να μη με ματιάσω, μια χαρά κρατιέμαι!

Σιγά που θ’ αφήσω εγώ τον κάθε ασπόνδυλο να με γεροντοκοριάσει. Τόσο καιρό βαστήξαμε την ομορφάδα μας ακέραιη και τις ρυτίδες μας κρυφές, παρά τα χρόνια της καμπούρας μας, τώρα θ’ αλλάξουμε; Είναι ικανή μια δήλωση να προκαλέσει πρόωρο γήρας;

Για την αισθητική του γεγονότος, δεν ξέρω. Ισα ίσα που το γέλιο δίνει ζωή και αν ψάξει κάποιος να βρει το βιντεάκι που έλεγε τα μητσοτακίστικά του ο Κυριάκος περί Λαμπράκη, θα δει πόσο το χαίρεται και πόσο χασκογελάει που είπε μια τέτοια εξυπνάδα. Αλλο απασχολεί του λόγου μου. Είναι που είχα αυτόν τον κομμουνιστή τον δάσκαλο, βλέπεις, και από νωρίς έμαθα όταν συμβαίνει κάτι σοβαρό, να στρέφω το βλέμμα στα γύρω γύρω: εκεί βρίσκεται και η εξήγηση και η αλήθεια.

Οι δημοσιογράφοι γύρω του, αυτοί με απασχολούν. Μούγκα. Κιχ δεν έβγαλαν. Μια στωική έκφραση απάθειας είχε απλωθεί στο πρόσωπό τους, λες και είχαν πάρει μαλακτικό με ενδοφλέβια. Μαζί με αυτούς και τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης. Η δήλωση Μητσοτάκη πέρασε και δεν ακούμπησε, σαν το φαγητό που τρως και δεν ρεύεσαι, γιατί δεν έχει προηγηθεί διαδικασία πέψης. Το κατάπιαν νερό. Κανένα ρέψιμο δεν ακολούθησε, σχόλιο ουδέν, αντίδραση καμιά.

Αν κάτι προσάπτω στον Τσίπρα είναι πως εξαιτίας του βγήκαν πολλά στη φόρα. Δεν πολυακούστηκαν, αλλά βγήκαν. Και σκάνδαλα και βαλίτσες και ατζέντες. Τόσο λύσσαξαν με όλα τούτα, που δεν βαστιούνται πια και λένε ό,τι πραγματικά πιστεύουν και οραματίζονται: ιδιωτικοποιήσεις στην παιδεία (και παντού), μυαλά νωθρά χωρίς κριτική σκέψη, καμία γνώση του παρελθόντος, καμία σύγκριση, καμία ανάμνηση, άρα και φαντασία καμιά. Ιδιώτες (idiots) ολούθε. Και μόνο.

Το ποιος θα κάνει τη δήλωση, λίγη σημασία έχει. Το θέμα είναι να γίνει. Να ακουστεί. Μετά, σιγά σιγά, ήπια, στοργικά σχεδόν, γίνεται θέσφατο… Και τότε οι ρυτίδες δεν μπορούν πια να κρυφτούν και τα χρόνια βαραίνουν. Μα η ανάπαυση της ψυχής των δούλων τους αργεί. Κι εγώ δεν έχω πολύ χρόνο ακόμα. Είμαι ήδη 30 ετών…

Πηγή: ΕΦΣΥΝ