«Τυφλός τυφλόν οδηγεί» Μητσοτάκης και Ερντογάν στο ζήτημα της προστασίας της ιστορικής μνήμης και της ανάδειξης της πολιτιστικής κληρονομιάς…

Ads

Η σημερινή πολιτική ζωή της Ελλάδας θυμίζει όλο και περισσότερο την παραβολή των 10 παρθένων που διηγήθηκε ο Χριστός στους μαθητές του για να τους περάσει το μήνυμα της προνοητικότητας και της εγρήγορσης και να τους τονίσει την αξία που έχουν στην επίτευξη ενός στόχου η καλή προετοιμασία, τα προληπτικά μέτρα και η ετοιμότητα.

Όπως λοιπόν οι 5 φρόνιμες παρθένοι, που κατάφεραν και ακολούθησαν το νυμφίο στον γάμο γιατί είχαν προνοήσει να πάρουν μαζί τους επιπλέον λάδι για τα λυχνάρια τους, έτσι και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία ακολούθησε μια πλήρη προνοητικότητας και καλής προετοιμασίας ενεργητική και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, πέτυχε να εξουδετερώσει την αδιαλλαξία των Τούρκων και να αποφύγει επιθετικές κινήσεις και τετελεσμένα γεγονότα.

Αντίθετα, όπως οι 5 μωρές παρθένοι που δεν προνόησαν και δεν είχαν άλλο λάδι για τις λυχνίες τους όταν επιτέλους έφτασε καθυστερημένα ο νυμφίος, με αποτέλεσμα να μείνουν «έξωθεν του νυμφώνος», έτσι και η κυβέρνηση της Δεξιάς, ακολουθώντας μια εξωτερική πολιτική πλήρη αδράνειας και υποχωρητικότητας, με λάθος επιλογές στην υπεράσπιση των εθνικών μας συμφερόντων και χωρίς στρατηγική, σήμερα κλαίει και οδύρεται για τις συνέπειες των δικών της πράξεων ή μάλλον για τις συνέπειες των δικών της παραλήψεων.

Ads

Μεγάλη κατήφεια έχει πέσει λοιπόν στο στρατόπεδο της ελληνικής Δεξιάς για την απόφαση του Ερντογάν να μετατρέψει την Αγιά Σοφιά σε τζαμί.

Όλοι αυτοί που εδώ και ένα χρόνο, με την υποχωρητικότητα που συμπυκνώνεται στο κυβερνητικό αφήγημα της… παράσυρσης από τα κύματα του Τουρκικού πλοίου που παραβίασε την ελληνική υφαλοκρηπίδα και με την ενδοτικότητα που υποκρύπτει η δήλωση του υπουργού των εξωτερικών, ότι «για λίγες δεκάδες μέτρα ελληνικής γης που παραβίασαν οι Τούρκοι στον Έβρο δεν θα προκαλέσουμε εντάσεις», δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να στρώνουν το δρόμο του Ερντογάν προς τον αυταρχισμό, την παραβίαση των κανόνων του διεθνούς δικαίου, τον επεκτατισμό και την αδιαλλαξία, σήμερα, εκ των υστέρων πια, εκφράζουν τη λύπη ή τη δυσαρέσκειά τους και προτείνουν ανιστόρητα και ανέφικτα αντίποινα για μια απόφαση την οποία, αν είχαν προνοήσει εγκαίρως θα μπορούσαν να έχουν εμποδίσει.

Δυστυχώς για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, η εξωτερική πολιτική δεν ταιριάζει σε μωρές παρθένους. Δεν προσφέρεται δηλαδή για άσκηση επικοινωνιακής πολιτικής, όπου εξαγοράζοντας ΜΜΕ και εκμαυλίζοντας δημοσιογράφους, μπορεί μια κυβέρνηση να μεταφέρει μια εικονική πραγματικότητα για τους πολίτες – τηλεθεατές, καλύπτοντας την αδράνεια, συγκαλύπτοντας τα σκάνδαλα και κρύβοντας τις κακές επιλογές της.

Η εξωτερική πολιτική και η υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων είναι το κατ’ εξοχήν πεδίο που προσφέρεται για φρόνιμες παρθένους, για κυβερνήσεις δηλαδή που με συνέπεια ακολουθούν μια ενεργητική και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική προληπτικών δράσεων και αποτρεπτικών πρωτοβουλιών, η απουσία της οποίας αφήνει τους… μωρούς «έξωθεν του νυμφώνος».

Έτσι, η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρίσκεται σήμερα «έξωθεν του νυμφώνος» της προάσπισης των εθνικών μας συμφερόντων, έχοντας υποστεί μια… περιφανή ήττα από τους Τούρκους και έχοντας χρεωθεί πολιτικά την θρασύτατη απόφαση της μετατροπής της Αγιάς Σοφιάς σε τζαμί.

Αλλά και εκτός της αδράνειας στη διεθνή διπλωματία και πέραν της απουσίας εθνικής στρατηγικής για την υπεράσπιση των εθνικών μας συμφερόντων που μας φέρνουν σήμερα σε θέση αδυναμίας, ποιο είναι το παράδειγμα της προστασίας και της ανάδειξης της πολιτιστικής κληρονομιάς που η ελληνική κυβέρνηση δίνει στους υποτιθέμενα απολίτιστους Τούρκους, για να έχει το δικαίωμα να διεκδικεί από αυτούς τα ίσα;

Όταν ο ίδιος ο Έλληνας πρωθυπουργός, ένα χρόνο πριν, με την ανάληψη των καθηκόντων του, μια από τις πρώτες πρωτοβουλίες που έλαβε ήταν να σταματήσει, με πολιτική του απόφαση, την πρόοδο του έργου του Μετρό της Θεσσαλονίκης που πλησίαζε στην ολοκλήρωσή του, προκειμένου να καταστρέψει ό,τι έργο έγινε και να γυρίσει την κατασκευή 3 χρόνια πίσω, για να επιβάλει στο σταθμό Βενιζέλου τη λύση της απόσπασης του σημαντικού Βυζαντινού συμπλέγματος της Μέσης Οδού, σε πείσμα του συνόλου της διεθνούς και εγχώριας επιστημονικής κοινότητας…

Όταν το έργο προχωρούσε και κόντευε να τελειώσει με μια τεχνική λύση για την κατασκευή του σταθμού Βενιζέλου που, όπως απαιτεί ο νόμος, επέτρεπε στα αρχαία να παραμείνουν in situ.
Μια ακατανόητη πολιτική πρωτοβουλία που δεν είχε ούτε ένα πλεονέκτημα για τη νομιμότητά της, για τον χρόνο ολοκλήρωσης του έργου ή για το κόστος του.
Ή για να είμαστε ειλικρινής, είχε ένα και μοναδικό πλεονέκτημα, το οποίο όμως αφορά αποκλειστικά τον εργολάβο, ο οποίος και ήδη έχει αρχίσει να διεκδικεί εκατομμύρια αποζημιώσεων για την καθυστέρηση που το ελληνικό δημόσιο προκαλεί.

Η πολιτική απόφαση του Έλληνα πρωθυπουργού, εκτός της απαξίας που έδειξε και της περιπέτειας στην οποία ενέπλεξε το σημαντικό αρχαιολογικό σύμπλεγμα της Βυζαντινής αστικής Θεσσαλονίκης, επιβάρυνε κατά πολύ το κόστος του έργου και καθυστέρησε κατά 3 τουλάχιστον χρόνια την ολοκλήρωση και λειτουργία του.

Και επιπλέον, η απόφαση του πρωθυπουργού ως μια επιλογή που παραβιάζει τη νομιμότητα, εμπλέκει το έργο του Μετρό σε μια δικαστική περιπέτεια, η οποία οπωσδήποτε θα προκαλέσει και άλλη καθυστέρηση.

Με τι ηθικό πλεονέκτημα και με τι επιχείρημα λοιπόν σήμερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης διαμαρτύρεται για την πράγματι «απολίτιστη» απόφαση του Τούρκου προέδρου, να μετατρέψει σε τζαμί ένα μνημείο της παγκόσμιας κληρονομιάς, όταν ο ίδιος στη χώρα του, με μια εξ ίσου «απολίτιστη» απόφαση επέλεξε να καταστρέψει, τεμαχίζοντας και αποσπώντας από τη θέση όπου βρέθηκε ένα άλλο μνημείο, που ο Ιταλός Καθηγητής Βυζαντινής Αρχαιολογίας Πάολο Οντορίκο αποκάλεσε «Βυζαντινή Πομπηία»;

Τη στιγμή μάλιστα που υπήρχε τεχνική λύση για την παραμονή του στη θέση του, η οποία και νόμιμη ήταν και άρα δεν θα είχε δικαστικές εμπλοκές και φτηνότερη ήταν γιατί δεν είχε αποζημιώσεις λόγω καθυστερήσεων και συντομότερης διάρκειας θα ήταν για την κατασκευή του σταθμού;

Ο Μητσοτάκης και ο Ερντογάν είναι και οι δύο ένοχοι, καθώς υποπίπτουν και οι δύο ακριβώς στο ίδιο ατόπημα. Θυσιάζουν, ο καθένας στη χώρα του, από ένα μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, προκειμένου να προσκομίσουν πολιτικά και άλλα οφέλη.

Με το επιχείρημα ο καθένας, ότι ως νόμιμοι ηγέτες στη χώρα τους, είναι απόλυτα κυρίαρχοι για να λάβουν αυτές τις αποφάσεις. Δεκάρα δεν δίνουν ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος για την πολιτιστική κληρονομιά και για τη διάσωση της ιστορικής μνήμης.  Μόνο η ηγεμονία και η κυριαρχία τους ενδιαφέρει.

Η στάση λοιπόν της ελληνικής κυβέρνησης για την ανιστόρητη απόφαση του Τούρκου προέδρου χαρακτηρίζεται από δύο μέτρα και… ένα σταθμό Μετρό. Καθώς άλλα κριτήρια καθοδηγούν τις αποφάσεις της στο εσωτερικό και με εντελώς αντίθετα επιχειρήματα διεκδικεί τα εθνικά συμφέροντα διεθνώς. Γι’ αυτό και η επιχειρηματολογία της ελληνικής κυβέρνησης για τη μετατροπή της Αγιάς Σοφιάς σε τζαμί είναι ανερμάτιστη και απολύτως αναξιόπιστη.

«Τυφλός τυφλόν οδηγεί» λοιπόν η εικόνα που δίνουν ο Μητσοτάκης και ο Ερντογάν στα θέματα της προστασίας και της ανάδειξης της ιστορικής μνήμης και της πολιτιστικής κληρονομιάς.