Εμείς οι δημοσιογράφοι (όπως συμβαίνει άλλωστε με όλα τα επαγγέλματα) έχουμε το δικό μας κώδικα επικοινωνίας. Και δείχνει έλλειψη καλαισθησίας η δημοσίευση ενός παραπολιτικού σχολίου, για το “πόσο κόσμο ΔΕΝ μάζεψε ο τάδε ή ο δείνα υποψήφιος, στη συγκέντρωσή του”. Αφ’ ενός δεν αφορά κανέναν – ούτε καν ως παραπολιτικό μπιζουδάκι – αφ’ ετέρου δείχνει κομμάτι μικροπρεπές.

Ο συνάδελφος Στέφανος Κασιμάτης της Καθημερινής, θεώρησε σκόπιμο να δημοσιεύσει μια φωτογραφία μου με μια λεζάντα που έσταζε ειρωνεία. Δε θα σχολιάσω το επίπεδο· ούτε και θα παίξω το πινγκ – πονγκ με τις πληρωμένες ατάκες, όπως συνηθίζεται. Θα σημειώσω μόνο πως, όταν παίζεις τίμια, ακόμα και τους ιδεολογικούς σου αντιπάλους τους κατατάσσεις σε κατηγορίες. Δεν τους βάζεις όλους στο ίδιο τσουβάλι. Από την Καθημερινή περιμέναμε περισσότερα. Ισως την επόμενη φορά…

Υ.Γ. Για το ρεπορτάζ: η “πρώτη συνάντηση” ήταν πρωινός καφές με συγκεκριμένους φορείς της φιλοζωίας. Ήρθαν ακριβώς όσες και όσοι προσκαλέσαμε. Καθίσαμε όλοι μαζί και τα είπαμε, όπως τα λένε μεταξύ τους οι φίλοι. Σε ένα καφέ της Κορίνθου. Μια κροπαρισμένη φωτογραφία από τη γωνία ενός τραπεζιού, που πέφτει στα χέρια μας τυχαία (τυχαία;) δεν συνιστά ρεπορτάζ. Ούτε καν παραπολιτικό. Ετσι μάθαμε εμείς, στα χρόνια “της λαμπρής μας σταδιοδρομίας στην ΕΡΤ”. Μπορεί αλλού, να τους τα μαθαίνουν αλλιώτικα.